On this page you can find the different factsheets DSP has written about Palestine

  • The First Intifada

  • UNRWA The UN Agency for Palestinian refugees

  • The Balfour Declaration: UK’s colonial promise to Zionists

  • The Weaponisation of Water in Gaza

  • Oslo Accords: Multimedia resource list

  • Dutch universities: Follow suit and disclose, boycott and divest

  • Alternative Introduction Weeks 2024

  • Gender Under Colonialism Part 1: The Dehumanization of Palestinian Women

  • How Israeli Universities Deny Palestinian Freedom and What Dutch Universities Should Do

  • Call to the Dutch Government: continue your funding to UNRWA (UN agency for Palestinian refugees)

the First Intifada

Intifada: Arabic for “shaking off”

On December 9th, 1987, an IDF truck ran over and killed four Palestinians in Jabalia Camp, Gaza (at the time directly occupied by Israel). Rumours of this being intentional as well as a chain of previous attacks in which protesting young people were killed, led to mourners surrounding a nearby police station and throwing stones. Israeli forces killed one, injured 16 and arrested many more. Spontaneous protests across Palestine followed. Protestors occupied neighborhoods, erected barricades, and kept stores shut.

“Women rise up, the youth have been taken” – Sahar Jermi (Shahin, 2014)

Before the First Intifada

The West Bank, East Jerusalem, and the Gaza Strip were occupied by Israel after the six-day war of 1967. Settlements began to be built in the West Bank and Gaza almost immediately. Palestinians were forced to carry permits to travel and work, the national flag was banned, and many books were censored.

A major land confiscation in 1976 led to a massive popular protest that was brutally repressed. The date it happened – March 30th – was thereafter commemorated annually as Land Day. After the first Land Day, student and cultural committees and unions began organizing against the occupation in Palestinian communities – often with the help of local mayors. Women were often the backbone of such committees and unions.

Total Noncooperation

After the attack in Jabalia Camp in December 1987, calls were made for total civil disobedience and noncooperation with the occupation. Demonstrations, strikes and boycotts were called for, and committees aimed to build a counter-authority in subversion of the occupation, creating alternative health, work, and education organisations.

An initially spontaneous uprising became an organized one. The Unified National Leadership of the Uprising (UNLU) was formed as an umbrella organization, bringing together in a coalition PLO members Fatah, the Democratic Front for the Liberation of Palestine (DFLP), the Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP), and the Palestinian Communist Party (PCP). By the end of December 1987, actions were harmonised across Palestine. The First Intifada had begun.

Popular committees central demands centered on

  • Return to pre-1967 borders

  • Removal of settlements

  • Setting up a Palestinian state

“[T]he Intifada succeeded in mobilizing all sectors and classes of the Palestinian people. This aspect of the Intifada undermined the individualistic and patriarchal nature of society and strengthened its collective, cooperative and democratic values, particularly during the Intifada’s first year.” (Kuttab, 1993)

Breaking Bones

Israel was surprised at how quickly the uprising spread. Initially, the Israeli military was ill-prepared to deal with the number of concurrent demonstrations led by the youth. In fact, it often chose to order school and university closures as a pre-emptive measure.

In 1988, the Israeli military adopted a "Breaking Bones” policy, following the statements of then Israeli Minister of Defence Yitzhak Rabin (ARIJ, 2007):

“[breaking demonstrators' bones] is far more efficient than arrestment, for an arrested person would spend 18 days in a prison like Far'a for example, and then he would go out on the streets throwing stones and demonstrating; whereas, if the soldiers broke both his hands, then he won't be able to go on the streets at least one and a half month afterward”

A famous video in February 1988 caught Israeli soldiers beating protestors with rocks. By May 1989, over one million Palestinians were under a 23 hour curfew. Torture by the Israeli intelligence service Shin Bet was common. One prisoner recounts

“They didn’t let me sleep for four days. I couldn’t close my eyes. If I fell off the chair, they poured a bucket of cold water on me. Or they hit me on the stomach. They called that ‘swings’.”

– Muayyad Abdul Samad

A Disconnected PLO

After the PLO's negotiated evacuation from Beirut in 1982 – part of a deal intended to keep the civilian population safe during the Israeli bombardment – it became removed from the direct plight of their people.

Exiled in Tunis, Tunisia, at the dawn of the First Intifada, the PLO leadership was initially not well informed and sceptical of the popular intifada. They assumed it would not last, and only later started to cooperate and organise with the UNLU.

Beit Sahour and the Dangerous Cows

Beit Sahour is a small, majority Christian village south of Al-Quds (Jerusalem). Here, beginning in 1989, residents refused to pay tax, even demonstrating with the US revolutionary slogan “no taxation without representation”. The Israeli military besieged the city, arresting those who refused to pay, and raiding and demolishing their houses. People threw away their IDs, which they were mandated by the occupation to always carry, and kept watch while others sewed flags. In 1988, as part of a new boycott, residents decided to stop buying Israeli milk and began their own small dairy farm. In response, the Israeli military shut the farm down saying that “these cows are dangerous for the security of the State of Israel”.

Birzeit University

Birzeit University has been a focal point for much popular organizing. A year before Birzeit University officially became a university in 1975, its first president was deported for “incitement against occupation”. In the following years, the Israeli military administration regularly sought to inspect classrooms and textbooks and arrested and deported students and staff. It attempted to enforce a loyalty oath where staff would disavow the PLO and swear to obey the military; staff got around it by signing edited photocopies. The university was shut down multiple times in the 70s and 80s. Beginning in 1988, Birzeit University was closed for 51 months. Classes continued in secret in rented rooms and facilities loaned by the Young Women’s and Men’s Christian Associations (YWCA and YMCA).

Madrid and Oslo

A series of multilateral peace conferences sponsored by the USA and the (then) Soviet Union began in 1991 in Madrid. Initially, the Palestinians did not even have their own delegation, and Israel vetoed the attendance of many key leaders. Many rounds of negotiations stalled, but one secretive backchannel negotiation did ultimately lead to an agreement and the Oslo I Accord was signed in September 1993.

The Oslo I Accord accord was greeted with hope by many at the time, but also criticised as a fake peace process – or in the words of Arafeh (2023): a “mechanism to control Palestinians on the cheap”. The Accord ended the First Intifada. According to numbers of the Applied Research Institute - Jerusalem (2007), during the First Intifada over 1300 Palestinians had been killed; 175000 Palestinians had been arrested, some 23000 of whom had been tortured. 2000 Palestinian homes had been demolished and 489 Palestinians illegally deported.

The Legacy of the First Intifada

Many view the First Intifada with nostalgia. Palestinian Studies expert Nadia Naser-Najjab (2020) describes it as the first point at which Palestinians “gathered the strength and collective sense of purpose which enabled them to confront an occupation which had imposed itself upon Palestinian society for two decades.” The Intifada marked a shift from militant struggle rooted in the camps in Lebanon and Jordan to popular nonviolent organisation within Palestine itself. And even though the First Intifada did not end the Israeli occupation, the collective memory of this historical moment of proud defiance has remained an important inspiration for the ongoing Palestinian struggle for liberation ever since.

Recommendations

We have collected a multimedia resource list for anyone who would like to inform themselves more on the First Intifada. The list includes films, books, articles and videos. 

Films:

Alkhatib, B. (Director). (2022). Palestine 87 [Short film]. Available on MUBI.

Caccia, A. (Director). (1989). Voices from Gaza [Documentary]. Available on Youtube. https://www.youtube.com/watch?v=Bu-0_obE-34.  

Cowan, P., and Shomali, A. (Directors). (2014). The Wanted 18 [Documentary]. Available on Amazon Prime Video.

Franklin-Trout, J. (Director). (1989). Days of Rage: The Young Palestinians [Documentary]. Available on archive.org. https://archive.org/details/days-of-rage-the-young-palestinians. 

Harb, S. (Director). (2018). The White Elephant [Documentary]. Trailer available here: https://youtu.be/cD_J1EEINIA?si=H_iMi8SxM6eooLbV. The film will be available to see at the International Film Festival Rotterdam (30 Jan. – 09 Feb. 2025). See here for more: https://iffr.com/nl/iffr/2020/films/the-white-elephant

Shahin, M. (Director). (2014). Stories from the Intifada [Documentary]. Available on Youtube (in two parts). https://youtu.be/0pRnUPaIesQ?si=fcIm45mj0p-88agz

https://youtu.be/S6P6JNDfbRE?si=oNsLVyM75BSIXHkG

Books:

Harlow, B. (1989). Narrative in Prison: Stories from the Palestinian Intifada. MFS Modern Fiction Studies 35(1), 29-46. https://dx.doi.org/10.1353/mfs.0.0207.

Lockman, Z., & Beinin, J. (Eds.). (1989). Intifada: the Palestinian uprising against Israeli occupation. South End Press.

Robinson, Glenn E. (1997). Building a Palestinian State: The Incomplete Revolution. Indiana University Press.  

Sacco, Joe. (2003). Palestine. Graphic novel. Cape. 

Articles + videos:

Kuttab, E. S. (1993). Palestinian Women in The" Intifada": Fighting On Two Fronts. Arab studies quarterly, 69-85.

Makhoul, M. (2012). Palestinian Identity in Israel since the First Intifada: Un-erasing the Nakba. Al Majdal Magazine, 51, 12-16. https://badil.org/publications/al-majdal/issues/items/1503.html

Middle East Monitor. (n.d.). Remembering the First Intifada. https://www.middleeastmonitor.com/specials/first_intifada/

Naser-Najjab, N., & Khatib, G. (2019). The First Intifada, Settler Colonialism, and 21st Century Prospects for Collective Resistance. Middle East Journal, 73(2), 187–206. 

Naser-Najjab, N. (2020). Palestinian leadership and the contemporary significance of the First Intifada. Race & Class, 62(2), 61-79.

https://www.jstor.org/stable/26933058

Said, E. (1989). Intifada and independence. Social Text, (22), 23-39.


De eerste intifada

Intifada: Arabisch voor “afschudden”

Op 9 december 1987 overreed en doodde een IDF-truck vier Palestijnen in het Jabalia-kamp in Gaza (op dat moment direct bezet door Israël). Geruchten dat dit opzettelijk was en een reeks eerdere aanvallen waarbij protesterende jongeren werden gedood, leidden ertoe dat rouwenden een nabijgelegen politiebureau omsingelden en stenen gooiden. Israëlische troepen doodden er één, verwondden er 16 en arresteerden er nog veel meer. Spontane protesten in heel Palestina volgden. Buurten werden bezet, barricades werden opgeworpen en winkels bleven gesloten.

“Vrouwen sta op, de jeugd is meegenomen” - Sahar Jermi (Shahin, 2014)

Voor de Eerste Intifada

De Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en de Gazastrook werden door Israël bezet na de Zesdaagse Oorlog van 1967. Vrijwel onmiddellijk werd begonnen met de bouw van nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. Palestijnen werden gedwongen om vergunningen bij zich te dragen om te reizen en te werken, de nationale vlag werd verboden en veel boeken werden gecensureerd.

Een grote landconfiscatie in 1976 leidde tot een massaal volksprotest dat met geweld werd onderdrukt. De datum waarop dit gebeurde - 30 maart - werd daarna jaarlijks herdacht als Landdag. Na de eerste Landdag begonnen studenten- en culturele comités en vakbonden zich te organiseren in Palestijnse gemeenschappen tegen de bezetting - vaak met de hulp van lokale burgemeesters. Vrouwen vormden vaak de ruggengraat van dergelijke comités en vakbonden.

Totale non-coöperatie

Na de aanval in Jabalia Camp in december 1987, werd er opgeroepen tot totale burgerlijke ongehoorzaamheid en non-coöperatie met de bezetting. Oproepen tot demonstraties, stakingen en boycots werden gedaan en comités probeerden een tegenmacht op te bouwen om de bezetting te ondermijnen door alternatieve organisaties op te richten voor gezondheidszorg, werk en onderwijs.

Een aanvankelijk spontane opstand werd een georganiseerde opstand. De Unified National Leadership of the Uprising (UNLU) werd gevormd als een overkoepelende organisatie, die PLO-leden Fatah, het Democratisch Front voor de Bevrijding van Palestina (DFLP), het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP), en de Palestijnse Communistische Partij (PCP) samenbracht in een coalitie. Eind december 1987 waren de acties in heel Palestina geharmoniseerd. De Eerste Intifada was begonnen.

De centrale eisen van de volkscomités waren:

  • Terugkeer naar de grenzen van vóór 1967

  • Verwijdering van nederzettingen

  • Oprichting van een Palestijnse staat

“De Intifada slaagde erin alle sectoren en klassen van het Palestijnse volk te mobiliseren. Dit aspect van de Intifada ondermijnde het individualistische en patriarchale karakter van de samenleving en versterkte haar collectieve, coöperatieve en democratische waarden, vooral tijdens het eerste jaar van de Intifada.” (Kuttab, 1993)

Botten breken

Israël was verrast door de snelheid waarmee de opstand zich verspreidde. Aanvankelijk was het Israëlische leger slecht voorbereid op het grote aantal gelijktijdige demonstraties onder leiding van de jeugd. In feite koos het er vaak voor om scholen en universiteiten te sluiten als preventieve maatregel.

In 1988 voerde het Israëlische leger een beleid van ‘Botten Breken’ in, na de verklaringen van de toenmalige Israëlische minister van Defensie Yitzhak Rabin (ARIJ, 2007):

‘[Het breken van botten van demonstranten] is veel efficiënter dan arrestatie, want een gearresteerd persoon zou 18 dagen doorbrengen in een gevangenis zoals Far'a bijvoorbeeld, en dan zou hij de straat op gaan om stenen te gooien en te demonstreren; terwijl, als de soldaten zijn beide handen breken, hij daarna minstens anderhalve maand niet meer de straat op kan.’

Een beroemde video uit februari 1988 toonde Israëlische soldaten die demonstranten met stenen sloegen. In mei 1989 gold voor meer dan een miljoen Palestijnen een spertijd van 23 uur per dag. Marteling door de Israëlische inlichtingendienst Shin Bet was gebruikelijk. Een gevangene vertelt:

‘Ze lieten me vier dagen niet slapen. Ik kon mijn ogen niet sluiten. Als ik van de stoel viel, goten ze een emmer koud water over me heen. Of ze sloegen me op mijn buik. Dat noemden ze “schommelen”.’

- Muayyad Abdul Samad

Een PLO in ballingschap

Na de onderhandelde evacuatie van de PLO uit Beiroet in 1982 - onderdeel van een deal die bedoeld was om de burgerbevolking veilig te houden tijdens de Israëlische bombardementen - raakte ze verwijderd van de directe benarde situatie van het volk.

In ballingschap in Tunis, Tunesië, aan het begin van de Eerste Intifada, was de PLO-leiding aanvankelijk niet goed geïnformeerd en sceptisch over de volksintifada. Ze gingen ervan uit dat deze geen stand zou houden en begonnen pas later samen te werken en te organiseren met de UNLU.

Beit Sahour en de gevaarlijke koeien

Beit Sahour is een klein, voornamelijk christelijk dorp ten zuiden van Al-Quds (Jeruzalem). Hier weigerden de inwoners vanaf 1989 belasting te betalen en demonstreerden zelfs met de revolutionaire slogan van de VS ‘no taxation without representation’. Het Israëlische leger belegerde de stad, arresteerde degenen die weigerden te betalen en deed invallen en sloopte hun huizen. Mensen gooiden hun identiteitsbewijzen weg, die ze van de bezetting altijd bij zich moesten dragen, en hielden de wacht terwijl anderen vlaggen naaiden. In 1988 besloten de bewoners, als onderdeel van een nieuwe boycot, om geen Israëlische melk meer te kopen en begonnen ze hun eigen kleine melkveehouderij. Als reactie hierop sloot het Israëlische leger de boerderij met de mededeling dat ‘deze koeien gevaarlijk zijn voor de veiligheid van de staat Israël’.

Birzeit Universiteit

De Birzeit Universiteit is een brandpunt geweest van veel volksorganisatie. Een jaar voordat Birzeit Universiteit in 1975 officieel een universiteit werd, werd de eerste rector gedeporteerd wegens “opruiing tegen bezetting”. In de jaren daarna inspecteerde het Israëlische militaire bestuur regelmatig klaslokalen en studieboeken en arresteerde en deporteerde het studenten en personeel. Het probeerde een loyaliteitsverklaring af te dwingen waarbij het personeel de PLO zou afzweren en zou zweren om het leger te gehoorzamen; het personeel omzeilde dit door bewerkte fotokopieën te ondertekenen. De universiteit werd in de jaren 70 en 80 meerdere keren gesloten. Vanaf 1988 was Birzeit Universiteit 51 maanden gesloten. De colleges werden in het geheim voortgezet in gehuurde zaaltjes en in gebouwen die beschikbaar waren gesteld door de Young Women's and Men's Christian Associations (YWCA en YMCA).

Madrid en Oslo

In 1991 begon in Madrid een reeks multilaterale vredesconferenties die gesponsord werden door de VS en de (toenmalige) Sovjet-Unie. Aanvankelijk hadden de Palestijnen niet eens hun eigen delegatie en Israël sprak een veto uit tegen de aanwezigheid van veel belangrijke leiders. Vele onderhandelingsronden liepen vast, maar één geheime onderhandeling via achterkamertjes leidde uiteindelijk tot overeenstemming, en het eerste Oslo Akkoord werd ondertekend in september 1993.

Het Oslo I Akkoord werd destijds door velen met hoop begroet, maar ook bekritiseerd als een vals vredesproces - of in de woorden van Arafeh (2023): een ‘mechanisme om de Palestijnen goedkoop onder controle te houden’. Het akkoord maakte een einde aan de Eerste Intifada. Volgens cijfers van het Applied Research Institute - Jerusalem (2007), waren tijdens de Eerste Intifada meer dan 1300 Palestijnen gedood en 175.000 Palestijnen gearresteerd, waarvan er 23.000 waren gemarteld. 2000 Palestijnse huizen waren gesloopt en 489 Palestijnen illegaal gedeporteerd.

De nalatenschap van de Eerste Intifada

Velen kijken met nostalgie naar de Eerste Intifada. Deskundige op het gebied van Palestinastudies Nadia Naser-Najjab (2020) beschrijft het als het eerste punt waarop Palestijnen ‘de kracht en het collectieve doelbewustzijn verzamelden die hen in staat stelden om de confrontatie aan te gaan met een bezetting die zich twee decennia lang aan de Palestijnse samenleving had opgedrongen’. De Intifada markeerde een verschuiving van militante strijd geworteld in de kampen in Libanon en Jordanië naar geweldloze volksorganisatie in Palestina zelf. En ook al maakte de Eerste Intifada geen einde aan de Israëlische bezetting, de collectieve herinnering aan dit historische moment van trots verzet is sindsdien een belangrijke inspiratiebron gebleven voor de voortdurende Palestijnse vrijheidsstrijd.

Aanbevelingen

We hebben een multimediale bronnenlijst samengesteld voor iedereen die meer wil weten over de Eerste Intifada. De lijst bevat films, boeken, artikelen en video's.

Films:

Alkhatib, B. (Director). (2022). Palestine 87 [Short film]. Available on MUBI.

Caccia, A. (Director). (1989). Voices from Gaza [Documentary]. Available on Youtube. https://www.youtube.com/watch?v=Bu-0_obE-34.  

Cowan, P., and Shomali, A. (Directors). (2014). The Wanted 18 [Documentary]. Available on Amazon Prime Video.

Franklin-Trout, J. (Director). (1989). Days of Rage: The Young Palestinians [Documentary]. Available on archive.org. https://archive.org/details/days-of-rage-the-young-palestinians. 

Harb, S. (Director). (2018). The White Elephant [Documentary]. Trailer available here: https://youtu.be/cD_J1EEINIA?si=H_iMi8SxM6eooLbV. The film will be available to see at the International Film Festival Rotterdam (30 Jan. – 09 Feb. 2025). See here for more: https://iffr.com/nl/iffr/2020/films/the-white-elephant

Shahin, M. (Director). (2014). Stories from the Intifada [Documentary]. Available on Youtube (in two parts). https://youtu.be/0pRnUPaIesQ?si=fcIm45mj0p-88agz

https://youtu.be/S6P6JNDfbRE?si=oNsLVyM75BSIXHkG


Boeken:

Harlow, B. (1989). Narrative in Prison: Stories from the Palestinian Intifada. MFS Modern Fiction Studies 35(1), 29-46. https://dx.doi.org/10.1353/mfs.0.0207.

Lockman, Z., & Beinin, J. (Eds.). (1989). Intifada: the Palestinian uprising against Israeli occupation. South End Press.

Robinson, Glenn E. (1997). Building a Palestinian State: The Incomplete Revolution. Indiana University Press.  

Sacco, Joe. (2003). Palestine. Graphic novel. Cape. 


Artikelen en video’s:

Kuttab, E. S. (1993). Palestinian Women in The" Intifada": Fighting On Two Fronts. Arab studies quarterly, 69-85.

Makhoul, M. (2012). Palestinian Identity in Israel since the First Intifada: Un-erasing the Nakba. Al Majdal Magazine, 51, 12-16. https://badil.org/publications/al-majdal/issues/items/1503.html

Middle East Monitor. (n.d.). Remembering the First Intifada. https://www.middleeastmonitor.com/specials/first_intifada/

Naser-Najjab, N., & Khatib, G. (2019). The First Intifada, Settler Colonialism, and 21st Century Prospects for Collective Resistance. Middle East Journal, 73(2), 187–206. 

Naser-Najjab, N. (2020). Palestinian leadership and the contemporary significance of the First Intifada. Race & Class, 62(2), 61-79.

https://www.jstor.org/stable/26933058

Said, E. (1989). Intifada and independence. Social Text, (22), 23-39.

Reference list

Articles and Books:

  • Audeh, I. (2010). Birzeit University: The story of a national institution.

  • Baramki, G. (2010). Peaceful resistance: Building a Palestinian university under occupation. Pluto Press; London.

  • Khalidi, R. (2020). The hundred years' war on Palestine: A history of settler colonialism and resistance, 1917–2017. Metropolitan Books.

  • Kuttab, E. S. (1993). Palestinian Women in The" Intifada": Fighting On Two Fronts. Arab studies quarterly, 69-85.

  • Naser-Najjab, N. (2020). Palestinian leadership and the contemporary significance of the First Intifada. Race & Class, 62(2), 61-79.

  • Said, E. (1989). Intifada and independence. Social Text, (22), 23-39.

  • Said, E. W. (2012). Peace and its discontents: Essays on Palestine in the Middle East peace process. Vintage.

Webpages:

Videos, Documentaries:

  • ICNC - International Center on Nonviolent Conflict. (2010, Dec. 30). Dr. Mary King - The Quiet Revolution in the First Intifada (FSI 2010) [Video]. Youtube. https://youtu.be/DpzyY4UqQQU?si=WySgWdjd3uLLC2X7

UNRWA -

The UN Agency for

Palestinian refugees

On December 8th, 2024, it is 75 years since the United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East, abbreviated as UNRWA, was founded. In this fact sheet we explain the work of this organization. A just and lasting solution for Palestinian refugees is yet to be found, further explaining why UNRWA's work continues to be of great importance today.

Founding and mandate of UNRWA

The General Assembly of the United Nations founded UNRWA in response to the Nakba - the mass displacement of Palestinians between 1947 and 1949. Its mandate – the official order assigned by the General Assembly - is to provide protection and assistance to registered Palestinian refugees in its five so-called fields of operation: Gaza, Jordan, Lebanon, Syria and the West Bank including East Jerusalem. Today, over 5,9 million Palestinian refugees receive essential services of UNRWA.

Importance of UNRWA in Gaza

Back in 2022, over 1,5 million registered refugees in Gaza relied on UNRWA’s services and over 291,100 children were attending UNRWA schools. Other UNRWA services included essential health care, relief and social services, support with infrastructure and camp improvement, livelihood opportunities, protection, and emergency humanitarian assistance. The important role of UNRWA in Gaza for providing essential services relates to imposed restrictions on the movement of good and people by Israel. This dates back to the early 1990s, and further intensified into a full blockade in 2007.

Difficulties for providing humanitarian relief

UNRWA's support in Gaza is now more crucial than ever. Yet its operations are effectively halted by the State of Israel. Over the last year, entry of aid has been made impossible. Despite the fact that there are two million people in need and international warning about starvation, only 30 trucks a day on average are allowed to enter. In comparison, prior to 7 October 2023, the daily average of trucks entering Gaza was 500. UNRWA schools serve as shelters, and are often under attack. So far, two third of UNRWA's buildings were hit. As of 10 November 2024, Israel has killed 237 URWA staff members, making it the most deadly war for UN staff in history.

Israel's attack against UNRWA, through defamation and defunding

Concerted efforts by Israeli officials to conflate UNRWA with Hamas and calls for dismantling UNRWA predate 7 October 2023; back in January 2024, however, allegations against UNRWA staff provided sufficient ground for its largest donor, the US, as well fifteen other states – including The Netherlands, Germany and Sweden - to immediately freeze its funding to UNRWA, shortly after the International Court of Justice's provisional ruling ordered immediate measures to enable urgently needed humanitarian support.

Of its 13,000 Gaza staff, 19 of them would have been involved in the attacks on 7 October. A UN investigation found that 9 staff members may have been involved, and their contracts have been terminated. By now, all previous donor states but the United States have resumed their funding for UNRWA. It is unlikely that funding by the US – formerly UNRWA's largest donor – will be restored, now there will be another Trump presidency. Trump, in line with Israel's request, already cut US assistance in 2018. This was briefly reinstated in 2021.

Israel's attack against UNRWA continues, now through legislation

On 28 October 2024, the latest effort to discredit and deligitmize UNRWA took place: the Israeli Knesset approved two bills. The first bans UNRWA from operating in Gaza, the West Bank and East Jerusalem, whereas the second is prohibiting Israeli authorities from communication with UNRWA staff. The legislation is supposed to come into effect 90 days after the vote. What this means for the already dire situation in Gaza as well as for UNRWA's work in the Westbank and East-Jerusalem is yet to be seen but it is most likely disastrous. As Juliana Touma, UNRWA's communication director, puts it: 'More people will die.'

Palestinian refugees have the right to return, irrespective of the work of UNRWA

The attack on UNRWA by the State of Israel and its supporters builds upon a misapprehension: that the UN agency sustains the Palestinian refugee problem. Rather than a position of UNRWA, international law enshrines refugees’ right to a durable solution and right to return. This has also been recently reiterated by the opinion of the International Court of Justice (ICJ) concerning the occupation of Palestinian territories. UNWRA has existed for over 75 years and their work continues to be important because a just and lasting solution for Palestinian refugees is still pending.

UNRWA's operations continue

On 26 November 2024, Juliana Touma issued a statement about UNRWA's presence in the West Bank, East Jerusalem and Gaza. Whereas decisions were made to relocate international staff from East Jerusalem, UNRWA will maintain its operations there as well as in Gaza and the West Bank to benefit Palestine Refugees. This despite increase attempts to prevent it from implementing its mandate.

Meanwhile, as of 21 November, the UN refugee agency UNHCR estimated 557,000 persons sought refuge in Syria in response to the Israeli attacks on Lebanon. Of them, 3,373 Palestinian refugees have reached out to UNRWA in Syria, as they fall under their mandate rather than that of UNHCR.

Ensure UNRWA's future

Also, if you are able, please consider supporting the work of UNRWA on an individual level or with your community:

UNRWA's digital photoshelter

The pictures of this fact sheet come from UNRWA's photoshelter, a beautiful digital archive of Palestinian heritage and life.

UNRWA -

De VN-organisatie voor Palestijnse vluchtelingen

Op 8 december 2024 is het 75 jaar geleden dat de Organisatie van de Verenigde Naties voor Hulpverlening aan Palestijnse Vluchtelingen in het Nabije Oosten, afgekort als UNRWA, werd opgericht. In deze factsheet leggen we uit waarom het werk van deze organisatie essentieel is. Een rechtvaardige en duurzame oplossing voor de Palestijnse vluchtelingen is nog steeds niet gevonden, wat verder verklaart waarom het werk van UNRWA vandaag nog steeds van groot belang is.

UNRWA’S Oprichting en mandaat

De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties richtte UNRWA op als reactie op de Nakba - de massale ontheemding van Palestijnen tussen 1947 en 1949. Het mandaat - de officiële opdracht van de Algemene Vergadering - is het bieden van bescherming en hulp aan geregistreerde Palestijnse vluchtelingen in de vijf zogenaamde werkgebieden: Gaza, Jordanië, Libanon, Syrië en de Westelijke Jordaanoever inclusief Oost-Jeruzalem. Vandaag de dag ontvangen meer dan 5,9 miljoen Palestijnse vluchtelingen essentiële diensten van UNRWA.

Het belang van UNRWA in Gaza

In 2022 vertrouwden meer dan 1,5 miljoen geregistreerde vluchtelingen in Gaza op de diensten van UNRWA en gingen meer dan 291.100 kinderen naar UNRWA-scholen. Andere diensten van UNRWA omvatten essentiële gezondheidszorg, noodhulp en sociale diensten, ondersteuning bij infrastructuur en kampverbetering, mogelijkheden om in het levensonderhoud te voorzien, bescherming en humanitaire noodhulp. De belangrijke rol van UNRWA in Gaza voor het verlenen van essentiële diensten houdt verband met de door Israël opgelegde beperkingen op het verkeer van goederen en personen. Dit gaat terug tot het begin van de jaren 1990 en is in 2007 verder toegenomen tot een volledige blokkade.

Moeilijkheden bij het verstrekken van humanitaire hulp

De steun van UNRWA in Gaza is nu crucialer dan ooit. Toch worden haar operaties in feite door de staat Israël stopgezet. Het afgelopen jaar is de toegang van hulpgoederen onmogelijk gemaakt. Ondanks het feit dat er twee miljoen mensen in nood zijn en ondanks internationale waarschuwingen voor hongersnood, worden er gemiddeld slechts 30 vrachtwagens per dag toegelaten. Ter vergelijking: vóór 7 oktober 2023 kwamen er dagelijks gemiddeld 500 vrachtwagens Gaza binnen. UNRWA-scholen dienen als schuilplaats en worden vaak aangevallen. Tot nu toe zijn tweederde van de UNRWA-gebouwen getroffen. Op 10 november 2024 heeft Israël 237 personeelsleden van de UNRWA gedood, wat het de meest dodelijke oorlog voor VN-personeel in de geschiedenis maakt.

Israël's aanval op UNRWA, door laster en defunding

De gecoördineerde pogingen van Israëlische bewindlieden om UNRWA en Hamas over één kam te scheren en die oproepen tot "ontmanteling" van UNRWA waren er al vóór 7 oktober 2023; echter, in januari 2024 waren de beschuldigingen tegen UNRWA-medewerkers voldoende reden voor haar grootste donor, de VS, en vijftien andere staten - waaronder Nederland, Duitsland en Zweden - om onmiddellijk haar financiering aan UNRWA te bevriezen, kort nadat de voorlopige uitspraak van het Internationaal Gerechtshof tot onmiddellijke maatregelen beval om dringend noodzakelijke humanitaire hulp mogelijk te maken.

Van de 13.000 personeelsleden in Gaza zouden er 19 betrokken zijn geweest bij de aanvallen op 7 oktober. Uit een VN-onderzoek bleek dat 9 personeelsleden mogelijk betrokken waren en hun contracten zijn beëindigd. Inmiddels hebben alle donorlanden behalve de Verenigde Staten hun financiering van UNRWA hervat. Het is onwaarschijnlijk dat de financiering door de VS - voorheen de grootste donor van UNRWA - zal worden hervat, nu er weer een presidentschap van Trump komt. Trump heeft, in lijn met het verzoek van Israël, de Amerikaanse hulp al eereder in 2018 stopgezet. Dit werd in 2021 kortstondig hervat.

Israël's aanval op UNRWA gaat door, nu via wetgeving

Op 28 oktober 2024 vond de nieuwste poging plaats om het werk van UNRWA in gevaaar te brengen: de Israëlische Knesset keurde twee wetsvoorstellen goed. De eerste verbiedt UNRWA om actief te zijn in Gaza, de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem, terwijl de tweede de Israëlische autoriteiten verbiedt om te communiceren met UNRWA-personeel. De wetgeving zou 90 dagen na de stemming van kracht moeten worden. Wat dit betekent voor de toch al nijpende situatie in Gaza en voor het werk van UNRWA in de Westbank en Oost-Jeruzalem moet nog blijken, maar het is waarschijnlijk rampzalig. Zoals Juliana Touma, UNRWA's communicatiedirecteur, zegt: 'Er zullen meer mensen sterven.'

Het recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen STAAT LOS VAN het werk van UNRWA

De aanval op UNRWA door de staat Israël en zijn aanhangers is gebaseerd op een misvatting: namelijk dat het VN-agentschap het Palestijnse vluchtelingenprobleem in stand houdt. Dit is echter niet het standpunt van UNRWA, maar van het internationaal recht, dat het recht van vluchtelingen op een duurzame oplossing en het recht op terugkeer waarborgt. Recentelijk is het ook opnieuw bevestigd door het advies van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) over de bezetting van Palestijnse gebieden. UNRWA bestaat al meer dan 75 jaar, en hun werk blijft belangrijk omdat een rechtvaardige en duurzame oplossing voor Palestijnse vluchtelingen nog steeds uitblijft.

UNRWA's operaties gaan door

Op 26 november 2024 gaf Juliana Touma een verklaring af over de aanwezigheid van UNRWA in de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en Gaza. Hoewel er beslissingen zijn genomen om internationaal personeel uit Oost-Jeruzalem te verplaatsen, zal UNRWA zijn operaties daar, evenals in Gaza en de Westelijke Jordaanoever, blijven voortzetten ten behoeve van Palestijnse vluchtelingen. Dit ondanks de pogingen om UNRWA te verhinderen haar mandaat uit te voeren.

Ondertussen rapporteerde de VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR op 21 november dat 557.000 mensen naar Syrië waren gevlucht als reactie op de Israëlische aanvallen op Libanon. Onder hen hebben 3.373 Palestijnse vluchtelingen zich gemeld bij UNRWA in Syrië, omdat zij onder het mandaat van UNRWA vallen en niet onder dat van UNHCR.

Zorg voor de toekomst van UNRWA

Als je in de gelegenheid bent, overweeg dan om het werk van UNRWA te steunen op individueel niveau, of samen met vrienden of je gemeenschap.

UNRWA's digitale fotoshelter

De foto's in deze factsheet komen uit de fotoshelter van UNRWA, een prachtige digitale archief van Palestijns erfgoed en leven.

the balfour declaration

COLONIAL PROMISE OF THE UNITED KINGDOM TO ZIONISTS

Today, November 2, 2024, is the 107th anniversary of the Balfour Declaration. This 67-word letter from the then British Minister of Foreign Affairs gave the Zionist movement its first and arguably most decisive official support from a Western power.

This factsheet explains how the Declaration became a key reference to Israel in seeking to legitimize – politically and legally – its forcible displacement and subjugation of Palestinians in the name of the Zionist project. 

What did the Declaration say? Who and what was behind it? How has this Declaration been used and interpreted? What have been the consequences?

This factsheet addresses these questions and offers useful links to find more information about the Balfour Declaration.

WHAT THE UK WANTED TO GAIN WITH THE DECLARATION

The Declaration (cited in full in the next slide) is named after the British Foreign Secretary at the time, Arthur Balfour, who wrote and signed it on behalf of the British Government. Addressed to Lord Rothschild, leader of the Jewish Zionist movement in the UK, the Declaration ostensibly aimed to encourage Jewish people in the UK and elsewhere to support The Allies, Britain’s coalition during the 1st World War.

This strategy was rooted in the belief that most Jewish people were Zionists and part of a global collective with enormous power to shape decisions from the US and the Russian governments and to finance key war efforts.

The Balfour Declaration was one of several promises the UK made about Palestine’s fate after the war. There are records showing that it had also promised Palestinian independence to Arabs for their support against the Ottomans and had secretly agreed with France that that country would also play a role in Palestine’s administration.

BALFOUR DECLARATION

“Dear Lord Rothschild,

I have much pleasure in conveying to you on behalf of His Majesty's Government, the following declaration of sympathy with Jewish Zionist aspirations which has been submitted to, and approved by, the Cabinet: 

His Majesty's Government view with favor the establishment in Palestine of a national home for the Jewish people, and will use their best endeavors to facilitate the achievement of this object, it being clearly understood that nothing shall be done which may prejudice the civil and religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine, or the rights and political status enjoyed by Jews in any other country. 

I should be grateful if you would bring this declaration to the knowledge of the Zionist Federation. 

Yours, Arthur James Balfour”

(Balfour, 1917)

DISAGREEMENT WITH BALFOUR

The UK’s support for a Jewish state in Palestine was highly controversial in Balfour’s time. Significant opposition came from many British Jews, who regarded Zionism as anti-Semitic. One of the most prominent critics of Balfour’s negotiations was Edwin Montagu, the only Jewish member of the British Cabinet at the time. This is how Montagu explained his position in a memorandum addressed to the British government in August 23, 1917:

“I wish to place on record my view that the policy of His Majesty's Government is anti-Semitic in result will prove a rallying ground for Anti-Semites in every country in the world.”

“[I]t seems to be inconceivable that Zionism should be officially recognised by the British Government, and that Mr. Balfour should be authorized to say that Palestine was to be reconstituted as the ‘national home of the Jewish people’. I do not know what this involves, but I assume that it means … that Turks and other Mahommedans in Palestine will be regarded as foreigners, just in the same way as Jews will hereafter be treated as foreigners in every country but Palestine. Perhaps also citizenship must be granted only as a result of a religious test.” (Montagu, 1917)

WHO WAS ARTHUR BALFOUR?

Conservative British politician Arthur Balfour served as Chief Secretary for Ireland (1887- 1891), Prime Minister (1902-1905), and Foreign Secretary (1916- 1919). His politics, interventions and writings reflected clear racist and anti-Semitic views.  

In Ireland, he was known as “Bloody Balfour” for how he dealt with Irish insurgency. As Prime Minister, he supported the Aliens Act of 1905, which restricted Jewish immigration from Eastern Europe to the UK. In 1916, in a discussion about South Africa’s black population in the House of Commons, Balfour said: “We have to face the facts. Men are not born equal, the white and black races are not born with equal capacities: they are born with different capacities which education cannot and will not change” (Munayyer, 2017).

In 1919, Balfour’s introduction to the book History of Zionism by Nahum Sokolow, described Zionism as: “a serious endeavor to mitigate the age-long miseries created for western civilization by the presence in its midst of a Body which it too long regarded as alien and even hostile, but which it was equally unable to expel or to absorb. Surely, for this if for no other reason, it should receive our support” (Balfour, 1919).

WHAT HAPPENED AFTER THE BALFOUR DECLARATION?

With the end of the 1st World War and the defeat of the Ottoman Empire (which had ruled Palestine since the 16th Century), the Balfour Declaration was incorporated into the UK’s Mandate for Palestine. This Mandate was part of the League of Nations’ imperialist plan to distribute the administration of the territories that had been under Ottoman rule to “advanced nations” (the Mandatories) as a “tutelage.” 

Article 22 of the League of Nations’ Covenant framed these territories as being “inhabited by peoples not yet able to stand by themselves under the strenuous conditions of the modern world,”  and thus, established the “... principle that the well-being and development of such peoples [in mandated territories] form a sacred trust of civilisation” and that this tutelage “be entrusted to advanced nations.” (The Covenant of the League of Nations, 1920)

Palestine, according to the Mandate, would be administered by the UK (which did so for three decades). This international legal arrangement was agreed and implemented despite strong and concerted Arab political and popular opposition across that region.

The Balfour Declaration remained controversial in the UK and was in tension with the League of Nations Mandatories’ obligation toward the well-being of local populations. However, it was incorporated into the British Mandate for Palestine in 1922, becoming legally binding. At the end of the Mandate, the United Nations further reinforced the division of the territory and proposed the partition of Palestine in 1949, thereafter officially accepting Israel as a full member.

WHAT ABOUT PALESTINIANS?

At the time of the Balfour Declaration (Balfour, 1917), only a small minority of those living in Palestine (approximately 10%) were Jewish people.

Notably, the Declaration stated that “nothing shall be done which may prejudice the civil and religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine, or the rights and political status enjoyed by Jews in any other country.” However, it did not mention Palestinians’ political rights. 

In the Balfour Declaration, legal scholar Noura Erakat explains, Palestinians “are not recognized as a nation and to the extent that they have rights, those entitlements are ‘civil and religious’ but not national, thereby negating a right to self-determination. The Declaration marked the juridical erasure of Palestinians as a political community” (cited by Reynolds, 2020).

WANT TO LEARN MORE ABOUT BALFOUR AND ITS IMPLICATIONS?

De Balfour-verklaring

KOLONIALE BELOFTE VAN HET VERENIGD KONINKRIJK AAN ZIONISTEN

Vandaag, 2 november 2024, is het 107 jaar geleden dat de Balfour-verklaring werd getekend. Met deze brief van 67 woorden van de toenmalige Britse minister van Buitenlandse Zaken kreeg de zionistische beweging haar eerste en misschien wel meest beslissende officiële steun van een Westerse mogendheid.

In deze factsheet wordt uitgelegd hoe de verklaring een belangrijke referentie werd voor Israël in zijn pogingen om - politiek en juridisch - zijn gedwongen verplaatsing en onderwerping van Palestijnen in naam van het zionistische project te legitimeren.

Wat stond er in de verklaring? Wie en wat zat er achter deze verklaring? Hoe is deze verklaring gebruikt en geïnterpreteerd? Wat heeft deze verklaring voor gevolgen gehad?

Deze factsheet gaat in op deze vragen en biedt nuttige links voor meer informatie over de Balfour-verklaring.

WAT HET VERENIGD KONINKRIJK WILDE BEREIKEN MET DE VERKLARING

De verklaring (volledig geciteerd op de volgende slide) is genoemd naar de auteur, toenmalige Britse minister van Buitenlandse Zaken Arthur Balfour, die haar ook ondertekende namens de Britse regering. De verklaring was gericht aan Lord Rothschild, leider van de Joods-zionistische beweging in het Verenigd Koninkrijk, en had ogenschijnlijk tot doel om Joodse mensen in het Verenigd Koninkrijk en elders aan te moedigen om de Geallieerden, de coalitie van het Verenigd Koninkrijk tijdens de Eerste Wereldoorlog, te steunen.

Deze strategie was geworteld in het geloof dat de meeste Joodse mensen zionistisch waren en deel uitmaakten van een wereldwijd collectief met enorme macht om beslissingen van de VS en Rusland vorm te geven en om belangrijke oorlogsinspanningen te financieren.

De Balfour-verklaring was slechts een van de beloften die het Verenigd Koninkrijk deed over het lot van Palestina na de oorlog. Er zijn documenten waaruit blijkt dat het Verenigd Koninkrijk de Arabieren ook Palestijnse onafhankelijkheid had beloofd in ruil voor hun steun tegen de Ottomanen, en dat het Verenigd Koninkrijk een geheime afspraak met Frankrijk had gemaakt dat dat land ook een rol zou spelen in het bestuur van Palestina.

BALFOUR-VERKLARING

‘Dear Lord Rothschild,

I have much pleasure in conveying to you on behalf of His Majesty's Government, the following declaration of sympathy with Jewish Zionist aspirations which has been submitted to, and approved by, the Cabinet: 

His Majesty's Government view with favor the establishment in Palestine of a national home for the Jewish people, and will use their best endeavors to facilitate the achievement of this object, it being clearly understood that nothing shall be done which may prejudice the civil and religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine, or the rights and political status enjoyed by Jews in any other country. 

I should be grateful if you would bring this declaration to the knowledge of the Zionist Federation. 

Yours, Arthur James Balfour’

(Balfour, 1917)

MENINGSVERSCHIL MET BALFOUR

De Britse steun voor een Joodse staat in Palestina was in de tijd van Balfour zeer controversieel. Aanzienlijke tegenstand kwam van veel Britse Joden, die het zionisme als antisemitisch beschouwden. Een van de meest prominente critici van Balfour's onderhandelingen was Edwin Montagu, in die tijd het enige Joodse lid van het Britse kabinet. Dit is hoe Montagu zijn standpunt uitlegde in een memorandum gericht aan de Britse regering op 23 augustus 1917:

‘Ik wil laten vastleggen dat ik van mening ben dat het beleid van Zijne Majesteits regering antisemitisch is en een voedingsbodem zal zijn voor antisemieten in elk land ter wereld’.

‘Het lijkt ondenkbaar dat het zionisme officieel zou worden erkend door de Britse regering en dat de heer Balfour toestemming zou krijgen om te zeggen dat Palestina opnieuw moest worden ingericht als het “nationale thuis van het Joodse volk”. Ik weet niet wat dit inhoudt, maar ik neem aan dat het betekent ... dat Turken en andere Mohammedanen in Palestina als vreemdelingen zullen worden beschouwd, net zoals Joden hierna als vreemdelingen zullen worden behandeld in elk land behalve Palestina. Misschien moet het staatsburgerschap ook alleen worden toegekend op basis van een religieuze test’. (Montagu, 1917)

WIE WAS ARTHUR BALFOUR?

De Conservatieve Britse politicus Arthur Balfour was Chief Secretary voor Ierland (1887-1891), premier (1902-1905) en Minister van Buitenlandse Zaken (1916-1919). Zijn politiek, interventies en geschriften weerspiegelden duidelijk racistische en antisemitische standpunten.

In Ierland stond hij bekend als ‘Bloody Balfour’ vanwege de manier waarop hij met de Ierse opstand omging. Als premier steunde hij de Vreemdelingenwet van 1905, die de Joodse immigratie vanuit Oost-Europa naar het Verenigd Koninkrijk beperkte. In 1916 zei Balfour in een discussie over de zwarte bevolking van Zuid-Afrika in het Lagerhuis:

‘We moeten de feiten onder ogen zien. Mensen worden niet gelijk geboren, het blanke en het zwarte ras worden niet geboren met gelijke capaciteiten: ze worden geboren met verschillende capaciteiten die onderwijs niet kan en zal veranderen’ (Munayyer, 2017).

In 1919 beschreef Balfour in zijn inleiding op het boek History of Zionism van Nahum Sokolow het zionisme als volgt:

‘een serieuze poging om de eeuwenlange ellende te verzachten die voor de Westerse beschaving is ontstaan door de aanwezigheid in haar midden van een Lichaam dat het te lang als vreemd en zelfs vijandig heeft beschouwd, maar dat het evenmin kon verdrijven of absorberen. Zeker, daarom, als om geen andere reden, zou het onze steun moeten krijgen’ (Balfour, 1919).

WAT GEBEURDE ER NA DE BALFOUR-VERKLARING?

Met het einde van de Eerste Wereldoorlog en de nederlaag van het Ottomaanse Rijk (dat Palestina had geregeerd sinds de 16de eeuw), werd de Balfour-verklaring opgenomen in het Britse Mandaat voor Palestina.

Dit Mandaat maakte deel uit van het imperialistische plan van de Volkenbond om het bestuur van de gebieden die onder Ottomaanse heerschappij hadden gestaan te verdelen onder ‘ontwikkelde naties’ (de Mandatarissen) als een ‘voogdij’.

Artikel 22 van het Convenant van de Volkenbond omschreef deze gebieden als ‘bewoond door volken die nog niet in staat zijn om op zichzelf te staan onder de zware omstandigheden van de moderne wereld’ en stelde dus het principe vast ‘... dat het welzijn en de ontwikkeling van zulke volken [in gemandateerde gebieden] een heilige trust van de beschaving vormen’ en dat deze voogdij ‘moet worden toevertrouwd aan ontwikkelde naties’. (The Covenant of the League of Nations, 1920)

Palestina zou volgens het Mandaat worden bestuurd door het Verenigd Koninkrijk (dat dit drie decennia lang deed). Deze internationale juridische regeling werd overeengekomen en geïmplementeerd ondanks sterk en gezamenlijk Arabisch politiek en volksverzet in de hele regio.

De Balfour-verklaring bleef controversieel in het Verenigd Koninkrijk en stond op gespannen voet met de verplichting van de Volkenbond Mandatarissen ten aanzien van het welzijn van lokale bevolkingen. De verklaring werd echter opgenomen in het Britse Mandaat voor Palestina in 1922 en werd daarmee juridisch verplicht. Aan het einde van het Mandaat bekrachtigde de Verenigde Naties de verdeling van het gebied verder, en stelde in 1949 de verdeling van Palestina voor, waarna ze Israël officieel als volwaardig lid accepteerden.

HOE ZIT HET MET DE PALESTIJNEN?

Ten tijde van de Balfour-verklaring (Balfour, 1917), was slechts een kleine minderheid van de inwoners van Palestina (ongeveer 10%) Joods.

In de verklaring stond dat ‘niets zal worden gedaan dat afbreuk kan doen aan de burgerlijke en religieuze rechten van bestaande niet-Joodse gemeenschappen in Palestina, of aan de rechten en politieke status die Joden in enig ander land genieten’. De politieke rechten van de Palestijnen werden echter niet genoemd.

Rechtsgeleerde Noura Erakat legt uit dat in de Balfour-verklaring Palestijnen ‘niet [worden] erkend als natie en voor zover ze rechten hebben, zijn die rechten “burgerlijk en religieus” maar niet nationaal, waardoor het recht op zelfbeschikking wordt ontkend. De verklaring markeerde de juridische uitwissing van de Palestijnen als politieke gemeenschap’ (geciteerd door Reynolds, 2020).

MEER WETEN OVER DE BALFOUR-VERKLARING EN DE GEVOLGEN ERVAN?

reference list

Al Tahhan, Z. (2018, Nov. 2). More than a century on: The Balfour Declaration explained. Al Jazeera English. https://www.aljazeera.com/features/2018/11/2/more-than-a-century-on-the-balfour-declaration-explained

Balfour, A. J. (1917). Balfour Declaration. Foreign Office.

Balfour, A. (1919). Introduction. In N. Sokolow. History of Zionism, 1600-1918 (Vol.1, pp. xxix-xxxiv). Longmans, Green and Company. https://archive.org/details/historyofzionism01sokouoft/page/n9/mode/2up 

Balfour’s Legacy in Palestine: A Century of Unjust Reign (2017, Nov. 3). Geneva International Centre for Justice (GICJ), positions and opinions. https://www.gicj.org/positions-opinons/gicj-positions-and-opinions/1281-balfour%E2%80%99s-legacy-in-palestine-a-century-of-unjust-reign.

Erakat, N. (2020). Justice for some: Law and the question of Palestine. Stanford University Press.

Kattan, V. (2009). From coexistence to conquest: International law and the origins of the Arab-Israeli conflict, 1891-1949. Pluto Press.

Keynyon, K. M. & Faris, N. A. (last updated 2024, Oct. 30). Palestine: World War I and after. Britannica. https://www.britannica.com/place/Palestine/World-War-I-and-after

Montagu, E. (1917, August 23). Memorandum of Edwin Montagu on the Anti-Semitism of the (British) Government. Jewish Virtual Library. https://www.jewishvirtuallibrary.org/montagu-memo-on-british-government-s-anti-semitism

Munayyer, Y. (2017, Nov. 1). It's time to admit that Arthur Balfour was a White supremacist — And an anti-semite too. Institute for Palestine Studies. https://www.palestine-studies.org/en/node/232119

Origins and Evolution of the Palestine Problem: 1917-1947 (Part I). https://www.un.org/unispal/history2/origins-and-evolution-of-the-palestine-problem/part-i-1917-1947/#Origins_and_Evolution_of_the_Palestine_Problem_1917-1947_Part_I United Nations.

Quigley, J. (2023). Britain’s failure to gain legal standing for the Balfour Declaration. Cogent Arts & Humanities, 10(1), 2231683.

Reynolds, J. (2020). International Law and the Question of Palestine: Imperial Exceptionalism, Third World Resistance & the Entanglement of Law and Politics [Interview with Noura Erakat about her book Justice for Some: Law & the Question of Palestine]. https://twailr.com/international-law-and-the-question-of-palestine-imperial-exceptionalism-third-world-resistance-the-entanglement-of-law-and-politics/

Schneer, J. (2010, Sept 8). Backstory. “How Anti-Semitism Helped Create Israel.” Foreign Policy. (https://foreignpolicy.com/2010/09/08/how-anti-semitism-helped-create-israel-2/)

The Balfour Declaration explained (2017, Nov. 3). Al Jazeera English. https://youtu.be/Tz7JJcO-rWw?si=zrSZNk-vX71cAUgO

The Covenant of the League of Nations (1920).https://www.ungeneva.org/en/about/league-of-nations/covenant. United Nations.

the weaponisation of water in gaza

Gaza is one of the most densely populated places in the world and faces the fundamental challenge of poor availability of natural water. For decades,  Israel has undermined the construction and maintenance of water infrastructure in Gaza and therefore Gaza’s water access, in violation of international law. However, since October 2023, Israel’s weaponisation of water has severely intensified alongside its genocidal bombing campaign on Gaza, reaching unprecedented levels of destruction and murder. Now, a year later, the genocide is still ongoing and the international community continues to neglect international law.

This factsheet details the weaponisation of water in Gaza by Israel and forms the first part of a twofold series about water rights in Palestine. For this first factsheet, we interviewed a Palestinian water expert from Gaza with a PhD in water management. Next to this interview, we also conducted a literature review and an international law analysis.

Water supply in gaza

Gaza has no reliable source of surface water. Its main freshwater supply is the Coastal Aquifer, which is groundwater stored just below the ground. Saltwater intrusion, worsened by over-extraction and pollution from wastewater infiltration, has rendered the aquifer unfit for human consumption.

Gaza used to supplement groundwater supply by purchasing potable water from Israel and developing desalination plants with the support of international organisations. However, after October 7, 2023, the supplement coming from water import stopped reaching Gaza by orders of the Israeli Defence Minister, Yoav Gallant and the desalination plants were targeted and destroyed by the Israeli military. 

Even before October 7, Israeli restrictions on the entry of material for water infrastructure development compounded Gaza’s insufficient water availability. Israel has imposed, for many years, different measures that have delayed or entirely stopped the import of materials like pipelines and construction equipment. This has posed long-term challenges to the construction and maintenance of water infrastructure in Gaza.

Water Supply before October 7, 2023

Prior to October 7, 2023, Gazans received considerably less drinking water than the recommended standards of the World Health Organization (WHO), with an average of 21 liters per person per day compared to the recommended 100 litres. This stark disparity left Gaza with less than 10% of the water enjoyed by Israeli citizens, who in average consume approximately 280 liters daily.

The prolonged water crisis in Gaza has had dire consequences for human security and development. Limited water availability forces households to prioritize essential needs like drinking and cooking, often at the expense of sanitation, bathing, and laundry. 

This can directly impact health, increasing the risk of waterborne diseases and skin infections. Due to the poor water infrastructure, Gazans are forced to rely on private and unregulated water vendors. This has raised multiple concerns as nobody knows what the quality of the water is; and many people struggle to pay for this water.

Water Supply after October 7, 2023

After October 7, 2023, Israel launched an all-out military offensive and declared a total siege of the Gaza Strip including an immediate cut off of water and electricity supplies from Israel to Gaza. “There will be no electricity, no food, no water, no fuel, everything will be closed” was announced by the Israeli Defence Minister, Yoav Gallant, with similar sentiments echoed by other ministers and  government officials. Since this total siege was declared, controlling and severely restricting water, electricity, and fuel supplies has been a central tactic in Israel’s military campaign.

Water facilities, including 60+ municipal wells and Gaza’s three desalination facilities, have all been fully or partially shutdown. Only 17% of groundwater wells are operating and only two of the desalination facilities are running. However, these facilities can only generate water at 25% capacity due to fuel shortages.

Moreover, It has become a challenge to abstract groundwater due to the cut of fuel required to operate the lifting pumps; and almost impossible to access water supply due to the destruction of water wells and water distribution networks.

Weaponisation of water

The weaponisation of water and its infrastructure has become increasingly evident in the ongoing Israeli aggression in Gaza. This seriously threatens the lives of the civilian population, especially the most vulnerable groups, such as the elderly and children. The people of Gaza are in terrible peril and the blockage of water supplies only compounds the misery of the more than two million of people living in Gaza.

Israel is in clear violation of international humanitarian law in relation to freshwater supplies, in particular the Draft Geneva List of Principles on the Protection of Water Infrastructure that sets out international rules that are applicable during armed conflicts and offers important guidelines. Everyone in Gaza, including the elderly and children, face a deepening humanitarian crisis, a catastrophic chain of events, and a lack of the most basic human needs – water and food.

International water law

Israel is also violating the Madrid Rules, which regulate the use of water infrastructure, and water itself, in the context of armed conflicts. In particular, article III mandates as follows: “The diversion of waters for military purposes should be prohibited when it would cause disproportionate suffering to the civilian population…”.

In addition, Israel is in clear violation of article 29 of the 1997 UN Watercourses Convention, which states that: “International watercourses and related installations, facilities and other works shall enjoy the protection accorded by the principles and rules of international law applicable in international and non-international armed conflict and shall not be used in violation of those principles and rules’’.

Human rights denied

The United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees (UNRWA) has confirmed that water has become a matter of life and death for people in Gaza. As stated by the Palestinian water expert from Gaza that we interviewed: “Everyone in Gaza is suffering from lack of water and lack of food; people do not have enough to eat or drink; this situation is causing a spread of malnutrition and death’’. 

The lack of food, clean water and sanitation in Gaza is leading to the spread of malnutrition and deadly diseases such as diarrhea, cholera, typhoid and measles. Israel's water and food blockage, which is causing these distressing effects to the civilization population in Gaza, is unequivocally unlawful.

Water is a human right

The human right to water, recognized by the United Nations General Assembly (UNGA) in 2010, states that everyone should have “access to sufficient, safe, acceptable, physically accessible and affordable water for personal and domestic use”.

The fulfilment of this right is legally binding under the 1966 International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights; the 1979 Convention on the Elimination of All Forms of Discrimination Against Women; the 1989 Convention on the Rights of the Child; and the 2006 Convention on the Rights of Persons with Disabilities.  

Starvation, malnutrition and deadly diseases

Additional Protocol I, Art 54 (1) and Additional Protocol II, Art 14 of the Geneva Conventions specifically stipulate that the use of starvation of the civilian population as a method of warfare must be prohibited. This rule is part of customary international law, which means that it is a mandatory rule that every state must comply with. 

Moreover, according to Art. 85(3)(b) of the Additional Protocol I of the Geneva Conventions, the illegal act of cutting water, food and electricity to people in Gaza clearly evidences war crimes. Following Art 2(c) of the Genocide Convention, the blockade also forms clear evidence of genocide, as it has already been raised by South Africa at the International Court of Justice (ICJ).

According to international law, Israel, as the occupying power, is also obliged to respect, protect and fulfil the human rights of all Palestinians. Israel’s act of cutting Gaza’s water, food, and electricity supplies is therefore in clear violation of international humanitarian law and also international human rights law.

What can we do?

We need to push our government and institutions to support Palestinian rights - including the right to water - and to end their complicity in the genocide. Israel’s weaponisation of water is an important reason to support Boycott, Divestment and Sanctions (BDS), demanding our institutions and companies to cut ties with Israeli institutions and companies.

We should also spread knowledge on Palestine and increase awareness about the systems of occupation, apartheid, genocide and settler-colonialism Israel subjugates Palestinians to. Please share this post and continue talking about Palestine.

water als wapen in gaza

Gaza is een van de dichtstbevolkte gebieden ter wereld en heeft te kampen met de fundamentele uitdaging van een slechte beschikbaarheid van natuurlijk water. Israël ondermijnt al tientallen jaren de aanleg en het onderhoud van de waterinfrastructuur in Gaza en daarmee de toegang tot water voor Gaza, wat in strijd is met het internationaal recht. Sinds oktober 2023 is Israëls gebruik van water als wapen echter sterk toegenomen naast zijn genocidale bombardementen op Gaza en is er een ongekend niveau van vernietiging en moord bereikt. Nu, een jaar later, is de genocide nog steeds aan de gang en blijft de internationale gemeenschap het internationaal recht negeren. 

Deze factsheet gaat over het gebruik van water als wapen in Gaza door Israël en vormt het eerste deel van een tweedelige serie over waterrechten in Palestina. Voor deze eerste factsheet interviewden we een Palestijnse waterexpert uit Gaza met een PhD in watermanagement. Naast dit interview hebben we ook een literatuurstudie en een analyse van het internationaal recht uitgevoerd.

Watervoorziening in Gaza

Gaza heeft geen betrouwbare bron van oppervlaktewater. De belangrijkste zoetwatervoorraad is de Coastal Aquifer, wat grondwater is dat vlak onder de grond is opgeslagen. Zoutwaterintrusie, verergerd door overextractie en vervuiling door infiltratie van afvalwater, heeft de aquifer ongeschikt gemaakt voor menselijke consumptie.

Gaza vulde vroeger de grondwatervoorraad aan door drinkwater te kopen van Israël en door ontziltingsinstallaties te ontwikkelen met steun van internationale organisaties. Na 7 oktober 2023 zette de Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant de watertoevoer naar Gaza echter stop, en werden de ontziltingsinstallaties doelwit en vernietigd door het Israëlische leger. 

Zelfs voor 7 oktober verergerden de Israëlische beperkingen op de invoer van materiaal voor de ontwikkeling van de waterinfrastructuur de ontoereikende beschikbaarheid van water in Gaza. Israël heeft jarenlang verschillende maatregelen opgelegd die de invoer van materialen zoals pijpleidingen en bouwapparatuur vertraagden of volledig stopzetten. Dit heeft geleid tot langdurige uitdagingen voor de bouw en het onderhoud van de waterinfrastructuur in Gaza.

De watervoorziening voor 7 oktober 2023

Voor 7 oktober 2023 kregen Palestijnen in Gaza aanzienlijk minder drinkwater dan de aanbevolen normen van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), met een gemiddelde van 21 liter per persoon per dag vergeleken met de aanbevolen 100 liter. Dit terwijl Israëlische burgers gemiddeld ongeveer 280 liter per dag gebruiken. 

De langdurige watercrisis in Gaza heeft ernstige gevolgen gehad voor de menselijke veiligheid en ontwikkeling. De beperkte beschikbaarheid van water dwingt huishoudens om prioriteit te geven aan essentiële behoeften zoals drinken en koken, vaak ten koste van sanitaire voorzieningen, baden en de was. 

Dit kan directe gevolgen hebben voor de gezondheid, omdat het risico op door water overgebrachte ziekten en huidinfecties toeneemt. Door de slechte waterinfrastructuur zijn Gazanen afhankelijk van particuliere en ongereguleerde waterverkopers. Dit heeft tot veel problemen geleid, omdat niemand weet wat de kwaliteit van het water is en veel mensen moeite hebben om voor dit water te betalen.

De watervoorziening na 7 oktober 2023

Na 7 oktober 2023 lanceerde Israël een grootschalig militair offensief en kondigde een totale belegering van de Gazastrook af, inclusief een onmiddellijke afsluiting van de water- en elektriciteitsvoorziening van Israël naar Gaza. De Israëlische minister van Defensie, Yoav Gallant, kondigde aan: ‘Er zal geen elektriciteit zijn, geen voedsel, geen water, geen brandstof, alles zal worden afgesloten’, met soortgelijke sentimenten herhaald door andere ministers en regeringsfunctionarissen. Sinds de afkondiging van deze totale belegering is het controleren en ernstig beperken van de water-, elektriciteits- en brandstoftoevoer een centrale tactiek in de militaire campagne van Israël. 

Waterfaciliteiten, waaronder meer dan 60 gemeentelijke waterputten en de drie ontziltingsinstallaties in Gaza, zijn allemaal geheel of gedeeltelijk uitgeschakeld. Slechts 17% van de grondwaterputten en maar twee van de ontziltingsinstallaties zijn operationeel. Door het tekort aan brandstof kunnen deze installaties echter slechts op 25% van hun capaciteit water produceren.

Daarnaast is het een uitdaging geworden om grondwater te winnen, omdat Israel de brandstoftoevoer heeft afgesloten, terwijl brandstof nodig is om de opvoerpompen te laten werken. Ook is het bijna onmogelijk geworden om toegang te krijgen tot de watervoorziening doordat het Israelische leger waterputten en waterdistributienetwerken vernietigd heeft.

Het gebruik van water als wapen

Dat water en de bijbehorende infrastructuur als wapen worden gebruikt, is steeds duidelijker geworden tijdens de voortdurende Israëlische agressie in Gaza. Dit vormt een ernstige bedreiging voor het leven van de burgerbevolking, vooral van de meest kwetsbare groepen, zoals ouderen en kinderen. De mensen in Gaza verkeren in vreselijk gevaar, en de blokkade van de watervoorziening maakt de ellende van de meer dan twee miljoen mensen die in Gaza wonen alleen maar erger.

Israël schendt duidelijk het internationaal humanitair recht met betrekking tot de zoetwatervoorziening, in het bijzonder de Draft Geneva List of Principles on the Protection of Water Infrastructure, die internationale regels bevat die van toepassing zijn tijdens gewapende conflicten en belangrijke richtlijnen biedt. Iedereen in Gaza, inclusief ouderen en kinderen, wordt geconfronteerd met een steeds diepere humanitaire crisis, een catastrofale reeks gebeurtenissen en een gebrek aan de meest basale menselijke behoeften - water en voedsel.

Internationaal waterrecht

Israël schendt ook de Madrid Rules, die het gebruik van waterinfrastructuur en water zelf in de context van gewapende conflicten reguleren. In het bijzonder schrijft artikel III het volgende voor: ‘De omleiding van water voor militaire doeleinden moet worden verboden wanneer dit onevenredig leed onder de burgerbevolking zou veroorzaken...’.

Bovendien schendt Israël duidelijk artikel 29 van het VN Verdrag inzake het recht betreffende het gebruik van internationale waterlopen anders dan voor scheepvaart van 1997, waarin staat dat: ‘Internationale waterlopen en bijbehorende installaties, voorzieningen en andere werken genieten de bescherming die wordt verleend door de beginselen en regels van het internationaal recht die van toepassing zijn in internationale en niet-internationale gewapende conflicten en mogen niet worden gebruikt in strijd met die beginselen en regels’.

Mensenrechten ontzegd

De Organisatie van de Verenigde Naties voor hulpverlening aan Palestijnse vluchtelingen in het Nabije Oosten (UNRWA) heeft bevestigd dat water een kwestie van leven of dood is geworden voor de mensen in Gaza. Zoals de Palestijnse waterexpert uit Gaza tijdens ons interview stelde: ‘Iedereen in Gaza lijdt onder een gebrek aan water en een gebrek aan voedsel; mensen hebben niet genoeg te eten of te drinken; deze situatie veroorzaakt een verspreiding van ondervoeding en sterfte’. 

Het gebrek aan voedsel, schoon water en sanitaire voorzieningen in Gaza leidt tot de verspreiding van ondervoeding en dodelijke ziekten zoals diarree, cholera, tyfus en mazelen. De Israëlische water- en voedselblokkade, die deze schrijnende gevolgen voor de burgerbevolking in Gaza veroorzaakt, is onmiskenbaar onwettig.

Water is een mensenrecht

Het mensenrecht op water, erkend door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in 2010, houdt in dat iedereen ‘toegang moet hebben tot voldoende, veilig, aanvaardbaar, fysiek toegankelijk en betaalbaar water voor persoonlijk en huishoudelijk gebruik’. 

Het garanderen van dit recht is juridisch verplicht onder het Internationaal Verdrag inzake economische, sociale en culturele rechten van 1966; het Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van discriminatie van vrouwen van 1979; het Verdrag inzake de rechten van het kind van 1989; en het Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap van 2006.

Uithongering, ondervoeding en dodelijke ziekten

Aanvullend Protocol I, Art 54 (1) en Aanvullend Protocol II, Art 14 van de Geneefse Conventies stellen specifiek dat het gebruik van uithongering van de burgerbevolking als oorlogsmiddel verboden moet worden. Deze regel maakt deel uit van het internationaal gewoonterecht, wat betekent dat het een verplichte regel is die elke staat moet naleven. 

Bovendien, volgens Art. 85(3)(b) van het Aanvullend Protocol I van de Geneefse Conventies, is de illegale daad van het afsluiten van water, voedsel en elektriciteit voor mensen in Gaza duidelijk een bewijs van oorlogsmisdaden. Artikel 2(c) van de Genocide Conventie volgend, de blokkade vormt ook een duidelijk bewijs van genocide, zoals dit al door Zuid-Afrika is aangekaart bij het Internationaal Gerechtshof (ICJ).

Volgens het internationaal recht is Israël als bezettingsmacht ook verplicht om de mensenrechten van alle Palestijnen te respecteren, te beschermen en te vervullen. Het afsnijden van de water-, voedsel- en elektriciteitsvoorziening van Gaza door Israël is daarom een duidelijke schending van het internationaal humanitair recht en ook van de internationale mensenrechtenverdragen.

Wat kunnen wij doen?

We moeten onze regering en instellingen ertoe aanzetten om Palestijnse rechten te steunen - inclusief het recht op water - en om een einde te maken aan hun medeplichtigheid aan de genocide. Het gebruik van water als wapen door Israël is een belangrijke reden om Boycot, Desinvestering en Sancties (BDS) te steunen, en van onze instellingen en bedrijven te eisen dat ze de banden met Israëlische instellingen en bedrijven verbreken.

Ook moeten we kennis verspreiden over Palestina en het bewustzijn vergroten over de systemen van bezetting, apartheid, genocide en vestigingskolonialisme waaraan Israël de Palestijnen onderwerpt. Deel dit bericht en blijf praten over Palestina.

Reference list

Boycott, Divestment and Sanctions (BDS). (2024, 5 January). Act Now Against These Companies Profiting from the Genocide of the Palestinian People. https://www.bdsmovement.net/act-now-against-these-companies-profiting-from-genocide

Geneva Water Hub. (2016). The Geneva List of Principles on the Protection of Water Infrastructure. https://www.genevawaterhub.org/geneva-list

International Committee of the Red Cross (ICRC). (8 June 1977(a)). Protocol I, Geneva Conventions, Relating to the Protection of Victims of International Armed Conflicts, Art 54. https://ihl-databases.icrc.org/en/ihl-treaties/api-1977/article-54

International Committee of the Red Cross (ICRC). (8 June 1977(b)). Protocol I, Geneva Conventions, Relating to the Protection of Victims of International Armed Conflicts, Art 85. https://ihl-databases.icrc.org/en/ihl-treaties/api-1977/article-85

International Committee of the Red Cross (ICRC). (8 June 1977(c)). Protocol II, Geneva Conventions, Relating to the Protection of Victims of Non-International Armed Conflicts, Art 14. https://ihl-databases.icrc.org/en/ihl-treaties/apii-1977/article-14?activeTab=1949GCs-APs-and-commentaries

International Court of Justice, (ICJ). (29 December 2023). Application of the Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide in the Gaza Strip (South Africa v Israel). https://icj-cij.org/case/192

International Law Association, (ILA). (1976). Resolution on the protection of Water Resources and Water Installations in Times of Armed Conflict. https://www.internationalwaterlaw.org/documents/intldocs/ILA/ILA-Resolution_on_Protection_of_Water_Resources_and_Water_Installations-Madrid1976.pdf

Nagheeby, M. (2023, October 19). Israel’s Weaponization of Water: An Urgent Call to Provide Full Access to Water Services in Gaza. FLOWs. https://doi.org/10.58079/os34

Qdemat L. (2023, November 23). Israel is using water as a weapon of war. Tribune. https://tribunemag.co.uk/2023/11/israel-is-using-water-as-a-weapon-of-war

United Nations. (n.d.). Human Rights to Water and Sanitation. UN Water. https://www.unwater.org/water-facts/human-rights-water-and-sanitation

United Nations General Assembly (UNGA). (12 December 2006). Convention on the Rights of Persons with Disabilities. https://www.ohchr.org/en/instruments-mechanisms/instruments/convention-rights-persons-disabilities

United Nations General Assembly (UNGA). (May 21 1997). Convention on the Law of the Non-navigational Uses of International Watercourses. https://legal.un.org/ilc/texts/instruments/english/conventions/8_3_1997.pdf

United Nations General Assembly (UNGA). (20 November 1989). Convention on the Rights of the Child. https://www.ohchr.org/en/instruments-mechanisms/instruments/convention-rights-child

United Nations General Assembly (UNGA). (18 December 1979). Convention on the Elimination of all forms of Discrimination Against Women. https://www.ohchr.org/en/instruments-mechanisms/instruments/convention-elimination-all-forms-discrimination-against-women

United Nations General Assembly (UNGA). (16 December 1966).  International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights.  https://www.ohchr.org/en/instruments-mechanisms/instruments/international-covenant-economic-social-and-cultural-rights

United Nations General Assembly (UNGA). (9 December 1948). Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide. https://www.ohchr.org/en/instruments-mechanisms/instruments/convention-prevention-and-punishment-crime-genocide

United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East (UNRWA). (2024, August). UNRWA situation report #131 on the situation in the Gaza Strip and the West Bank, including East Jerusalem. https://www.unrwa.org/resources/reports/unrwa-situation-report-131-situation-gaza-strip-and-west-bank-including-east-Jerusalem 

Westheimer N. (2024, March 14). The devastating impact of Gaza’s acute and prolonged water crises. Middle East Institute. https://www.mei.edu/publications/devastating-impact-gazas-acute-and-prolonged-water-crisis

World Health Organisation (WHO). (2023, September 13). Drinking water. WHO. https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/drinking-water

Oslo accords: resource list

On this day 31 years ago, the first part of the Oslo Accords was signed between the Palestine Liberation Organization (PLO) and the Israeli government. The Oslo Accords aimed to achieve a two state solution, with Palestinian self-government in the West Bank and Gaza after a transitional period of 5 years. However, they were seen as extremely problematic by most Palestinians since their inception as they did not envision the withdrawal of Israeli settlements and military from the Palestinian Territory, Israel held control over resources, there was no guarantee of return for refugees and the status of historic Palestine outside of the West Bank and Gaza was not discussed. Moreover, Palestinian self-government in the West Bank and Gaza was also not realized 5 years after the Oslo Accords, as this was made impossible by Israel's actions which were not contested by the PLO. ​​In this post we share some resources on the Oslo Accords, explaining why they were not an instrument of peace but of occupation.

Quick overview
For those who want to get acquainted with the topic, Al-Jazeera has an excellent quick overview on the Oslo Accords including maps of Areas A, B, and C (the areas in which the West Bank was divided).

IMEU (the Institute for Middle East Understanding) has a simple explainer with the most relevant points.


Main issues
Dr. Nur Arefeh's article "The Illusion of Oslo" in the Diwan blog outlines why the Oslo Accords failed to reach peace. While Israel reduced its military presence, it retained control over water, electricity, energy, borders, and fiscal revenues, effectively maintaining the occupation under a blanket of "peace process."

Historical context
If you want to learn more about the historical context of the Oslo Accords check out these books: Said, Edward W. 2000. The End of the Peace Process: Oslo and After. New York: Pantheon Books. A review of the book can be found here. 

Anziska, Seth. 2018. Preventing Palestine: A Political History from Camp David to Oslo. Princeton: Princeton University Press. 

Multimedia
For those who prefer audio: "This is Palestine" from IMEU has two podcast episodes on the Oslo Accords: Part 1 and Part 2

This video gives a historical background to the Oslo Accords by explaining some important events that preceded and subsequently shaped the Oslo Accords:

Institute for Palestine Studies. 'Preventing Palestine: A Political History from Camp David to Oslo​​​​.'

This video is a good explainer of the Oslo Accords and its aftermath. It includes interviews with several Palestinians and is only 20 minutes long:

Mondoweiss. 'The Oslo Accords: Failure or Betrayal?'

Oslo-akkoorden: bronnenlijst

Op deze dag 31 jaar geleden werd het eerste deel van de Oslo-akkoorden ondertekend door de Palestine Liberation Organization (PLO) en de Israëlische regering. De Oslo-akkoorden waren gericht op het bereiken van een tweestatenoplossing, met Palestijns zelfbestuur op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza na een overgangsperiode van 5 jaar. De Akkoorden worden vaak verkeerd begrepen als een routekaart naar vrede. De meeste Palestijnen beschouwden ze vanaf het begin echter als uiterst problematisch, omdat ze niet voorzagen in de terugtrekking van Israëlische nederzettingen en militairen uit de Palestijnse gebieden, Israël de controle hield over bronnen en er geen garantie was voor de terugkeer van vluchtelingen. Bovendien werd Palestijns zelfbestuur op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza 5 jaar na de Oslo-akkoorden ook niet gerealiseerd, mdat dit onmogelijk werd gemaakt door de acties van Israël. In deze post delen we enkele bronnen over de Oslo-akkoorden, waarin we uitleggen waarom de akkoorden geen instrument van vrede waren, maar van bezetting.

Beknopt overzicht Voor degenen die kennis willen maken met het onderwerp, heeft Al-Jazeera een uitstekend kort overzicht van de Oslo-akkoorden gepubliceerd met kaarten van de zones A, B en C (de zones waarin de Westelijke Jordaanoever verdeeld werd): https://www.aljazeera.com/news/2023/9/13/what-were-oslo-accords-israel-palestinians 

Het IMEU (Institute for Middle East Understanding) heeft een eenvoudige uitleg uitgebracht met de meest relevante punten: https://imeu.org/article/explainer-the-oslo-accords 

Hoofdpunten Dr. Nur Arefeh's artikel "De Oslo Illusie" schetst waarom de Oslo Akkoorden niet tot vrede hebben geleid. Terwijl Israël zijn militaire aanwezigheid verminderde, behield het de controle over water, elektriciteit, energie, grenzen en belastinginkomsten, waardoor de bezetting effectief in stand werd gehouden onder het mom van een "vredesproces".


Historische context Als je meer wilt weten over de historische context van de Oslo-akkoorden, lees dan deze boeken: Said, Edward W. 2000. The End of the Peace Process: Oslo and After. New York: Pantheon Books. Hier is een recensie van het boek. 

Anziska, Seth. 2018. Preventing Palestine: A Political History from Camp David to Oslo. Princeton: Princeton University Press.

Multimedia Voor degenen die de voorkeur geven aan audio: "This is Palestine" van IMEU heeft twee podcast afleveringen over de Oslo-akkoorden:

1)https://this-is-palestine.simplecast.com/episodes/the-oslo-accords-part-1

2)https://this-is-palestine.simplecast.com/episodes/the-oslo-accords-part-2 

Tot slot raden we ook de volgende twee video's aan:

Deze video geeft een historische achtergrond van de Oslo-akkoorden door enkele belangrijke gebeurtenissen uit te leggen die aan de Oslo-akkoorden voorafgingen en er vervolgens vorm aan gaven:

Institute for Palestine Studies. 'Preventing Palestine: A Political History from Camp David to Oslo.’

Deze video geeft een goede uitleg over de Oslo-akkoorden en de impact ervan. Hij bevat interviews met verschillende Palestijnen en duurt slechts 20 minuten:

Mondoweiss. ‘The Oslo Accords: Failure or Betrayal?’

Dutch universities: follow suit and disclose, boycott and divest!

Scroll down for a Dutch translation!

Nederlandse Universiteiten: Volg het Voorbeeld en Maak Openbaar, Boycot en Desinvesteer!

Onderwijsinstellingen staan voor een belangrijk ethisch vraagstuk wat betreft hun verantwoordelijkheid om een einde te maken aan hun medeplichtigheid aan Israëlische apartheid, kolonialisme en genocide in Palestina. Zogenaamde ‘encampments’, bezettingen van een campus door studenten, en andere studentenbewegingen over de hele wereld eisen dat universiteiten hun banden openbaar maken en dat ze medeplichtige Israëlische universiteiten, instellingen en bedrijven boycotten en investeringen terug te trekken uit deze instituties. Deze bijdrage plaatst deze eisen in een historische context en geeft een overzicht van de meest recente reacties van deze instellingen. Deze reacties vormen een voorbeeld voor Nederlandse instellingen voor hoger onderwijs om een einde te maken aan hun medeplichtigheid aan mensenrechtenschendingen en misdaden tegen de menselijkheid.

11 September 2024

Over de hele wereld verschijnen encampments  op universiteitscampussen. Deze encampments worden opgericht door studenten en universiteitsmedewerkers die eisen dat hun instelling de banden met Israëlische onderwijsinstellingen en bedrijven verbreekt. Zoals Dr. Maya Wind stelt: "Israëlische universiteiten fungeren als pilaren van Israëls systeem van onderdrukking van Palestijnen. Academische disciplines, opleidingen, campusinfrastructuur en onderzoekslaboratoria dienen allemaal de Israëlische bezetting en apartheid, terwijl universiteiten de rechten van Palestijnen op onderwijs schenden, kritische wetenschap verstikken en afwijkende meningen van studenten gewelddadig onderdrukken.”

De encampments van studenten eisen daarom de openbaarmaking van banden met, de boycot van en het terugtrekken van investeringen uit Israëlische bedrijven en instellingen, in overeenstemming met de BDS-eisen die inhouden: de Boycot, het terugtrekken van investeringen (Divestment) uit- en de Sanctionering van Israël en Israëlische instellingen.

Studenten in de voorhoede van bevrijding

De BDS-beweging is niet de eerste academische boycotbeweging in de geschiedenis. In juni 1991 werd de apartheidswetgeving in Zuid-Afrika ingetrokken. Dit gebeurde als gevolg van verschillende methoden van verzet, waaronder studentenopstanden en protesten over de hele wereld. Studenten van Zuid-Afrika tot de Verenigde Staten en Nederland planden gecoördineerde studentencampagnes. Ze drongen aan op het terugtrekken van alle investeringen uit Zuid-Afrika en verwierpen het argument dat instellingen hun aandelen liever zouden gebruiken om te lobbyen voor loonsverhogingen voor Afrikaanse arbeiders. De universitaire autoriteiten moesten hun aandelen in Britse bedrijven met Zuid-Afrikaanse belangen verkopen. In de jaren 70 begonnen Nederlandse universiteiten hun banden met Zuid-Afrikaanse universiteiten te verbreken. Dit zou niet mogelijk zijn geweest zonder het door studenten en medewerkers geleide verzet, dat bestond uit petities, protesten op de campus, boycotstrategieën en openbare debatten tegen de normalisering van apartheid binnen de academische wereld. Deze initiatieven toonden een grote betrokkenheid van studenten bij de anti-apartheidsbeweging van de jaren '60 tot '90.

Op 17 april 1965 werd in Washington D.C. het grootste door studenten geleide protest tegen de oorlog in Vietnam gehouden. Zo’n 15 tot 25 duizend studenten en andere burgers marcheerden om hun pleidooi voor het einde van de oorlog in Vietnam te uiten. Studenten overal in de Verenigde Staten marcheerden met duizenden op universiteitscampussen verspreid over het gehele land. Op verschillende momenten kozen ze verschillende doelen: het Pentagon, de presidenten Nixon en Johnson en Dow Chemical, een Amerikaans bedrijf dat chemicaliën zoals Napalm produceerde, die in de oorlog tegen burgers werden gebruikt. 

Deze voorbeelden van studenten die zich zorgen maken over politiek onrecht en onderdrukking in de wereld laten zien dat studenten altijd een grote en belangrijke speler zijn geweest voor bevrijding. De studentenprotesten en encampments voor Palestijnse bevrijding die we op dit moment over de hele wereld zien, passen bij deze morele betrokkenheid. Studenten hebben altijd voorop gelopen in de strijd voor bevrijding over de hele wereld en zullen dat altijd blijven doen.

PACBI

Het oproepen tot een academische boycot in het licht van oorlogsmisdaden en mensenrechtenschendingen is dus geen nieuw fenomeen. In navolging van de eerdere voorbeelden werd in 2004 de Palestijnse Campagne voor de Academische en Culturele Boycot van Israël (PACBI) opgericht door Palestijnse intellectuelen in Ramallah, Palestina.

"PACBI dringt er bij academici, academische verenigingen/vakbonden en academische - evenals andere - instellingen over de hele wereld op aan, waar mogelijk en zover relevant, om evenementen, activiteiten, overeenkomsten of projecten waarbij Israëlische academische instellingen betrokken zijn of die anderszins de normalisering van Israël in de wereldwijde academie bevorderen, Israëls schendingen van het internationaal recht en Palestijnse rechten vergoelijken, of de BDS-richtlijnen schenden te boycotten en/of te werken aan de annulering of nietigverklaring ervan."

een toename aan academische bds overwinningen

Steeds meer universiteiten geven gehoor aan de oproep van PACBI. In 2011 kwamen verschillende Zuid-Afrikaanse universiteiten bijeen en stelden een oproep op die werd ondertekend door meer dan 400 academici, waaronder 9 Zuid-Afrikaanse rectoren en vice-rectoren, 11 decanen en vice-decanen, 19 afdelingshoofden, 175 universiteitsprofessoren en 125 academische doctoren, om de Universiteit van Johannesburg onder druk te zetten om de Ben-Gurion Universiteit te boycotten en investeringen terug te trekken uit de universiteit. Deze oproep werd ook gesteund en ondertekend door verschillende vakbonden, zoals COSATU (Congres van Zuid-Afrikaanse handel) en NEWAHU (Nationale Bond van Onderwijs-, Gezondheids- en Verbonden Werknemers). Als gevolg van deze oproep verbrak de Senaat van de Universiteit van Johannesburg op 1 april 2011 alle relaties met de Ben-Gurion Universiteit. 

Vanwege de genocide die door Israël wordt gepleegd in Gaza, Palestina, en de encampmentbeweging als reactie daarop, hebben verschillende universiteiten over de hele wereld hun banden met Israëlische instellingen en bedrijven openbaar gemaakt  en toegezegd deze te boycotten en investeringen terug te trekken uit deze instellingen. Een voorbeeld is de Universiteit van Kaapstad, die in de senaat een motie heeft aangenomen om alle banden met onderzoeksgroepen die verbonden zijn aan het Israëlische leger te verbreken. Ook Tien facultaire vakbonden aan Canadese universiteiten stemden voor de implementatie van BDS. In Zuid-Amerika heeft de School voor Filosofie en Geesteswetenschappen van de Universiteit van Chili de banden met de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem verbroken. Twee Mexicaanse instellingen voor hoger onderwijs hebben onlangs ook hun samenwerkingsverbanden met de Universiteit van Tel Aviv en andere Israëlische universiteiten opgezegd.

De beweging voor een volledige academische boycot van Israëlische instellingen is ook in Europa opgepikt. Universiteiten over het hele continent hebben hun banden verbroken. Voorbeelden zijn vijf Noorse universiteiten die alle banden hebben opgeschort, evenals meerdere Spaanse universiteiten zoals de Universiteit van Granada, de Universiteit van Oviedo en de Universiteit van Barcelona die hun banden hebben verbroken en meer samenwerking met Palestijnse universiteiten hebben toegezegd. Andere voorbeelden van universiteiten die BDS implementeren zijn te vinden in Italië, Baskenland, Slovenië en in Ierland, waar Trinity College heeft aangekondigd dat alle investeringen in Israëlische bedrijven zullen worden teruggetrokken. Ook onze buren in België hebben hun verantwoordelijkheid genomen en zijn begonnen met een einde te maken aan hun medeplichtigheid aan misdaden tegen de menselijkheid en andere mensenrechtenschendingen. Voorbeelden zijn de Universiteit Gent en de Universiteit Antwerpen, die hun banden met alle Israëlische instellingen hebben verbroken. De Universiteit Gent heeft ook het voortouw genomen in de oproep aan de EU om Israël uit te sluiten van door de EU gefinancierde onderzoeksprogramma's. 

Ook Nederlandse instellingen voor hoger onderwijs hebben stappen ondernomen om de banden met Israëlische instellingen te verbreken. De Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (KABK) is de eerste Nederlandse academische instelling die de banden met een Israëlische universiteit heeft verbroken. Het Nederland Instituut voor Voortgezette Studies in de Geestes- en Sociale Wetenschappen (NIAS) heeft ook toegezegd dat het geen financiering van Israël zal accepteren, niet zal deelnemen aan evenementen die door Israël worden gesponsord, en geen officiële vertegenwoordigers van Israël zal uitnodigen op zijn evenementen of locaties. De Amsterdam School for Cultural Analysis (ACSA) heeft ook verklaard niet te zullen samenwerken met Israëlische instellingen en bedrijven die medeplichtig zijn aan schendingen van het internationaal recht in de bezette Palestijnse gebieden. Andere instellingen die hebben aangekondigd de samenwerkingsverbanden te herzien en de banden tijdelijk op te schorten zijn: Hogeschool Rotterdam, de Gerrit Rietveld Academie en de Design Academy Eindhoven. De opleidingen Sociale Geografie en Milieu van de Radboud Universiteit Nijmegen hebben zich recentelijk ook uitgesproken dat zij zich zullen verzetten tegen alle samenwerkingen van de universiteit met de Universiteit van Tel Aviv en de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem. 

roep je onderwijsinstituut op om het voorbeeld te volgen en Openbaar te maken, te Boycotten en te Desinvesteren!

Er zijn een paar belangrijke stappen gezet op weg naar een volledige academische boycot van Israël. Dutch Scholars for Palestine roept alle Nederlandse instellingen voor hoger onderwijs op om dit voorbeeld te volgen en aan de goede kant van de geschiedenis te staan. Zij dienen alle banden met Israëlische bedrijven en instellingen volledig openbaar te maken, deze te boycotten en investeringen terug te trekken uit dergelijke instituten. Door de banden te verbreken met instellingen die medeplichtig zijn aan vestigingskolonialisme, apartheid en genocide, kunnen onze onderwijsinstellingen een einde maken aan hun medeplichtigheid aan ernstige mensenrechtenschendingen en misdaden tegen de menselijkheid, en de wereld het signaal geven dat er een einde moet komen aan deze onmenselijke behandeling van Palestijnen. Voor een volledig overzicht van de medeplichtigheid van Israëlische universiteiten, bekijk onze vastgepinde post over het boek van Maya Wind.

Nu het nieuwe academische jaar is begonnen, roepen we alle academici en academische medewerkers in het hele land op om het voorbeeld van de studenten te volgen en verder te gaan waar we gebleven waren, om te blijven vechten voor de bevrijding van Palestina.

Nederlandse Universiteiten: Volg het Voorbeeld en Maak Openbaar, Boycot en Desinvesteer!  

Educational institutions face a major ethical question in regard to their responsibility to end their complicity in Israeli apartheid, colonialism and genocide in Palestine. Encampments and student movements across the world have been demanding universities to disclose ties as well as to boycott and divest from complicit Israeli universities, institutions and companies. This post places these demands in a historical context and gives an overview of institutions responding to them today. They set an example for Dutch higher education institutions to end their complicity in human rights violations and crimes against humanity.

11 September 2024

All over the world encampments have been popping up on university campuses. These encampments are erected by students and university staff who demand that their institution cuts ties with Israeli educational institutions and companies. As Dr. Maya Wind states, "Israeli universities serve as pillars of Israel's system of oppression against Palestinians. Academic disciplines, degree programs, campus infrastructure, and research laboratories all service Israeli occupation and apartheid, while universities violate the rights of Palestinians to education, stifle critical scholarship, and violently repress student dissent.”

The student encampments are therefore demanding the disclosure of ties with, and the boycott of and divestment from Israeli companies and institutions, in line with the BDS demands that stand for: the Boycott, Divestment and Sanctioning of Israel and its institutions. 

Students at the forefront of liberation

The BDS movement is not the first academic boycott movement in history. In June 1991, Apartheid legislation in South-Africa was repealed. This happened as a result of various methods of resistance, including student uprisings and protests all over the world. Students from South Africa, to the United States and to the Netherlands planned coordinated student campaigns. They pressed for total disinvestment from South Africa, rejecting the argument that institutions would rather use their shares to lobby for pay increases for African workers. University authorities had to sell shareholdings in British companies with South African interests. During the 70s, Dutch universities began severing their ties with South African universities. This would not have been possible without the student and staff led resistance that included petitions, protests on campus, boycott strategies and public debates against the normalization of apartheid within academia. These initiatives showed a great involvement of students in the anti-Apartheid movement from the 60’s to the 90’s.

On April 17th 1965, the largest student-led anti-Vietnam war protest was held in Washington, D.C. 15.000 to 25.000 students and other citizens marched to vocalize their plea for the end of the war in Vietnam. Students all over the United States marched by the thousands on campuses from coast to coast. At different times, they chose different targets: the Pentagon, Presidents Nixon and Johnson and Dow Chemical, an American company that produced chemicals like Napalm, used against civilians in the war. 

These examples of students being concerned about political injustice and oppressions all over the world show that students have always been a large and important actor for liberation. The student protests and encampments for Palestinian liberation that we are seeing all over the world at this moment fit this moral commitment. Students have always, and always will be, at the forefront in the fight for liberation around the world.

PACBI

Calling for an academic boycott in light of war crimes and human rights violations is therefore not a new phenomenon. Following the earlier examples, the Palestinian Campaign for the Academic and Cultural Boycott of Israel (PACBI) was founded in 2004 by Palestinian intellectuals in Ramallah, Palestine.

“PACBI urges academics, academic associations/unions, and academic –as well as other— institutions around the world, where possible and as relevant, to boycott and/or work towards the cancellation or annulment of events, activities, agreements, or projects involving Israeli academic institutions or that otherwise promote the normalization of Israel in the global academy, whitewash Israel’s violations of international law and Palestinian rights, or violate the BDS guidelines.”

an increase in Academic BDS wins

A growing number of universities are responding to the PACBI call. In 2011 several South-African universities came together and drafted an appeal signed by more than 400 academics, including 9 South African Vice-Chancellors and Deputy Vice-Chancellors; 11 Deans and Vice Deans; 19 Heads of Department; 175 University Professors and 125 Academic Doctorates, to pressure the University of Johannesburg to boycott and divest from Ben-Gurion University. This appeal was also supported and signed by various trade unions, such as COSATU (Congress of South African Trade) and NEWAHU (National Education, Health and Allied Workers' Union). As a result of the appeal, the Senate of the University of Johannesburg severed all relationships with Ben-Gurion University on April 1st 2011. 

Because of the genocide that is being committed by Israel in Gaza, Palestine, and the encampment movement in response to it, several universities across the globe have been disclosing ties with Israeli institutions and companies, and have pledged to the boycott of and divestment from these. An example is the University of Cape Town that has adopted a senate motion to refuse any ties with research groups affiliated with Israel’s military. Ten faculty unions at Canadian Universities have also voted to implement BDS. In South America, the University of Chile's School of Philosophy and Humanities has severed their ties with Hebrew University. Two Mexican institutes for higher education have also recently revoked their partnerships with Tel Aviv University and other Israeli universities.

The movement for a full academic boycott of Israeli institutions has also been picked up in Europe. Universities across the continent have severed their ties. Examples are five Norwegian Universities suspending all ties as well as multiple Spanish universities like the University of Granada, the University of Oviedo and the University of Barcelona, which cut ties and pledged more collaboration with Palestinian universities. Other examples of universities implementing BDS can be found in Italy, Basque Country, Slovenia and in Ireland, where Trinity College has announced that it will divest from all Israeli firms. Our neighbors in Belgium have also taken their responsibility and ended their complicity in crimes against humanity and other human rights violations. Examples are Ghent University and the University of Antwerp, which have cut their ties with all Israeli institutions. Ghent University has also taken the lead in calling on the EU to exclude Israel from EU funded research programs. 

Dutch institutions for higher education have also taken steps towards severing ties with Israeli institutions. The Royal Academy of Art (KABK), is the first Dutch academic institution that has severed ties with an Israeli university. The Netherlands Institute for Advanced Study in the Humanities and Social Sciences (NIAS) has also pledged that it will not accept funding from Israel, will not participate in events sponsored by Israel and will not invite official representatives of Israel to its events or venues. The Amsterdam School for Cultural Analysis (ACSA) has also stated that it will not collaborate with Israeli institutions and corporations that are complicit in violations of international law in the Occupied Palestinian Territory. Other institutes that have announced the reviewing of partnerships and the temporary suspension of ties are: The Rotterdam University of Applied Sciences, the Gerrit Rietveld Academie and the Design Academy Eindhoven. The Human Geography and Environmental Governance and Politics Studies of the Radboud Universiteit Nijmegen have also recently committed to oppose any agreement the university has with Tel Aviv University and the Hebrew University of Jerusalem.

call on your institution to follow suit and disclose, boycott and divest!

A couple of important steps have been made on the way to a full academic boycott of Israel.  Dutch Scholars for Palestine calls on all Dutch institutions for higher education to follow suit and be on the right side of history. They must fully disclose, boycott and divest from all Israeli companies and institutions. By cutting ties with institutions complicit in settler colonialism, apartheid and genocide, our educational institutions can end their complicity in grave human rights violations and crimes against humanity as well as signal to the world that this inhumane treatment of Palestinians must end. For a full overview of Israeli universities’ complicity, view our pinned post on Maya Wind’s book. 

As the new academic year has started, we call on all academics and academic staff across the country to follow the students’ lead and pick up where we left off, to keep fighting for the liberation of Palestine. 

Alternative introduction weeks 2024

As the new academic year is starting and new students are beginning their studies at Dutch higher education institutions, we would like to offer new students an alternative introduction. In this introduction, there is space to talk about Palestine and the ongoing genocide as well as to discuss the ways in which our higher education institutions are complicit in Israel's genocide and settler-colonial occupation through their ties with Israel. The alternative introduction is also meant to emphasize what we - as students and educators - can do.

This factsheet serves as an introduction to academic boycott and the Palestine movement in the Netherlands. If you would like to learn more or join the movement, please reach out to one of the groups in your city!

🔗 The factsheet including an interactive list of organizations, student groups and staff groups for Palestine in the Netherlands can be found here:

Gender Under Colonialism:

Part 1

The Dehumanization of Palestinian Women

Colonialism and GBV

Colonialism has perpetuated gender-based violence (GBV) by marginalizing indigenous women, leading to inequalities in ethnicity, culture, class, and gender. Western stereotypes of the "Eastern world" as exotic and undeveloped justified political and military interventions.

Colonial powers imposed their social structures and languages, including Western views of femininity, like cutting and straightening Indigenous women's hair. In Kenya, colonial and post-colonial school policies mandated short hair for students to enforce discipline and conform to Western standards, often requiring hair to be short and straightened for girls. This led to generational trauma from cultural erasure and attacks on Indigenous identity.

Orientalist Attitudes

When Western media and political institutions refer to former colonies, particularly in the Southwest Asia and North Africa (SWANA) region which encompasses Arab nations, they emphasize the treatment of women in Arab and Muslim societies. This focus neglects the oppressive role of colonial powers, and emphasizes a perceived lack of progressive policies and attitudes (‘primitiveness’) among indigenous communities, such as the West’s victimization of women who wear the hijab and villainizing of their male relatives.

Edward Said's concept of 'Orientalism' describes how the West imposes stereotypes on the East, dehumanizing men and stripping women of autonomy by portraying these societies as inherently oppressive. Terms like harem, veil, and polygamy are highlighted to signify women's oppression, ignoring the complexities of local cultures and the systematic colonial violence women endure.

Colonialism in Palestine

Since the beginning of the West’s colonial project of Israel in Palestine, the colonial regime has consistently and systematically used gendered oppression against Palestinian women. Tactics of the occupation include sexual harassment, threats of sexual violence, and imprisonment.

Moreover, those who resist become preferred targets. For example, Ahed Tamimi, a well-known Palestinian woman arrested for slapping an Israeli Occupation Forces (IOF) militant, was shown in a leaked video being subjected to harassment during an interrogation. This is only one of many cases in the reality of Palestinian women in occupied Palestine.

Weaponizing gender

The occupation weaponizes gender to dehumanize and humiliate Palestinians. A strategy used for decades by the Israeli army and condemned by UN experts, is to take pictures of female detainees and share them online or with the detainees’ families, in order to blackmail and coerce them. Additionally, safe spaces and privacy for Palestinian women are consistently invaded by the Israeli military, who have been reported playing with women’s private belongings, including underwear and lingerie, and using sexually and racially derogatory language against them.

Moreover, illegal demolitions of Palestinian homes uniquely impact Palestinian women, as they are forcibly displaced and face further insecurity. On top of their educational, professional, and/or family responsibilities, they are forced to find a new or rebuild their home, which severely affects their psychological and mental health.

Effects of the apartheid wall & checkpoints

Women’s livelihoods are also obstructed by the apartheid wall surrounding Gaza and the West Bank and the over 500 checkpoints and other movement obstacles of the occupying state.

Palestinians are routinely denied access to the education and employment sectors, particularly in areas where secondary schools are scarce and jobs or universities require moving from one village or city to another. Moreover, the apartheid wall and checkpoints also prevent Palestinian women from reaching hospitals and health care centers in times of need. This, for example, often leads to forced and entirely avoidable instances of pregnant Palestinian women giving birth at checkpoints, without the medical aid and expertise necessary, and surrounded by the occupation’s soldiers.

Women under siege: Gaza

By 2003, the Israeli blockade of Gaza had drained $2.4 billion from the West Bank & Gaza economy, significantly impacting Palestinian livelihoods. By 2015, 40% of Gaza's population lived in poverty, facing food and water scarcity. The siege and current genocide further devastate health services and sanitation, leading to pregnancy complications and stillbirths.

UN experts have reported numerous human rights violations, including arbitrary detention of women, where they are detained in harsh conditions, subjected to extreme GBV, photographed in degrading circumstances, and even arbitrarily executed. Many Palestinian women and girls remain missing after contact with the Israeli army.

Example: Menstrual health in Gaza

Palestinian women in Gaza don’t have access to essential care due to the current blockade of the occupation. To cope with the difficulties of dealing with menstruation during the dire crisis going on in Gaza, many women have resorted to using pieces of cloth or tents as pads; others to wearing diapers. Many Palestinian women try to get hold of birth control pills to prevent their menstrual periods.

However, due to the aid blockade, these pills are extremely hard to get. Palestinian women in Gaza have emphasized how undignified, unhygienic and difficult the current situation is, as well as its harmful ramifications on health such as becoming at risk of infections. These consequences of the indiscriminate and genocidal bombardment could be somewhat alleviated if aid is allowed to enter Gaza.

Example: Reproductive health in Gaza

An average of 183 women are estimated to give birth in Gaza every day. 15% of these women are expected to need extra medical care either due to birth-giving complications or to high-risk pregnancies. As of July 31, 2024, of the 36 hospitals and 107 primary health care facilities in Gaza, only 16 and 48 respectively are still (partially) functioning due to the ongoing genocide. Moreover, there are crucial shortages of drugs, medical supplies, blood for blood transfers, and even hospital beds.

Many pregnant Palestinians are forced to give birth in tents, public buildings, and on the streets. Even when doctors are available to assist, they don’t have the resources to give treatment when needed. Various health providers in Gaza have stated that they have had to perform surgical procedures, including caesarian sections, without anesthesia and electricity. “The first 24 hours postpartum are the riskiest for complications, and with people living in such risky situations it is even more crucial to keep patients in hospital for as long as possible’’, said Rita Botelho da Costa, midwife activity manager at Doctors Without Borders.

Intersectionality

The historical use of colonial narratives to justify oppression has perpetuated systemic inequalities and power imbalances that put women at risk of GBV. The intertwining of colonial discourse and GBV demands a nuanced understanding of how these forces intersect to oppress women in marginalized communities. This is often ignored by Western feminism, which centers the feminist narrative around the experiences of women in the West—most commonly White American and European, middle/higher class women.

In doing so, Western feminism ignores the nuances and context of the experiences of Black, Indigenous, and Women of Color. This, in turn, actively reproduces harmful stereotypes of Arab/Muslim women as inherently oppressed and in need of ‘saving’, and of men as barbaric and primitive. Comprehensive interventions, policies, and advocacy efforts must acknowledge and address the interactions of colonialism and GBV. Recognizing the multifaceted nature of harm experienced by women in colonial contexts is a first step towards creating a more just and equitable society for all.

Gender onder Kolonialisme:

Deel 1

De Dehumanisering van Palestijnse Vrouwen

Kolonialisme en gendergerelateerd geweld

Kolonialisme heeft gendergerelateerd geweld in stand gehouden door inheemse vrouwen te marginaliseren. Dit heeft geleid tot ongelijkheden in etniciteit, cultuur, klasse en geslacht. Westerse stereotypen van de "Oosterse Wereld" als exotisch en onontwikkeld werden gebruikt in de rechtvaardiging van politieke en militaire interventies.

Koloniale machten legden hun sociale structuren en talen op, waaronder westerse opvattingen over vrouwelijkheid zoals het knippen en stijlen van het haar van inheemse vrouwen. In Kenia verplichtte het koloniale en postkoloniale schoolbeleid kort haar voor leerlingen om discipline af te dwingen en te voldoen aan westerse normen. Meisjes moesten vaak kort en stijl haar hebben. Deze culturele uitwissing en aanval op de inheemse identiteit leidde tot generationele trauma’s.

Oriëntalistische houdingen

Wanneer westerse media en politieke instellingen verwijzen naar voormalige koloniën, met name in Zuidwest-Azië en Noord-Afrika (SWANA) inclusief de Arabische landen, benadrukken ze de behandeling van vrouwen in Arabische en islamitische samenlevingen. Deze focus negeert de onderdrukkende rol van koloniale machten en benadrukt een vermeend gebrek aan progressief beleid en houdingen (‘primitiviteit’) onder inheemse gemeenschappen, zoals de victimisatie van vrouwen die een hijab dragen en het demoniseren van hun mannelijke familieleden.

Edward Said's concept 'Oriëntalisme' beschrijft hoe het Westen stereotypen oplegt aan het Oosten die mannen dehumaniseren en vrouwen hun autonomie ontnemen door deze samenlevingen af ​​te schilderen als inherent onderdrukkend. Termen zoals harem, sluier en polygamie worden benadrukt om de onderdrukking van vrouwen aan te duiden, waarbij de complexiteit van lokale culturen en het systematische koloniale geweld dat vrouwen ondergaan, worden genegeerd.

Kolonialisme in Palestina

Sinds het begin van het westerse koloniale project van Israël in Palestina, heeft het koloniale regime consequent en systematisch gebruikgemaakt van gendergerelateerde onderdrukking van Palestijnse vrouwen. Tactieken van de bezetting omvatten seksuele intimidatie, bedreigingen met seksueel geweld en detentie.

Bovendien worden degenen die zich verzetten gewilde doelwitten. Bijvoorbeeld Ahed Tamimi, een bekende Palestijnse vrouw die werd gearresteerd voor het slaan van een soldaat van de Israëlische bezettingsmacht (IOF), werd in een gelekte video getoond terwijl ze tijdens een verhoor werd geintimideerd. Dit is slechts een van de vele gevallen van de realiteit van Palestijnse vrouwen in bezet Palestina.

Gender als wapen

De bezetting gebruikt gender als wapen om Palestijnen te dehumaniseren en te vernederen. Een strategie die al tal van jaren door het Israëlische leger wordt gebruikt en door VN-experts wordt veroordeeld, is het nemen van foto's van vrouwelijke gevangenen en deze online of met de families van de gevangenen te delen, om ze zo chantage en dwang op te leggen. Bovendien worden veilige en privéruimtes van Palestijnse vrouwen consequent geschonden door het Israëlische leger, dat naar verluidt met persoonlijke objecten van vrouwen speelt, waaronder ondergoed en lingerie, en seksueel en raciaal denigrerende taal tegen hen gebruikt.

Verder hebben illegale sloopacties van Palestijnse huizen een unieke impact op Palestijnse vrouwen, omdat ze gedwongen ontheemd raken en met nog meer onzekerheid en onveiligheid te maken krijgen. Bovenop hun educatieve, professionele en/of gezinsverantwoordelijkheden worden ze gedwongen een nieuw huis te vinden of hun huis te herbouwen, wat hun psychische en mentale gezondheid ernstig beïnvloedt.

Gevolgen van de apartheidsmuur en checkpoints

Het levensonderhoud van vrouwen wordt ook belemmerd door de apartheidsmuur rond Gaza en de Westelijke Jordaanoever en de meer dan 500 checkpoints en andere mobiliteitsbelemmeringen van de bezetter.

Palestijnen wordt routinematig de toegang tot onderwijs en werkgelegenheid ontzegd, met name in gebieden waar middelbare scholen schaars zijn en banen of universiteiten vereisen dat men van het ene dorp of stad naar de andere reist. Bovendien verhinderen de apartheidsmuur en checkpoints ook dat Palestijnse vrouwen in tijden van nood ziekenhuizen en gezondheidscentra bereiken. Dit leidt bijvoorbeeld vaak tot gedwongen en volledig vermijdbare gevallen van zwangere Palestijnse vrouwen die bij een checkpoint bevallen, zonder de nodige medische hulp en expertise, en omringd door soldaten van de bezettingsmacht.

Vrouwen onder beleg: Gaza

In 2003 had de Israëlische blokkade van Gaza $2,4 miljard uit de economie van de Westelijke Jordaanoever en Gaza gezogen. Dit had een aanzienlijke impact op Palestijnse bestaansmiddelen. In 2015 leefde 40% van de bevolking van Gaza in armoede en kampte met voedsel- en waterschaarste. De blokkade en de huidige genocide verwoesten de gezondheidszorg en sanitaire voorzieningen verder, wat leidt tot zwangerschapscomplicaties en doodgeboortes.

VN-experts hebben tal van mensenrechtenschendingen gerapporteerd, waaronder willekeurige detentie van vrouwen waarbij ze worden vastgehouden onder barre omstandigheden, worden blootgesteld aan extreem gendergerelateerd geweld, worden gefotografeerd onder vernederende omstandigheden en zelfs willekeurig worden geëxecuteerd. Veel Palestijnse vrouwen en meisjes zijn nog steeds vermist na in aanraking te zijn gekomen met het Israëlische leger.

Voorbeeld: Menstruele gezondheid in Gaza

Palestijnse vrouwen in Gaza hebben geen toegang tot essentiële zorg vanwege de huidige blokkade van de bezetting. Om te kunnen omgaan met de uitdagingen van menstruatie tijdens deze ernstige crisis in Gaza, gebruiken veel vrouwen stukken stof of tent als maandverband; anderen dragen luiers. Veel Palestijnse vrouwen proberen anticonceptiepillen te bemachtigen om hun menstruatie te voorkomen.

Vanwege de blokkade op hulpmaterialen zijn deze pillen echter extreem moeilijk te verkrijgen. Palestijnse vrouwen in Gaza hebben benadrukt hoe onwaardig, onhygiënisch en moeilijk de huidige situatie is, evenals de schadelijke gevolgen voor de gezondheid, zoals het risico op infecties. Deze gevolgen van de willekeurige en genocidale bombardementen zouden enigszins kunnen worden verlicht als hulp Gaza zou worden binnengelaten.

Voorbeeld: Reproductieve gezondheid in Gaza

Naar schatting bevallen er gemiddeld 183 vrouwen per dag van een kind in Gaza. Van 15% van deze vrouwen wordt verwacht dat ze extra medische zorg nodig hebben, hetzij vanwege complicaties bij de bevalling of vanwege zwangerschappen met een hoog risico. Op 31 juli 2024 waren er van de 36 ziekenhuizen en 107 basisgezondheidszorg faciliteiten in Gaza respectievelijk slechts 16 en 48 die (gedeeltelijk) functioneerden vanwege de aanhoudende genocide. Bovendien is er een groot tekort aan medicijnen, medische benodigdheden, bloed voor bloedtransfers en zelfs ziekenhuisbedden.

Veel zwangere Palestijnen worden gedwongen te bevallen in tenten, openbare gebouwen en op straat. Zelfs als er artsen beschikbaar zijn om te helpen, hebben ze niet de middelen om de vrouwen te behandelen wanneer dat nodig is. Verschillende zorgverleners in Gaza hebben verklaard dat ze chirurgische ingrepen hebben moeten uitvoeren, waaronder keizersneden, zonder anesthesie en elektriciteit. “De eerste 24 uur na de bevalling zijn het meest risicovol voor complicaties, en omdat mensen in zulke risicovolle situaties leven, is het des te belangrijker om patiënten zo lang mogelijk in het ziekenhuis te houden”, aldus Rita Botelho da Costa, activiteitenmanager verloskundigen bij Artsen zonder Grenzen.

Intersectionaliteit

Het historische gebruik van koloniale narratieven om onderdrukking te rechtvaardigen heeft systematische ongelijkheden en machtsonevenwichtigheid in stand gehouden, waardoor vrouwen worden blootgesteld aan het risico op gendergerelateerd geweld. De verwevenheid van een koloniaal discours met gendergerelateerd geweld vereist een genuanceerd begrip van hoe deze krachten elkaar kruisen en vrouwen in gemarginaliseerde gemeenschappen onderdrukken. Dit wordt vaak genegeerd door het westerse feminisme, dat het feministische verhaal centreert rond de ervaringen van vrouwen in het Westen - meestal witte Amerikaanse en Europese vrouwen uit de midden-/hogere klasse.

Door dit te doen, negeert het westerse feminisme de nuances en context van de ervaringen van zwarte, inheemse en vrouwen van kleur. Dit reproduceert op zijn beurt actief schadelijke stereotypen van Arabische/islamitische vrouwen als inherent onderdrukt en behoeftig 'gered' te worden, en van mannen als barbaars en primitief. Alomvattende interventies, beleid en pleitbezorging moeten de wisselwerking tussen kolonialisme en gendergerelateerd geweld erkennen en aanpakken. Het erkennen van de veelzijdige aard van de schade die vrouwen in koloniale contexten ondervinden, is een eerste stap naar een rechtvaardigere en gelijkwaardigere samenleving voor iedereen.

Reference list

Abdulhadi, R. (1998). The Palestinian women’s autonomous movement. Gender & Society, 12(6), 649–673. https://doi.org/10.1177/089124398012006004

Achieng, G. (2019, February 13). The racist legacy of Kenyan schools’ short hair policies. Women’s Media Center. https://womensmediacenter.com/fbomb/the-racist-legacy-of-kenyan-schools-short-hair-policies

Adler, N., Jamal, U., & Osgood, B. (2024, February 7). Israel’s war on Gaza updates: No end to war without ‘victory’ – Netanyahu. Al Jazeera. https://aje.io/ejif2f?update=2685397

Ahmed, L. (1982). Western ethnocentrism and perceptions of the harem. Feminist Studies, 8(3), 521. https://doi.org/10.2307/3177710

Batrawy, A., & Bashir, A. B. (2024, January 11). Another layer of misery: Women in Gaza struggle to find menstrual pads, running water. NPR. https://www.npr.org/sections/goatsandsoda/2024/01/11/1224201620/another-layer-of-misery-women-in-gaza-struggle-to-find-menstrual-pads-running-wa

Dean, L. (Ed.). (2004). The Middle East and North Africa 2005 (51st ed.). Routledge.

Euro-Med Human Rights Monitor. (2024, February 19). Statement of UN experts on Israel’s violations against Palestinian women, girls is welcomed by Euro-Med Monitor. https://euromedmonitor.org/a/6169

Griffiths, M., & Repo, J. (2020). Women’s lives beyond the checkpoint in Palestine. Antipode, 52(4), 1104–1121. https://doi.org/10.1111/anti.12627

Haritos-Fatouros, M. (2019). The official torturer: A learning model for obedience to the authority of violence. In R. D. Crelinsten & A. Schmid (Eds.), The politics of pain: Torturers and their masters (pp. 129-146). Routledge eBooks. https://doi.org/10.4324/9780429313929

Hawari, Y. (2019, March 8). How Israel is being absolved of Palestinian women’s rights abuse. Al Jazeera. https://www.aljazeera.com/opinions/2019/3/8/how-israel-is-being-absolved-of-palestinian-womens-rights-abuse

Hooks, G., & Mosher, C. (2005). Outrages against personal dignity: Rationalizing abuse and torture in the War on Terror. Social Forces, 83(4), 1627–1645. https://doi.org/10.1353/sof.2005.0068

Humaid, M. (2024, July 28). ‘My baby girl was born on the street’: A traumatic birth in Gaza. Al Jazeera. https://aje.io/4qhlo0

Kelman, H. G. (1973). Violence without moral restraint: Reflections on the dehumanization of victims and victimizers. Journal of Social Issues, 29(4), 25–61. https://doi.org/10.1111/j.1540-4560.1973.tb00102.x

Mayhew, S. (2015). Colonialism. In A dictionary of geography. Oxford University Press. https://www.oxfordreference.com/view/10.1093/acref/9780199680856.001.0001/acref-9780199680856-e-581

Mohanty, C. T. (2003). Feminism without borders: Decolonizing theory, practicing solidarity. Duke University Press. https://doi.org/10.2307/j.ctv11smp7t

Nijim, M. (2022). Genocide in Palestine: Gaza as a case study. The International Journal of Human Rights, 27(1), 165–200. https://doi.org/10.1080/13642987.2022.2065261

Richter-Devroe, S. (2011). Gender equality and women’s rights in Palestinian territories. European Parliament. https://www.europarl.europa.eu/document/activities/cont/201110/20111027ATT30536/20111027ATT30536EN.pdf

Stanton, G. H. (2023). Ten stages of genocide. Genocide Watch. https://www.genocidewatch.com/tenstages

Staub, E. (1989). The roots of evil: The origins of genocide and other group violence. Cambridge University Press.

Taylor, S. (2022, February 8). Neat hair at school is a colonial mess. The Mail & Guardian. https://mg.co.za/education/2022-02-08-neat-hair-at-school-is-a-colonial-mess/

United Nations. (2024, January 8). Gaza crisis: another hospital facing dire shortages, warns WHO. UN News. https://news.un.org/en/story/2024/01/1145332

United Nations Office for the Coordination of Humanitarian Affairs (OCHA). (2023, August 25). Fact sheet: Movement and access in the West Bank. https://www.unocha.org/publications/report/occupied-palestinian-territory/fact-sheet-movement-and-access-west-bank-august-2023

United Nations Office of the High Commissioner for Human Rights (OHCHR). (2024a, February 19). UN experts appalled by reported human rights violations against Palestinian women and girls. https://www.ohchr.org/en/press-releases/2024/02/israelopt-un-experts-appalled-reported-human-rights-violations-against

United Nations Office of the High Commissioner for Human Rights (OHCHR). (2024b, May 6). Onslaught of violence against women and children in Gaza unacceptable: UN experts. https://www.ohchr.org/en/press-releases/2024/05/onslaught-violence-against-women-and-children-gaza-unacceptable-un-experts#:~:text=They%20noted%20that%20women%2C%20girls,are%20estimated%20to%20be%20female

United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East. (2024). UNRWA situation report #125 on the situation in the Gaza Strip and the West Bank, including East Jerusalem. https://www.unrwa.org/resources/reports/unrwa-situation-report-125-situation-gaza-strip-and-west-bank-including-east-Jerusalem

World Bank Group. (2015, May 21). Gaza economy on the verge of collapse, youth unemployment highest in the region at 60 percent. https://www.worldbank.org/en/news/press-release/2015/05/21/gaza-economy-on-the-verge-of-collapse

Zimbardo, P. (2008). The lucifer effect: Understanding how good people turn evil. Random House Trade Paperbacks.

HOW ISRAELI UNIVERSITIES DENY PALESTINIAN FREEDOM AND WHAT DUTCH UNIVERSITIES SHOULD DO

Part I. Review of Maya Wind’s Towers of Ivory and Steel: How Israeli Universities Deny Palestinian Freedom (Verso, 2024). 

Maya Wind’s 2024 book is the latest and possibly the most comprehensive account of Israeli universities’ complicity with the Israeli government’s systematic violations of international law. Wind’s analysis documents the multiple forms this complicity takes. This factsheet gives an overview and also underscores concrete actions Dutch universities should take.

  1. Israeli universities are “vehicles of Jewish settlement expansion and Palestinian dispossession” (p. 195).

The various examples Wind refers to include:  

  • Hebrew University’s Mt. Scopus campus in occupied East Jerusalem and Givat Ram campus on the ruins of the Palestinian village of Sheikh Badr in West Jerusalem.  

  • University of Haifa’s campus on Mt. Carmel, in the Galilee, which was partly built on the remains of the Palestinian village of al-Khureiba and overlooking other Palestinian villages destroyed in the Nakba.

  • Ben-Gurion University, in the Naqab, which has attracted the development of both Israeli student villages and military bases, displacing the remaining Bedouin Palestinian population. 

  • Ariel University, strategically built in the settlement of Ariel in the occupied West Bank, facilitating further settlement expansion. 

    2. “The Israeli state’s military industries and its universities have always been co-constituted” (p. 111).

Universities in Israel administer the IDF's Atuda program, for soldiers to obtain academic degrees in fields as varied as languages, data sciences, law, engineering, and humanities. They also host military academies, including Haifa University’s National Security College. In this and other ways, universities work in close collaboration with Israeli military industries. The Weizmann Institute and the Technion, for example, were key to the development of Israeli weaponry already in 1948. Today, the Weizmann Institute and the Technion both have joint research programs with weapons and drones’ manufacturers Rafael and Elbit. The latter also works closely with Israel Aerospace Industries, IAI.

3. “Israeli academic inquiry subordinates itself to the Israeli state, and is therefore accountable for its crimes” (p. 55).

While acknowledging complicities across academic fields, Wind pays special attention to specific disciplines. She discusses how: 

  • Archaeology departments have worked closely with the military and settlers to erase Palestinian and Muslim history from the land and legitimise new occupations. One example is how Hebrew University’s and Bar-Ilan University’s archaeologists have contributed to the historical and material erasure of the Palestinian town of Susiya and have paved the way for the establishment of Israeli settlements in the area.

  • Legal scholarship plays a key role in the promotion of interpretations of humanitarian law to justify Israeli actions. Tel Aviv University’s law professors, for example, have taken the lead in the development of the IDF’s ethics code and other military doctrines which justify the use of disproportionate force and targeting of civilians. 

  • Middle East study departments have largely ignored Palestinian scholarship and scholars; teaching Arabic as a ‘foreign language,’ needed for occupation purposes. Hebrew University, for example, hosts the Israeli military Havatzalot training program, a special Middle East studies program for soldiers. 

    4. Israeli universities “deny their faculty and students not just academic freedom but also the opportunity to debate and intervene in present and future injustice” (p. 145).

Wind describes the growing number of “untouchable subjects” in Israeli academia, including the Nakba, the Zionist settler-colonial project, the realities of Middle Eastern and Arab Jewry, and calls to boycott Israeli institutions (such calls are explicitly prohibited in the ethical principles of the Israel’s Council of Higher Education (CHE)).  

Critical Jewish-Israeli academics who dare to examine and expose Israeli-led massacres, mass expulsion and dispossession of Palestinian are severely censored. This was the case when Ilan Pappé and other Israeli “new historians” examined documents about the foundation of the state of Israel declassified in the late 1970s (and largely reclassified afterwards). It continues to happen now. Haifa University, for example, recently re-confirmed its decision to rescind Theodore Katz’s MA degree because of his 1998 thesis revelations on the massacre of Tantura. 

Palestinian scholars, in turn, are systematically policed and repressed, isolated, and accused of producing “political” and thus illegitimate knowledge. A prominent example in the book are the 2019 attacks against Hebrew University’s feminist scholar Nadera Shalhoub-Kevorkian for discussing her research on the violence against Palestinian children and women under occupation. The same Shalhoub-Kevorkian, Wind’s readers will note, was suspended by her university and unjustifiably arrested in early 2024.

5. “Israeli university administrations continue to work with the Israeli government to contain the scope of Palestinian pedagogy, knowledge production, and critical expression” (p. 149).

The underrepresentation of Palestinian students (with Israeli citizenship) in Israeli universities is “by design,” shows Wind in her book. These institutions’ discriminatory policies for admission and for university housing allocation, strict spatial regulations, and other repressive measures against Palestinian students keep many of them away. Checkpoints and limited mobility further hamper Palestinian students’ access to higher education in Israel and abroad. 

Palestinian efforts to establish and study in their own universities face tenacious repression from the Israeli state. Birzeit University, for example, has been closed at least 15 times since 1973. Faculty and students are commonly arrested, the campus invaded, classes and reading lists inspected. There is even a special checkpoint hindering students’ access to campus.  More broadly, Israeli military raids of Palestinian university campuses are frequent and collaborations between universities in Gaza and the West Bank, as well as with universities abroad, are systematically disabled. Even before 2023, Gazan universities had been a frequent target of land and aerial strikes. “With Palestinian education regarded as a threat to the Israeli rule, Palestinian universities are defined as military targets,” Wind explains (p. 195).

6. “The movement for the academic boycott calls on the international academic community to guide Israeli universities to take the first, most difficult, step toward decolonization” (p. 196).

Wind’s book ends with calls for action. A different reality is possible, she argues. We need to call on Israeli universities to stop obstructing Palestinian protests and to distance themselves from training and research contributing to violations of international law. They should stand against these violations and in solidarity with Palestinian academics, students, and educational institutions. 

Palestinians themselves have paved the way for such a change, Wind explains. Since 2004, the Palestinian Campaign for the Academic and Cultural Boycott of Israel (PACBI) offers a “road map” for Israeli universities to stop their complicity and for universities internationally to hold them accountable. PACBI teaches us that “there is no academic freedom until it applies to all,” concludes Wind. 

Part II. More information on how to hold Israeli universities accountable and to support Palestinian education and research 

  1. Dutch Universities: Support PACBI

Universities in the Netherlands –and elsewhere—can find in the PACBI guidelines a clear path to hold Israeli universities accountable for their involvement in human rights abuses.

“PACBI urges academics, academic associations/unions, and academic –as well as other— institutions around the world, where possible and as relevant, to boycott and/or work towards the cancellation or annulment of events, activities, agreements, or projects involving Israeli academic institutions or that otherwise promote the normalization of Israel in the global academy, whitewash Israel’s violations of international law and Palestinian rights, or violate the BDS guidelines.”

PACBI’s call for boycott relies on respect for academic freedom and on a clear distinction between individuals and institutions.  

“PACBI subscribes to the internationally-accepted definition of academic freedom as adopted by the United Nations Committee on Economic, Social, and Cultural Rights (UNESCR). The BDS movement opposes all forms of racism, including Islamophobia, anti-semitism and discrimination on any of the UN prohibited grounds. The institutional boycott that Palestinians have called for rejects boycotting individuals on the basis of their identity and does not call for a boycott of individual Israeli academics simply because of their affiliation to a complicit university. However, this does not exclude representatives of complicit Israeli institutions (such as a university president or spokesperson).”

“The Palestinian academic boycott targets Israeli academic institutions, not individual academics. Supporters of justice around the world may call for a boycott or protest against an individual academic, Israeli or otherwise, in response to his/her complicity in, responsibility for, or advocacy of violations of international law or other human rights violations. While an individual’s academic freedom should be fully and consistently respected in the context of academic boycotts, an individual academic, Israeli or otherwise, cannot be exempt from being subject to this kind of ‘common sense’ boycott.”

PACBI’s list of specific kinds of activities that violate its principles and warrant boycott:

  • “Academic projects or activities organized or sponsored by Israel, complicit Israeli institutions or Israel lobby groups”

  • “Research and development projects with complicit Israeli academic institutions, the Israeli government or complicit corporations”

  • “International academic activities receiving funding from Israel, its lobby groups or universities”

  • “Speeches (including debates) at international venues by Israeli state officials or representatives of complicit academic institutions”

  • “Schemes involving international students or academics enrolling at a complicit Israeli institution”

  • “Awards given to Israeli state officials or complicit Israeli institutions or their representatives”

  • “Normalization projects”

  • “Membership of Israeli associations in world bodies”

  • “Publishing in or refereeing articles for journals based at complicit Israeli universities”

  • “Providing advice, review or referee services to Israeli universities”

Source: https://bdsmovement.net/academic-boycott

2. The Right to Education Campaign and how to support it. 

This campaign began in Birzeit University (the oldest university in Palestine) in 1988, during the First Intifada. Since then, it has also extended to An-Najah National University and Bethlehem University. Its aim is “to expose the systematic obstruction of Palestinian higher education in the West Bank and Gaza Strip.”

The Right to Education Campaign calls for the support of “trade unions, education institutions, social and political movements and concerned individuals around the world.” Specific ways to support them are: 

  • “Affiliate to the Right to Education Campaign at Birzeit University through your union or organization.”

  • “Raise awareness within your constituency about the issues facing Palestinian education, students and teachers under Israeli military occupation.”

  • “Support the Right to Education Campaign’s calls for international action against violations of the human right to education in the occupied Palestinian Territory.”

  • “Lobby your government to pressure the government of Israel to adhere to its legal obligations to end attacks on civilian infrastructure and to allow unimpeded access for all Palestinians to their educational institutions.”

  • “Establish connections with Palestinian universities, students and faculty, through solidarity links or academic exchange.”

Source: https://www.birzeit.edu/en/right2edu 

3. DSP’s call to the Executive Boards of higher education institutions in the Netherlands 

Dutch Scholars’ for Palestine (DSP) issued a special call for Executive Boards to “denounce genocide, defend education and knowledge in Palestine.” Their statement, issued in January 2024, includes a 4-point call for action:

  • “Publicly condemn and call for an end to the genocide that is being perpetrated by Israel in Gaza, Palestine.” 

  • “Immediately issue a public statement condemning the Israeli onslaught of Palestinian universities, schools and other institutions of higher education and the killing of academics, teachers and students; and expressing unequivocal solidarity with universities and teachers in Gaza and Palestine as a whole.”

  • “Create emergency fellowships for researchers, educators and students from Gaza and other parts of Palestine who are interested in coming to work or study in the Netherlands.”

  • “Build partnerships with Palestinian universities and academics and facilitate creation of (online) courses on Palestine taught by Palestinian scholars.” 

Source: https://www.dutchscholarsforpalestine.nl/dsp-2024 

- Join Maya Wind’s book tour

From the 13th of May until the 17th of May, Maya Wind will be touring the Netherlands giving book talks and participating in panels in different cities. More information about the tour can be found here.

You can find more information about the book on verso.com. Listen to the podcast episode: ‘Israeli Universities and the State’ on the book, academic boycott and the demonization of BDS via Democracy Now. 


HOE ISRAËLISCHE UNIVERSITEITEN PALESTIJNSE VRIJHEID WEIGEREN EN WAT NEDERLANDSE UNIVERSITEITEN ZOUDEN MOETEN DOEN

Deel I. Bespreking van Maya Wind's Towers of Ivory and Steel: How Israeli Universities Deny Palestinian Freedom (Verso, 2024). 

Het boek van Maya Wind uit 2024 is het nieuwste en mogelijk meest uitgebreide verslag van de medeplichtigheid van Israëlische universiteiten aan de systematische schendingen van het internationaal recht door de Israëlische regering. De analyse van Wind documenteert de vele vormen die deze medeplichtigheid aanneemt. Deze factsheet geeft een overzicht en onderstreept ook concrete acties die Nederlandse universiteiten zouden moeten ondernemen.

  1. Israëlische universiteiten zijn “vehikels van joodse nederzettingenuitbreiding en Palestijnse onteigening” (p. 195).

De verschillende voorbeelden waar Wind naar verwijst zijn:  

  • Hebrew University's Mt. Scopus campus in bezet Oost-Jeruzalem en Givat Ram campus op de ruïnes van het Palestijnse dorp Sheikh Badr in West-Jeruzalem.  

  • De campus van de Universiteit van Haifa op Mt. Carmel, in Galilea, die gedeeltelijk gebouwd is op de overblijfselen van het Palestijnse dorp al-Khureiba en uitkijkt op andere Palestijnse dorpen die tijdens de Nakba werden verwoest.

  • Ben-Gurion Universiteit, in de Naqab, waar zowel Israëlische studentendorpen als militaire bases zijn gebouwd, waardoor de overgebleven bedoeïenenbevolking is verdrongen. 

  • Ariel Universiteit, strategisch gebouwd in de nederzetting Ariel op de bezette Westelijke Jordaanoever, wat de verdere uitbreiding van nederzettingen vergemakkelijkt. 

    2. “De militaire industrieën van de Israëlische staat en zijn universiteiten zijn altijd nauw met elkaar verbonden geweest” (p. 111).

Universiteiten in Israël beheren het Atuda-programma van het israelische leger, het ‘IDF’, waar soldaten academische diploma's kunnen behalen in uiteenlopende vakgebieden als talen, informatica, rechten, techniek en geesteswetenschappen. Ze bieden ook onderdak aan militaire academies, waaronder het National Security College van de Universiteit van Haifa. Op deze en andere manieren werken universiteiten nauw samen met de Israëlische militaire industrie. Het Weizmann Instituut en het Technion, bijvoorbeeld, speelden al in 1948 een sleutelrol in de ontwikkeling van de Israëlische wapens. Tegenwoordig hebben zowel het Weizmann Instituut als het Technion gezamenlijke onderzoeksprogramma's met wapen- en dronefabrikanten Rafael en Elbit. De laatste werkt ook nauw samen met Israel Aerospace Industries, IAI.

3.“Israëlisch academisch onderzoek maakt zichzelf ondergeschikt aan de Israëlische staat en is daarom medeverantwoordelijk voor zijn misdaden” (p. 55).

Terwijl ze erkent dat er sprake is van medeplichtigheid op verschillende academische gebieden, besteedt Wind speciale aandacht aan specifieke disciplines. Ze bespreekt hoe:

- Archeologie-afdelingen nauw hebben samengewerkt met het leger en kolonisten om de Palestijnse en moslimgeschiedenis van het land uit te wissen en nieuwe bezettingen te legitimeren. Een voorbeeld is hoe archeologen van de Hebreeuwse Universiteit en de Bar-Ilan Universiteit hebben bijgedragen aan de historische en materiële uitwissing van de Palestijnse stad Susiya en de weg hebben geëffend voor de vestiging van Israëlische nederzettingen in het gebied.

- De rechtswetenschap speelt een sleutelrol in de bevordering van interpretaties van het humanitair recht om Israëlische acties te rechtvaardigen. Diverse hoogleraren rechten van de Universiteit van Tel Aviv hebben bijvoorbeeld het voortouw genomen bij de ontwikkeling van de ethische code van de IDF en andere militaire doctrines die het gebruik van disproportioneel geweld en het aanvallen van burgers rechtvaardigen. 

- Midden-Oosten studies departementen hebben Palestijnse geleerden grotendeels genegeerd; ze onderwijzen Arabisch als een 'vreemde taal' die nodig is voor de bezetting. De Hebreeuwse Universiteit is bijvoorbeeld gastheer van het Israëlische militaire Havatzalot trainingsprogramma, een speciaal Midden-Oosten studieprogramma voor soldaten. 

4. Israëlische universiteiten “ontzeggen hun docenten en studenten niet alleen academische vrijheid, maar ook de mogelijkheid om te debatteren over en in te grijpen in het huidige en toekomstige onrecht” (p. 145).

Wind beschrijft het groeiende aantal “onaantastbare onderwerpen” in de Israëlische academische wereld, waaronder de Nakba, het zionistische koloniale project, de realiteit van het Midden-Oosten en het Arabische Jodendom, en oproepen tot boycot van Israëlische instellingen (dergelijke oproepen zijn expliciet verboden in de ethische principes van de Israëlische Raad voor het Hoger Onderwijs (CHE)).  

Kritische Joods-Israëlische academici die de door Israël geleide massamoorden, massale verdrijving en onteigening van Palestijnen durven te onderzoeken en aan de kaak durven te stellen, worden streng gecensureerd. Dit was het geval toen Ilan Pappé en andere Israëlische “nieuwe historici” documenten onderzochten over de stichting van de staat Israël die aan het eind van de jaren 1970 werden vrijgegeven (en daarna grotendeels opnieuw werden geclassificeerd). Het gebeurt nu nog steeds. De Universiteit van Haifa, bijvoorbeeld, bevestigde onlangs opnieuw haar beslissing om Theodore Katz zijn MA-diploma in te trekken vanwege de onthullingen van zijn proefschrift uit 1998 over het bloedbad van Tantura. 

Palestijnse wetenschappers worden op hun beurt systematisch gepolitiseerd en onderdrukt, geïsoleerd en beschuldigd van het produceren van “politieke” en dus onwettige kennis. Een prominent voorbeeld in het boek zijn de aanvallen in 2019 op de feministische geleerde Nadera Shalhoub-Kevorkian van de Hebreeuwse Universiteit omdat ze in haar onderzoek naar het geweld tegen Palestijnse kinderen en vrouwen onder de bezetting besprak. Dezelfde Shalhoub-Kevorkian, zullen de lezers van Wind opmerken, werd begin 2024 door haar universiteit geschorst en ten onrechte gearresteerd.

5. “Israëlische universiteitsbesturen blijven samenwerken met de Israëlische regering om de reikwijdte van Palestijnse pedagogie, kennisproductie en kritische expressie in te perken” (p. 149).

De ondervertegenwoordiging van Palestijnse studenten (met Israëlisch staatsburgerschap) aan Israëlische universiteiten is “by design”, laat Wind in haar boek zien. Het discriminerende toelatings- en huisvestingsbeleid van deze instellingen, de strenge ruimtelijke regelgeving en andere repressieve maatregelen tegen Palestijnse studenten houden velen van hen weg. Checkpoints en beperkte mobiliteit belemmeren Palestijnse studenten verder in hun toegang tot hoger onderwijs in Israël en daarbuiten. 

Palestijnse pogingen om een eigen universiteit op te richten en daar te studeren worden hardhandig onderdrukt door de Israëlische staat. De Birzeit University bijvoorbeeld is sinds 1973 minstens 15 keer gesloten. Docenten en studenten worden vaak gearresteerd, de campus wordt binnengevallen, klassen en literatuurlijsten worden gecontroleerd. Er is zelfs een speciaal checkpoint dat studenten de toegang tot de campus belemmert.  Meer in het algemeen worden Palestijnse universiteitscampussen regelmatig overvallen door Israëlische militairen en worden samenwerkingsverbanden tussen universiteiten in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever en met universiteiten in het buitenland systematisch buiten werking gesteld. Zelfs vóór 2023 waren de universiteiten in Gaza regelmatig het doelwit van aanvallen over land en vanuit de lucht. “Omdat Palestijns onderwijs wordt beschouwd als een bedreiging voor de Israëlische overheersing, worden Palestijnse universiteiten gedefinieerd als militaire doelen,” legt Wind uit (p. 195).

6.“De beweging voor de academische boycot roept de internationale academische gemeenschap op om Israëlische universiteiten te begeleiden bij het nemen van de eerste, moeilijkste stap in de richting van dekolonisatie” (p. 196).

Het boek van Wind eindigt met oproepen tot actie. Een andere realiteit is mogelijk, betoogt ze. We moeten Israëlische universiteiten oproepen om te stoppen met het hinderen van Palestijnse protesten en om zich te distantiëren van training en onderzoek dat bijdraagt aan schendingen van het internationaal recht. Ze moeten zich verzetten tegen deze schendingen en solidair zijn met Palestijnse academici, studenten en onderwijsinstellingen. 

Palestijnen hebben zelf de weg vrijgemaakt voor een dergelijke verandering, legt Wind uit. Sinds 2004 biedt de Palestijnse Campagne voor de Academische en Culturele Boycot van Israël (PACBI) een “routekaart” voor Israëlische universiteiten om hun medeplichtigheid te stoppen en voor universiteiten internationaal om hen verantwoordelijk te houden. PACBI leert ons dat “er geen academische vrijheid is totdat die voor iedereen geldt”, zo concludeert Wind. 

Deel II. Meer informatie over hoe Israëlische universiteiten verantwoordelijk te houden en Palestijns onderwijs en onderzoek te steunen 

  1. Nederlandse Universiteiten: Steun PACBI

Universiteiten in Nederland -en elders- kunnen in de PACBI richtlijnen een duidelijk pad vinden om Israëlische universiteiten verantwoordelijk te houden voor hun betrokkenheid bij mensenrechtenschendingen.

“PACBI dringt er bij academici, academische verenigingen/unies en academische -alsmede andere- instellingen over de hele wereld op aan om, waar mogelijk en voor zover relevant, te boycotten en/of te werken aan de annulering of nietigverklaring van evenementen, activiteiten, overeenkomsten of projecten waarbij Israëlische academische instellingen betrokken zijn of die anderszins de normalisering van Israël in de wereldwijde academie bevorderen, Israëls schendingen van internationaal recht en Palestijnse rechten goedpraten of de BDS-richtlijnen schenden.”

PACBI's oproep tot boycot is gebaseerd op respect voor academische vrijheid en op een duidelijk onderscheid tussen individuen en instellingen.  

“PACBI onderschrijft de internationaal geaccepteerde definitie van academische vrijheid zoals aangenomen door het Comité van Economische, Sociale en Culturele Rechten van de Verenigde Naties (UNESCR). De BDS-beweging verzet zich tegen alle vormen van racisme, inclusief islamofobie, antisemitisme en discriminatie op een van de door de VN verboden gronden. De institutionele boycot waartoe Palestijnen hebben opgeroepen, verwerpt het boycotten van individuen op basis van hun identiteit en roept niet op tot een boycot van individuele Israëlische academici enkel en alleen omdat ze verbonden zijn aan een medeplichtige universiteit. Dit sluit echter geen vertegenwoordigers van medeplichtige Israëlische instellingen uit (zoals een universiteitsvoorzitter of woordvoerder).”

“De Palestijnse academische boycot richt zich op Israëlische academische instellingen, niet op individuele academici. Voorstanders van rechtvaardigheid over de hele wereld kunnen oproepen tot een boycot of protest tegen een individuele academicus, Israëlisch of anderszins, als reactie op zijn/haar medeplichtigheid aan, verantwoordelijkheid voor of pleidooi voor schendingen van het internationaal recht of andere mensenrechtenschendingen. Hoewel de academische vrijheid van een individu volledig en consequent moet worden gerespecteerd in de context van academische boycots, kan een individuele academicus, Israëlisch of anderszins, niet worden vrijgesteld van dit soort 'common sense' boycots.”

PACBI's lijst van specifieke soorten activiteiten die haar principes schenden en een boycot rechtvaardigen:

  • “Academische projecten of activiteiten georganiseerd of gesponsord door Israël, medeplichtige Israëlische instellingen of Israëlische lobbygroepen”.

  • “Onderzoeks- en ontwikkelingsprojecten met medeplichtige Israëlische academische instellingen, de Israëlische regering of medeplichtige bedrijven”.

  • “Internationale academische activiteiten die financiering ontvangen van Israël, zijn lobbygroepen of universiteiten”.

  • “Toespraken (inclusief debatten) op internationale podia door Israëlische staatsambtenaren of vertegenwoordigers van medeplichtige academische instellingen”

  • “Regelingen waarbij internationale studenten of academici zich inschrijven bij een medeplichtige Israëlische instelling”

  • “Prijzen uitgereikt aan Israëlische staatsambtenaren of medeplichtige Israëlische instellingen of hun vertegenwoordigers”

  • “Normalisatieprojecten”

  • “Lidmaatschap van Israëlische verenigingen in internationale organen”

  • “Publiceren in of beoordelen van artikelen voor tijdschriften die zijn gevestigd aan medeplichtige Israëlische universiteiten”.

  • “Advies-, beoordelings- of arbitragediensten verlenen aan Israëlische universiteiten”.

Bron: https://bdsmovement.net/academic-boycott

2. De Recht op Onderwijs (Right to Education) Campagne en hoe deze te steunen. 

Deze campagne begon op de Birzeit University  (de oudste universiteit in Palestina) in 1988, tijdens de Eerste Intifada. Sindsdien is de campagne uitgebreid naar de An-Najah National University en de Bethlehem University. Het doel is “de systematische belemmering van het Palestijnse hoger onderwijs op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook aan de kaak te stellen”.

De Right to Education Campagne roept op tot steun van “vakbonden, onderwijsinstellingen, sociale en politieke bewegingen en bezorgde individuen over de hele wereld.” Specifieke manieren om hen te steunen zijn: 

  • “Sluit je aan bij de Right to Education Campagne van de Birzeit University via je vakbond of organisatie.”

  • “Maak uw achterban bewust van de problemen waar Palestijns onderwijs, studenten en leraren onder de Israëlische militaire bezetting mee te maken hebben.”

  • “Steun de oproepen van de Right to Education Campagne voor internationale actie tegen schendingen van het mensenrecht op onderwijs in de bezette Palestijnse gebieden.”

  • “Lobby bij uw regering om druk uit te oefenen op de regering van Israël om zich te houden aan haar wettelijke verplichtingen om een einde te maken aan aanvallen op civiele infrastructuur en om onbelemmerde toegang voor alle Palestijnen tot hun onderwijsinstellingen mogelijk te maken.”

  • “Leg contacten met Palestijnse universiteiten, faculteiten, studenten academici, door solidariteitsbanden aan te gaan of academische uitwisseling te faciliteren.”

Bron: https://www.birzeit.edu/en/right2edu 

3. DSP's oproep aan de Colleges van Bestuur van hoger onderwijsinstellingen in Nederland 

Dutch Scholars for Palestine (DSP) heeft een speciale oproep gedaan aan Colleges van Bestuur om “zowel genocide te benoemen en te voordelen als onderwijs en kennis in Palestina te verdedigen.” Hun verklaring, gepubliceerd in januari 2024, bevat een 4-punts oproep tot actie:

  • “Veroordeel publiekelijk en roep op tot het beëindigen van de genocide die door Israël wordt gepleegd in Gaza, Palestina.” 

  • “Geef onmiddellijk een publieke verklaring uit waarin de Israëlische aanval op Palestijnse universiteiten, scholen en andere instellingen voor hoger onderwijs en het doden van academici, docenten en studenten wordt veroordeeld; en waarin ondubbelzinnige solidariteit wordt betuigd met universiteiten en docenten in Gaza en Palestina als geheel.”

  • “Creëer noodbeurzen en noodfondsen voor onderzoekers, docenten en studenten uit Gaza en andere delen van Palestina die geïnteresseerd zijn om in Nederland te komen werken of studeren.”

  • “Bouw partnerschappen op met Palestijnse universiteiten en academici en faciliteer het opzetten van (online) cursussen over Palestina die worden gegeven door Palestijnse academici.” 

Bron: https://www.dutchscholarsforpalestine.nl/dsp-2024 

-Kom naar de boektournee van Maya Wind

Van 13 mei tot en met 17 mei toert Maya Wind door Nederland om in verschillende steden boekbesprekingen te geven en deel te nemen aan panels. Meer informatie over de tour kan hier gevonden worden.

Meer informatie over het boek vind je op verso.com. Luister naar de podcast aflevering: 'Israeli Universities and the State' over het boek, academische boycot en de demonisering van BDS via Democracy Now. 

Call to the Dutch Government: continue your funding to UNRWA (UN agency for Palestinian refugees)

On 26 January 2024, the International Court of Justice (ICJ) ordered the urgent delivery of humanitarian assistance to address the dire needs of Palestinians in the Gaza Strip. But shortly after this order, the US and more than a dozen other states suspended their funding to the UN agency for Palestinian refugees (UNRWA), which is Gaza’s main aid provider. The Dutch government also halted their donations, for which it had budgeted €19 million in 2024.

The reason given for this suspension were allegations by the Israeli authorities that 12 UNRWA staff members had been involved in the 7 October attacks. By now it is clear that Israel’s limited evidence was obtained under coercion , which renders it void under international law. Sweden and Canada have already resumed aid payment to UNRWA. The Netherlands must follow suit.  

What is UNRWA and what does it do in Gaza?

UNRWA was founded in 1949 by the General Assembly of the United Nations in response to the mass displacement of Palestinians between 1947 and 1949 during by the Nakba. Its mandate – the official order assigned to UNRWA - is to provide protection and assistance to registered Palestinian refugees based in Gaza, Jordan, Lebanon, Syria and the West Bank including East Jerusalem. Today, over 5,9 million Palestinian refugees receive essential services of UNRWA.

         In Gaza, more than 1,5 million Palestinian refugees rely on UNRWA for education, health care, support with infrastructure and camp improvement, livelihood opportunities, and emergency humanitarian assistance. Since 7 October, humanitarian needs are unprecedented. Furthermore, the situation in Gaza impedes UNRWA from saving lives. By 22 March, 349 incidents at UNRWA premises have been reported, often while these were functioning as shelters. Hospitals are collapsing and UN officials have long been warning for famine. By suspending UNRWA’s funding, donor states like The Netherlands have only aggravated the situation in Gaza as the main aid provider is at the brink of collapse.

How to understand the allegations and responses?

At least until 22 February 2024, UNRWA had not received any written evidence from Israeli Authorities or any other Member States concerning the accusations made against UNRWA staff members. More recent reporting suggests that employees were coerced by Israeli authorities into making false statements regarding the agency’s involvement. The EU humanitarian chief also stated that there is no evidence to back Israel’s accusations against UNRWA. Then why did so many western governments act prematurely on unfounded claims made by Israeli authorities?        
        Concerted efforts by Israeli officials to conflate UNRWA with Hamas and calls for dismantling UNRWA predate 7 October 2023;  since then the witch-hunt against UNRWA has only intensified. It is important to note here that like all UN entities, UNRWA engages with all parties, including de facto authorities, to facilitate delivery of humanitarian assistance and to ensure the safety of their staff. Moreover, UN entities do not have their own counterintelligence, police or criminal justice capacities. They rely for this on so-called host states. In Gaza, this is the responsibility of Israel as the occupying power. UNRWA shares names, employee numbers and functions of all its 13.000 staff members in Gaza with Israel. Prior to January 2024, UNRWA had not received any indication of any involvement of its staff in armed or militant groups. 

         Criticism against UNRWA often also builds upon a misapprehension: that the UN agency sustains the Palestinian refugee problem. Rather than a position of UNRWA, international law enshrines refugees’ right to a durable solution and right to return. An example is the United Nations General Assembly Resolution 3236 which “reaffirms (...) the inalienable right of the Palestinians to return to their homes and property from which they have been displaced and uprooted” and which also calls for their return to Palestine. UNWRA has existed for over 75 years and their work continues to be important because a just and lasting solution for Palestinian refugees displaced by the Nakba is still pending. In conclusion, Israel is the one that is sustaining the ‘refugee problem’, because it denies the inalienable Palestinian right to return.

Conclusion

Freezing UNRWA’s funding serves as collective punishment for Palestinian refugees in Gaza, as well as for those in Jordan, Lebanon, Syria and the West Bank including East Jerusalem. Questions should be raised on why the Netherlands immediately suspended UNRWA’s funding, merely based on unfounded claims and testimonies made under duress. More important now is that the Dutch government must undo this injustice as soon as possible and continue its payment to UNRWA to provide the aid necessary for Palestinian lives.

Oproep aan de Nederlandse regering: hervat financiële steun aan UNRWA (VN-agentschap voor Palestijnse vluchtelingen) financieren.

Op 26 januari 2024 beval het Internationaal Gerechtshof (ICJ) dat er dringend humanitaire hulp moest komen om aan de schrijnende noden van de Palestijnen in de Gazastrook tegemoet te komen. Kort na dit bevel schortten de VS en meer dan een dozijn andere staten echter hun financiering op aan het VN-agentschap voor Palestijnse vluchtelingen (UNRWA), dat de belangrijkste hulpverlener aan Gaza is. Ook de Nederlandse regering stopte haar donaties, waarvoor zij 19 miljoen euro had begroot in 2024.

Reden voor deze opschorting waren beschuldigingen van de Israëlische autoriteiten dat 12 UNRWA-medewerkers betrokken waren bij de aanvallen van 7 oktober. Aangezien het beperkte bewijsmateriaal van Israël verkregen is onder dwang, dient het onder internationaal recht nietig verklaard te worden. Onder meer Zweden en Canada hebben de betaling van hulp aan UNRWA al hervat. Nederland moet dit voorbeeld volgen. 

Wat is UNRWA en wat doet het in Gaza?

UNRWA werd in 1949 opgericht door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties als reactie op de massale ontheemding van Palestijnen tussen 1947 en 1949 tijdens de Nakba. Het mandaat - de officiële opdracht aan UNRWA toegewezen - is het bieden van bescherming en hulp aan geregistreerde Palestijnse vluchtelingen in Gaza, Jordanië, Libanon, Syrië en de Westelijke Jordaanoever met inbegrip van Oost-Jeruzalem. Vandaag de dag ontvangen meer dan 5,9 miljoen Palestijnse vluchtelingen essentiële diensten van UNRWA.

         In Gaza zijn meer dan 1,5 miljoen Palestijnse vluchtelingen afhankelijk van UNRWA voor essentiële diensten zoals onderwijs, gezondheidszorg, steun bij de verbetering van infrastructuur en kampen, mogelijkheden om in hun levensonderhoud te voorzien en humanitaire noodhulp. Sinds 7 oktober zijn de humanitaire behoeften ongekend. Bovendien belemmert de situatie in Gaza UNRWA in het redden van levens. Al meer dan 349 incidenten hebben plaatsgevonden in UNRWA-gebouwen, vaak terwijl ze als schuilplaats dienden. Ziekenhuizen storten in en VN-functionarissen waarschuwen al lange tijd voor hongersnood. Door de financiering van UNRWA op te schorten, hebben donorlanden zoals Nederland de situatie in Gaza alleen maar verergerd, nu de belangrijkste hulpverlener aan de rand van de afgrond staat.

Hoe de beschuldigingen en reacties daarop te begrijpen?

Ten minste tot 22 februari 2024 had UNRWA geen schriftelijk bewijs ontvangen van Israëlische autoriteiten of van andere lidstaten met betrekking tot de beschuldigingen aan het adres van personeelsleden van UNRWA. Recentere berichtgeving suggereert dat medewerkers door Israëlische autoriteiten werden gedwongen om valse verklaringen af te leggen over de betrokkenheid van de organisatie. Het hoofd humanitaire hulp van de EU stelt ook dat er geen bewijs is voor de Israëlische beschuldigingen tegen UNRWA. Waarom hebben zoveel westerse regeringen dan voorbarig gereageerd op ongegronde beweringen van Israëlische autoriteiten?

         Pogingen van Israelische autoriteiten om UNRWA verdacht te maken en oproepen om URWA te ontmantelen zijn niet nieuw. Maar sinds 7 oktober 2023 lijkt er sprake van een ware heksenjacht. Wat goed is om te weten: om humanitaire hulp te verlenen en de veiligheid van haar personeel te garanderen, moet UNRWA – net zoals alle andere VN-organisaties – onderhandelen met alle partijen, inclusief de facto autoriteiten zoals Hamas. Daarnaast hebben VN-organisaties geen eigen politie- en inlichtingendiensten. Daarvoor zijn ze afhankelijk van de zogenoemde ‘host states’ waarin zij verkeren. Als bezettende macht is Israël hier in Gaza verantwoordelijk voor. Israël licht al UNRWA-personeel door, op basis van de details die UNRWA aanlevert van haar 13.000 personeelsleden in Gaza. Voor januari 2024, heeft UNRWA geen enkele indicatie ontvangen dat er personeelsleden betrokken zouden zijn bij gewapende of militante groeperingen.  

         Kritiek jegens UNRWA bouwt vaak op een misvatting: dat de VN-organisatie het Palestijnse vluchtelingenprobleem in stand houdt. Internationaal recht onderkent het recht van alle vluchtelingen op een duurzame oplossing en op terugkeer en is niet slechts een positie van UNRWA. Een voorbeeld is Resolutie 3236 van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties die "het onvervreemdbare recht van de Palestijnen bevestigt om terug te keren naar hun huizen en bezittingen van waaruit ze zijn verdreven en ontworteld" en die ook oproept tot hun terugkeer naar Palestina. UNRWA bestaat reeds meer dan 75 jaar en haar werk blijft van belang, juist omdat een rechtvaardige en blijvende oplossing voor Palestijnse vluchtelingen ontheemd door de Nakba nog niet gevonden is. Kortom, Israël is degene die het 'vluchtelingenprobleem' in stand houdt, omdat het het onvervreemdbare Palestijnse recht op terugkeer ontkent.

Conclusie

Het bevriezen van de financiering voor UNRWA dient als collectieve straf voor de Palestijnse vluchtelingen in Gaza, maar ook voor die in Jordanië, Libanon, Syrië en de Westelijke Jordaanoever met inbegrip van Oost-Jeruzalem. Er moeten vragen worden gesteld over waarom Nederland onmiddellijk de financiering voor UNRWA heeft opgeschort, louter op basis van ongegronde beweringen en getuigenissen die onder dwang zijn afgelegd. Belangrijker is nu dat de Nederlandse regering dit onrecht zo snel mogelijk ongedaan maakt en doorgaat met haar betaling aan UNRWA om de hulp te bieden die nodig is voor Palestijnse levens.