HOW ISRAELI UNIVERSITIES DENY PALESTINIAN FREEDOM AND WHAT DUTCH UNIVERSITIES SHOULD DO
Part I. Review of Maya Wind’s Towers of Ivory and Steel: How Israeli Universities Deny Palestinian Freedom (Verso, 2024).
Maya Wind’s 2024 book is the latest and possibly the most comprehensive account of Israeli universities’ complicity with the Israeli government’s systematic violations of international law. Wind’s analysis documents the multiple forms this complicity takes. This factsheet gives an overview and also underscores concrete actions Dutch universities should take.
Israeli universities are “vehicles of Jewish settlement expansion and Palestinian dispossession” (p. 195).
The various examples Wind refers to include:
Hebrew University’s Mt. Scopus campus in occupied East Jerusalem and Givat Ram campus on the ruins of the Palestinian village of Sheikh Badr in West Jerusalem.
University of Haifa’s campus on Mt. Carmel, in the Galilee, which was partly built on the remains of the Palestinian village of al-Khureiba and overlooking other Palestinian villages destroyed in the Nakba.
Ben-Gurion University, in the Naqab, which has attracted the development of both Israeli student villages and military bases, displacing the remaining Bedouin Palestinian population.
Ariel University, strategically built in the settlement of Ariel in the occupied West Bank, facilitating further settlement expansion.
2. “The Israeli state’s military industries and its universities have always been co-constituted” (p. 111).
Universities in Israel administer the IDF's Atuda program, for soldiers to obtain academic degrees in fields as varied as languages, data sciences, law, engineering, and humanities. They also host military academies, including Haifa University’s National Security College. In this and other ways, universities work in close collaboration with Israeli military industries. The Weizmann Institute and the Technion, for example, were key to the development of Israeli weaponry already in 1948. Today, the Weizmann Institute and the Technion both have joint research programs with weapons and drones’ manufacturers Rafael and Elbit. The latter also works closely with Israel Aerospace Industries, IAI.
3. “Israeli academic inquiry subordinates itself to the Israeli state, and is therefore accountable for its crimes” (p. 55).
While acknowledging complicities across academic fields, Wind pays special attention to specific disciplines. She discusses how:
Archaeology departments have worked closely with the military and settlers to erase Palestinian and Muslim history from the land and legitimise new occupations. One example is how Hebrew University’s and Bar-Ilan University’s archaeologists have contributed to the historical and material erasure of the Palestinian town of Susiya and have paved the way for the establishment of Israeli settlements in the area.
Legal scholarship plays a key role in the promotion of interpretations of humanitarian law to justify Israeli actions. Tel Aviv University’s law professors, for example, have taken the lead in the development of the IDF’s ethics code and other military doctrines which justify the use of disproportionate force and targeting of civilians.
Middle East study departments have largely ignored Palestinian scholarship and scholars; teaching Arabic as a ‘foreign language,’ needed for occupation purposes. Hebrew University, for example, hosts the Israeli military Havatzalot training program, a special Middle East studies program for soldiers.
4. Israeli universities “deny their faculty and students not just academic freedom but also the opportunity to debate and intervene in present and future injustice” (p. 145).
Wind describes the growing number of “untouchable subjects” in Israeli academia, including the Nakba, the Zionist settler-colonial project, the realities of Middle Eastern and Arab Jewry, and calls to boycott Israeli institutions (such calls are explicitly prohibited in the ethical principles of the Israel’s Council of Higher Education (CHE)).
Critical Jewish-Israeli academics who dare to examine and expose Israeli-led massacres, mass expulsion and dispossession of Palestinian are severely censored. This was the case when Ilan Pappé and other Israeli “new historians” examined documents about the foundation of the state of Israel declassified in the late 1970s (and largely reclassified afterwards). It continues to happen now. Haifa University, for example, recently re-confirmed its decision to rescind Theodore Katz’s MA degree because of his 1998 thesis revelations on the massacre of Tantura.
Palestinian scholars, in turn, are systematically policed and repressed, isolated, and accused of producing “political” and thus illegitimate knowledge. A prominent example in the book are the 2019 attacks against Hebrew University’s feminist scholar Nadera Shalhoub-Kevorkian for discussing her research on the violence against Palestinian children and women under occupation. The same Shalhoub-Kevorkian, Wind’s readers will note, was suspended by her university and unjustifiably arrested in early 2024.
5. “Israeli university administrations continue to work with the Israeli government to contain the scope of Palestinian pedagogy, knowledge production, and critical expression” (p. 149).
The underrepresentation of Palestinian students (with Israeli citizenship) in Israeli universities is “by design,” shows Wind in her book. These institutions’ discriminatory policies for admission and for university housing allocation, strict spatial regulations, and other repressive measures against Palestinian students keep many of them away. Checkpoints and limited mobility further hamper Palestinian students’ access to higher education in Israel and abroad.
Palestinian efforts to establish and study in their own universities face tenacious repression from the Israeli state. Birzeit University, for example, has been closed at least 15 times since 1973. Faculty and students are commonly arrested, the campus invaded, classes and reading lists inspected. There is even a special checkpoint hindering students’ access to campus. More broadly, Israeli military raids of Palestinian university campuses are frequent and collaborations between universities in Gaza and the West Bank, as well as with universities abroad, are systematically disabled. Even before 2023, Gazan universities had been a frequent target of land and aerial strikes. “With Palestinian education regarded as a threat to the Israeli rule, Palestinian universities are defined as military targets,” Wind explains (p. 195).
6. “The movement for the academic boycott calls on the international academic community to guide Israeli universities to take the first, most difficult, step toward decolonization” (p. 196).
Wind’s book ends with calls for action. A different reality is possible, she argues. We need to call on Israeli universities to stop obstructing Palestinian protests and to distance themselves from training and research contributing to violations of international law. They should stand against these violations and in solidarity with Palestinian academics, students, and educational institutions.
Palestinians themselves have paved the way for such a change, Wind explains. Since 2004, the Palestinian Campaign for the Academic and Cultural Boycott of Israel (PACBI) offers a “road map” for Israeli universities to stop their complicity and for universities internationally to hold them accountable. PACBI teaches us that “there is no academic freedom until it applies to all,” concludes Wind.
Part II. More information on how to hold Israeli universities accountable and to support Palestinian education and research
Dutch Universities: Support PACBI
Universities in the Netherlands –and elsewhere—can find in the PACBI guidelines a clear path to hold Israeli universities accountable for their involvement in human rights abuses.
“PACBI urges academics, academic associations/unions, and academic –as well as other— institutions around the world, where possible and as relevant, to boycott and/or work towards the cancellation or annulment of events, activities, agreements, or projects involving Israeli academic institutions or that otherwise promote the normalization of Israel in the global academy, whitewash Israel’s violations of international law and Palestinian rights, or violate the BDS guidelines.”
PACBI’s call for boycott relies on respect for academic freedom and on a clear distinction between individuals and institutions.
“PACBI subscribes to the internationally-accepted definition of academic freedom as adopted by the United Nations Committee on Economic, Social, and Cultural Rights (UNESCR). The BDS movement opposes all forms of racism, including Islamophobia, anti-semitism and discrimination on any of the UN prohibited grounds. The institutional boycott that Palestinians have called for rejects boycotting individuals on the basis of their identity and does not call for a boycott of individual Israeli academics simply because of their affiliation to a complicit university. However, this does not exclude representatives of complicit Israeli institutions (such as a university president or spokesperson).”
“The Palestinian academic boycott targets Israeli academic institutions, not individual academics. Supporters of justice around the world may call for a boycott or protest against an individual academic, Israeli or otherwise, in response to his/her complicity in, responsibility for, or advocacy of violations of international law or other human rights violations. While an individual’s academic freedom should be fully and consistently respected in the context of academic boycotts, an individual academic, Israeli or otherwise, cannot be exempt from being subject to this kind of ‘common sense’ boycott.”
PACBI’s list of specific kinds of activities that violate its principles and warrant boycott:
“Academic projects or activities organized or sponsored by Israel, complicit Israeli institutions or Israel lobby groups”
“Research and development projects with complicit Israeli academic institutions, the Israeli government or complicit corporations”
“International academic activities receiving funding from Israel, its lobby groups or universities”
“Speeches (including debates) at international venues by Israeli state officials or representatives of complicit academic institutions”
“Schemes involving international students or academics enrolling at a complicit Israeli institution”
“Awards given to Israeli state officials or complicit Israeli institutions or their representatives”
“Normalization projects”
“Membership of Israeli associations in world bodies”
“Publishing in or refereeing articles for journals based at complicit Israeli universities”
“Providing advice, review or referee services to Israeli universities”
Source: https://bdsmovement.net/academic-boycott
2. The Right to Education Campaign and how to support it.
This campaign began in Birzeit University (the oldest university in Palestine) in 1988, during the First Intifada. Since then, it has also extended to An-Najah National University and Bethlehem University. Its aim is “to expose the systematic obstruction of Palestinian higher education in the West Bank and Gaza Strip.”
The Right to Education Campaign calls for the support of “trade unions, education institutions, social and political movements and concerned individuals around the world.” Specific ways to support them are:
“Affiliate to the Right to Education Campaign at Birzeit University through your union or organization.”
“Raise awareness within your constituency about the issues facing Palestinian education, students and teachers under Israeli military occupation.”
“Support the Right to Education Campaign’s calls for international action against violations of the human right to education in the occupied Palestinian Territory.”
“Lobby your government to pressure the government of Israel to adhere to its legal obligations to end attacks on civilian infrastructure and to allow unimpeded access for all Palestinians to their educational institutions.”
“Establish connections with Palestinian universities, students and faculty, through solidarity links or academic exchange.”
Source: https://www.birzeit.edu/en/right2edu
3. DSP’s call to the Executive Boards of higher education institutions in the Netherlands
Dutch Scholars’ for Palestine (DSP) issued a special call for Executive Boards to “denounce genocide, defend education and knowledge in Palestine.” Their statement, issued in January 2024, includes a 4-point call for action:
“Publicly condemn and call for an end to the genocide that is being perpetrated by Israel in Gaza, Palestine.”
“Immediately issue a public statement condemning the Israeli onslaught of Palestinian universities, schools and other institutions of higher education and the killing of academics, teachers and students; and expressing unequivocal solidarity with universities and teachers in Gaza and Palestine as a whole.”
“Create emergency fellowships for researchers, educators and students from Gaza and other parts of Palestine who are interested in coming to work or study in the Netherlands.”
“Build partnerships with Palestinian universities and academics and facilitate creation of (online) courses on Palestine taught by Palestinian scholars.”
Source: https://www.dutchscholarsforpalestine.nl/dsp-2024
- Join Maya Wind’s book tour
From the 13th of May until the 17th of May, Maya Wind will be touring the Netherlands giving book talks and participating in panels in different cities. More information about the tour can be found here.
You can find more information about the book on verso.com. Listen to the podcast episode: ‘Israeli Universities and the State’ on the book, academic boycott and the demonization of BDS via Democracy Now.
HOE ISRAËLISCHE UNIVERSITEITEN PALESTIJNSE VRIJHEID WEIGEREN EN WAT NEDERLANDSE UNIVERSITEITEN ZOUDEN MOETEN DOEN
Deel I. Bespreking van Maya Wind's Towers of Ivory and Steel: How Israeli Universities Deny Palestinian Freedom (Verso, 2024).
Het boek van Maya Wind uit 2024 is het nieuwste en mogelijk meest uitgebreide verslag van de medeplichtigheid van Israëlische universiteiten aan de systematische schendingen van het internationaal recht door de Israëlische regering. De analyse van Wind documenteert de vele vormen die deze medeplichtigheid aanneemt. Deze factsheet geeft een overzicht en onderstreept ook concrete acties die Nederlandse universiteiten zouden moeten ondernemen.
Israëlische universiteiten zijn “vehikels van joodse nederzettingenuitbreiding en Palestijnse onteigening” (p. 195).
De verschillende voorbeelden waar Wind naar verwijst zijn:
Hebrew University's Mt. Scopus campus in bezet Oost-Jeruzalem en Givat Ram campus op de ruïnes van het Palestijnse dorp Sheikh Badr in West-Jeruzalem.
De campus van de Universiteit van Haifa op Mt. Carmel, in Galilea, die gedeeltelijk gebouwd is op de overblijfselen van het Palestijnse dorp al-Khureiba en uitkijkt op andere Palestijnse dorpen die tijdens de Nakba werden verwoest.
Ben-Gurion Universiteit, in de Naqab, waar zowel Israëlische studentendorpen als militaire bases zijn gebouwd, waardoor de overgebleven bedoeïenenbevolking is verdrongen.
Ariel Universiteit, strategisch gebouwd in de nederzetting Ariel op de bezette Westelijke Jordaanoever, wat de verdere uitbreiding van nederzettingen vergemakkelijkt.
2. “De militaire industrieën van de Israëlische staat en zijn universiteiten zijn altijd nauw met elkaar verbonden geweest” (p. 111).
Universiteiten in Israël beheren het Atuda-programma van het israelische leger, het ‘IDF’, waar soldaten academische diploma's kunnen behalen in uiteenlopende vakgebieden als talen, informatica, rechten, techniek en geesteswetenschappen. Ze bieden ook onderdak aan militaire academies, waaronder het National Security College van de Universiteit van Haifa. Op deze en andere manieren werken universiteiten nauw samen met de Israëlische militaire industrie. Het Weizmann Instituut en het Technion, bijvoorbeeld, speelden al in 1948 een sleutelrol in de ontwikkeling van de Israëlische wapens. Tegenwoordig hebben zowel het Weizmann Instituut als het Technion gezamenlijke onderzoeksprogramma's met wapen- en dronefabrikanten Rafael en Elbit. De laatste werkt ook nauw samen met Israel Aerospace Industries, IAI.
3.“Israëlisch academisch onderzoek maakt zichzelf ondergeschikt aan de Israëlische staat en is daarom medeverantwoordelijk voor zijn misdaden” (p. 55).
Terwijl ze erkent dat er sprake is van medeplichtigheid op verschillende academische gebieden, besteedt Wind speciale aandacht aan specifieke disciplines. Ze bespreekt hoe:
- Archeologie-afdelingen nauw hebben samengewerkt met het leger en kolonisten om de Palestijnse en moslimgeschiedenis van het land uit te wissen en nieuwe bezettingen te legitimeren. Een voorbeeld is hoe archeologen van de Hebreeuwse Universiteit en de Bar-Ilan Universiteit hebben bijgedragen aan de historische en materiële uitwissing van de Palestijnse stad Susiya en de weg hebben geëffend voor de vestiging van Israëlische nederzettingen in het gebied.
- De rechtswetenschap speelt een sleutelrol in de bevordering van interpretaties van het humanitair recht om Israëlische acties te rechtvaardigen. Diverse hoogleraren rechten van de Universiteit van Tel Aviv hebben bijvoorbeeld het voortouw genomen bij de ontwikkeling van de ethische code van de IDF en andere militaire doctrines die het gebruik van disproportioneel geweld en het aanvallen van burgers rechtvaardigen.
- Midden-Oosten studies departementen hebben Palestijnse geleerden grotendeels genegeerd; ze onderwijzen Arabisch als een 'vreemde taal' die nodig is voor de bezetting. De Hebreeuwse Universiteit is bijvoorbeeld gastheer van het Israëlische militaire Havatzalot trainingsprogramma, een speciaal Midden-Oosten studieprogramma voor soldaten.
4. Israëlische universiteiten “ontzeggen hun docenten en studenten niet alleen academische vrijheid, maar ook de mogelijkheid om te debatteren over en in te grijpen in het huidige en toekomstige onrecht” (p. 145).
Wind beschrijft het groeiende aantal “onaantastbare onderwerpen” in de Israëlische academische wereld, waaronder de Nakba, het zionistische koloniale project, de realiteit van het Midden-Oosten en het Arabische Jodendom, en oproepen tot boycot van Israëlische instellingen (dergelijke oproepen zijn expliciet verboden in de ethische principes van de Israëlische Raad voor het Hoger Onderwijs (CHE)).
Kritische Joods-Israëlische academici die de door Israël geleide massamoorden, massale verdrijving en onteigening van Palestijnen durven te onderzoeken en aan de kaak durven te stellen, worden streng gecensureerd. Dit was het geval toen Ilan Pappé en andere Israëlische “nieuwe historici” documenten onderzochten over de stichting van de staat Israël die aan het eind van de jaren 1970 werden vrijgegeven (en daarna grotendeels opnieuw werden geclassificeerd). Het gebeurt nu nog steeds. De Universiteit van Haifa, bijvoorbeeld, bevestigde onlangs opnieuw haar beslissing om Theodore Katz zijn MA-diploma in te trekken vanwege de onthullingen van zijn proefschrift uit 1998 over het bloedbad van Tantura.
Palestijnse wetenschappers worden op hun beurt systematisch gepolitiseerd en onderdrukt, geïsoleerd en beschuldigd van het produceren van “politieke” en dus onwettige kennis. Een prominent voorbeeld in het boek zijn de aanvallen in 2019 op de feministische geleerde Nadera Shalhoub-Kevorkian van de Hebreeuwse Universiteit omdat ze in haar onderzoek naar het geweld tegen Palestijnse kinderen en vrouwen onder de bezetting besprak. Dezelfde Shalhoub-Kevorkian, zullen de lezers van Wind opmerken, werd begin 2024 door haar universiteit geschorst en ten onrechte gearresteerd.
5. “Israëlische universiteitsbesturen blijven samenwerken met de Israëlische regering om de reikwijdte van Palestijnse pedagogie, kennisproductie en kritische expressie in te perken” (p. 149).
De ondervertegenwoordiging van Palestijnse studenten (met Israëlisch staatsburgerschap) aan Israëlische universiteiten is “by design”, laat Wind in haar boek zien. Het discriminerende toelatings- en huisvestingsbeleid van deze instellingen, de strenge ruimtelijke regelgeving en andere repressieve maatregelen tegen Palestijnse studenten houden velen van hen weg. Checkpoints en beperkte mobiliteit belemmeren Palestijnse studenten verder in hun toegang tot hoger onderwijs in Israël en daarbuiten.
Palestijnse pogingen om een eigen universiteit op te richten en daar te studeren worden hardhandig onderdrukt door de Israëlische staat. De Birzeit University bijvoorbeeld is sinds 1973 minstens 15 keer gesloten. Docenten en studenten worden vaak gearresteerd, de campus wordt binnengevallen, klassen en literatuurlijsten worden gecontroleerd. Er is zelfs een speciaal checkpoint dat studenten de toegang tot de campus belemmert. Meer in het algemeen worden Palestijnse universiteitscampussen regelmatig overvallen door Israëlische militairen en worden samenwerkingsverbanden tussen universiteiten in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever en met universiteiten in het buitenland systematisch buiten werking gesteld. Zelfs vóór 2023 waren de universiteiten in Gaza regelmatig het doelwit van aanvallen over land en vanuit de lucht. “Omdat Palestijns onderwijs wordt beschouwd als een bedreiging voor de Israëlische overheersing, worden Palestijnse universiteiten gedefinieerd als militaire doelen,” legt Wind uit (p. 195).
6.“De beweging voor de academische boycot roept de internationale academische gemeenschap op om Israëlische universiteiten te begeleiden bij het nemen van de eerste, moeilijkste stap in de richting van dekolonisatie” (p. 196).
Het boek van Wind eindigt met oproepen tot actie. Een andere realiteit is mogelijk, betoogt ze. We moeten Israëlische universiteiten oproepen om te stoppen met het hinderen van Palestijnse protesten en om zich te distantiëren van training en onderzoek dat bijdraagt aan schendingen van het internationaal recht. Ze moeten zich verzetten tegen deze schendingen en solidair zijn met Palestijnse academici, studenten en onderwijsinstellingen.
Palestijnen hebben zelf de weg vrijgemaakt voor een dergelijke verandering, legt Wind uit. Sinds 2004 biedt de Palestijnse Campagne voor de Academische en Culturele Boycot van Israël (PACBI) een “routekaart” voor Israëlische universiteiten om hun medeplichtigheid te stoppen en voor universiteiten internationaal om hen verantwoordelijk te houden. PACBI leert ons dat “er geen academische vrijheid is totdat die voor iedereen geldt”, zo concludeert Wind.
Deel II. Meer informatie over hoe Israëlische universiteiten verantwoordelijk te houden en Palestijns onderwijs en onderzoek te steunen
Nederlandse Universiteiten: Steun PACBI
Universiteiten in Nederland -en elders- kunnen in de PACBI richtlijnen een duidelijk pad vinden om Israëlische universiteiten verantwoordelijk te houden voor hun betrokkenheid bij mensenrechtenschendingen.
“PACBI dringt er bij academici, academische verenigingen/unies en academische -alsmede andere- instellingen over de hele wereld op aan om, waar mogelijk en voor zover relevant, te boycotten en/of te werken aan de annulering of nietigverklaring van evenementen, activiteiten, overeenkomsten of projecten waarbij Israëlische academische instellingen betrokken zijn of die anderszins de normalisering van Israël in de wereldwijde academie bevorderen, Israëls schendingen van internationaal recht en Palestijnse rechten goedpraten of de BDS-richtlijnen schenden.”
PACBI's oproep tot boycot is gebaseerd op respect voor academische vrijheid en op een duidelijk onderscheid tussen individuen en instellingen.
“PACBI onderschrijft de internationaal geaccepteerde definitie van academische vrijheid zoals aangenomen door het Comité van Economische, Sociale en Culturele Rechten van de Verenigde Naties (UNESCR). De BDS-beweging verzet zich tegen alle vormen van racisme, inclusief islamofobie, antisemitisme en discriminatie op een van de door de VN verboden gronden. De institutionele boycot waartoe Palestijnen hebben opgeroepen, verwerpt het boycotten van individuen op basis van hun identiteit en roept niet op tot een boycot van individuele Israëlische academici enkel en alleen omdat ze verbonden zijn aan een medeplichtige universiteit. Dit sluit echter geen vertegenwoordigers van medeplichtige Israëlische instellingen uit (zoals een universiteitsvoorzitter of woordvoerder).”
“De Palestijnse academische boycot richt zich op Israëlische academische instellingen, niet op individuele academici. Voorstanders van rechtvaardigheid over de hele wereld kunnen oproepen tot een boycot of protest tegen een individuele academicus, Israëlisch of anderszins, als reactie op zijn/haar medeplichtigheid aan, verantwoordelijkheid voor of pleidooi voor schendingen van het internationaal recht of andere mensenrechtenschendingen. Hoewel de academische vrijheid van een individu volledig en consequent moet worden gerespecteerd in de context van academische boycots, kan een individuele academicus, Israëlisch of anderszins, niet worden vrijgesteld van dit soort 'common sense' boycots.”
PACBI's lijst van specifieke soorten activiteiten die haar principes schenden en een boycot rechtvaardigen:
“Academische projecten of activiteiten georganiseerd of gesponsord door Israël, medeplichtige Israëlische instellingen of Israëlische lobbygroepen”.
“Onderzoeks- en ontwikkelingsprojecten met medeplichtige Israëlische academische instellingen, de Israëlische regering of medeplichtige bedrijven”.
“Internationale academische activiteiten die financiering ontvangen van Israël, zijn lobbygroepen of universiteiten”.
“Toespraken (inclusief debatten) op internationale podia door Israëlische staatsambtenaren of vertegenwoordigers van medeplichtige academische instellingen”
“Regelingen waarbij internationale studenten of academici zich inschrijven bij een medeplichtige Israëlische instelling”
“Prijzen uitgereikt aan Israëlische staatsambtenaren of medeplichtige Israëlische instellingen of hun vertegenwoordigers”
“Normalisatieprojecten”
“Lidmaatschap van Israëlische verenigingen in internationale organen”
“Publiceren in of beoordelen van artikelen voor tijdschriften die zijn gevestigd aan medeplichtige Israëlische universiteiten”.
“Advies-, beoordelings- of arbitragediensten verlenen aan Israëlische universiteiten”.
Bron: https://bdsmovement.net/academic-boycott
2. De Recht op Onderwijs (Right to Education) Campagne en hoe deze te steunen.
Deze campagne begon op de Birzeit University (de oudste universiteit in Palestina) in 1988, tijdens de Eerste Intifada. Sindsdien is de campagne uitgebreid naar de An-Najah National University en de Bethlehem University. Het doel is “de systematische belemmering van het Palestijnse hoger onderwijs op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook aan de kaak te stellen”.
De Right to Education Campagne roept op tot steun van “vakbonden, onderwijsinstellingen, sociale en politieke bewegingen en bezorgde individuen over de hele wereld.” Specifieke manieren om hen te steunen zijn:
“Sluit je aan bij de Right to Education Campagne van de Birzeit University via je vakbond of organisatie.”
“Maak uw achterban bewust van de problemen waar Palestijns onderwijs, studenten en leraren onder de Israëlische militaire bezetting mee te maken hebben.”
“Steun de oproepen van de Right to Education Campagne voor internationale actie tegen schendingen van het mensenrecht op onderwijs in de bezette Palestijnse gebieden.”
“Lobby bij uw regering om druk uit te oefenen op de regering van Israël om zich te houden aan haar wettelijke verplichtingen om een einde te maken aan aanvallen op civiele infrastructuur en om onbelemmerde toegang voor alle Palestijnen tot hun onderwijsinstellingen mogelijk te maken.”
“Leg contacten met Palestijnse universiteiten, faculteiten, studenten academici, door solidariteitsbanden aan te gaan of academische uitwisseling te faciliteren.”
Bron: https://www.birzeit.edu/en/right2edu
3. DSP's oproep aan de Colleges van Bestuur van hoger onderwijsinstellingen in Nederland
Dutch Scholars for Palestine (DSP) heeft een speciale oproep gedaan aan Colleges van Bestuur om “zowel genocide te benoemen en te voordelen als onderwijs en kennis in Palestina te verdedigen.” Hun verklaring, gepubliceerd in januari 2024, bevat een 4-punts oproep tot actie:
“Veroordeel publiekelijk en roep op tot het beëindigen van de genocide die door Israël wordt gepleegd in Gaza, Palestina.”
“Geef onmiddellijk een publieke verklaring uit waarin de Israëlische aanval op Palestijnse universiteiten, scholen en andere instellingen voor hoger onderwijs en het doden van academici, docenten en studenten wordt veroordeeld; en waarin ondubbelzinnige solidariteit wordt betuigd met universiteiten en docenten in Gaza en Palestina als geheel.”
“Creëer noodbeurzen en noodfondsen voor onderzoekers, docenten en studenten uit Gaza en andere delen van Palestina die geïnteresseerd zijn om in Nederland te komen werken of studeren.”
“Bouw partnerschappen op met Palestijnse universiteiten en academici en faciliteer het opzetten van (online) cursussen over Palestina die worden gegeven door Palestijnse academici.”
Bron: https://www.dutchscholarsforpalestine.nl/dsp-2024
-Kom naar de boektournee van Maya Wind
Van 13 mei tot en met 17 mei toert Maya Wind door Nederland om in verschillende steden boekbesprekingen te geven en deel te nemen aan panels. Meer informatie over de tour kan hier gevonden worden.
Meer informatie over het boek vind je op verso.com. Luister naar de podcast aflevering: 'Israeli Universities and the State' over het boek, academische boycot en de demonisering van BDS via Democracy Now.