the First Intifada

Intifada: Arabic for “shaking off”

On December 9th, 1987, an IDF truck ran over and killed four Palestinians in Jabalia Camp, Gaza (at the time directly occupied by Israel). Rumours of this being intentional as well as a chain of previous attacks in which protesting young people were killed, led to mourners surrounding a nearby police station and throwing stones. Israeli forces killed one, injured 16 and arrested many more. Spontaneous protests across Palestine followed. Protestors occupied neighborhoods, erected barricades, and kept stores shut.

“Women rise up, the youth have been taken” – Sahar Jermi (Shahin, 2014)

Before the First Intifada

The West Bank, East Jerusalem, and the Gaza Strip were occupied by Israel after the six-day war of 1967. Settlements began to be built in the West Bank and Gaza almost immediately. Palestinians were forced to carry permits to travel and work, the national flag was banned, and many books were censored.

A major land confiscation in 1976 led to a massive popular protest that was brutally repressed. The date it happened – March 30th – was thereafter commemorated annually as Land Day. After the first Land Day, student and cultural committees and unions began organizing against the occupation in Palestinian communities – often with the help of local mayors. Women were often the backbone of such committees and unions.

Total Noncooperation

After the attack in Jabalia Camp in December 1987, calls were made for total civil disobedience and noncooperation with the occupation. Demonstrations, strikes and boycotts were called for, and committees aimed to build a counter-authority in subversion of the occupation, creating alternative health, work, and education organisations.

An initially spontaneous uprising became an organized one. The Unified National Leadership of the Uprising (UNLU) was formed as an umbrella organization, bringing together in a coalition PLO members Fatah, the Democratic Front for the Liberation of Palestine (DFLP), the Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP), and the Palestinian Communist Party (PCP). By the end of December 1987, actions were harmonised across Palestine. The First Intifada had begun.

Popular committees central demands centered on

Return to pre-1967 borders
Removal of settlements
Setting up a Palestinian state

“[T]he Intifada succeeded in mobilizing all sectors and classes of the Palestinian people. This aspect of the Intifada undermined the individualistic and patriarchal nature of society and strengthened its collective, cooperative and democratic values, particularly during the Intifada’s first year.” (Kuttab, 1993)

Breaking Bones

Israel was surprised at how quickly the uprising spread. Initially, the Israeli military was ill-prepared to deal with the number of concurrent demonstrations led by the youth. In fact, it often chose to order school and university closures as a pre-emptive measure.

In 1988, the Israeli military adopted a "Breaking Bones” policy, following the statements of then Israeli Minister of Defence Yitzhak Rabin (ARIJ, 2007):

“[breaking demonstrators' bones] is far more efficient than arrestment, for an arrested person would spend 18 days in a prison like Far'a for example, and then he would go out on the streets throwing stones and demonstrating; whereas, if the soldiers broke both his hands, then he won't be able to go on the streets at least one and a half month afterward”

A famous video in February 1988 caught Israeli soldiers beating protestors with rocks. By May 1989, over one million Palestinians were under a 23 hour curfew. Torture by the Israeli intelligence service Shin Bet was common. One prisoner recounts

“They didn’t let me sleep for four days. I couldn’t close my eyes. If I fell off the chair, they poured a bucket of cold water on me. Or they hit me on the stomach. They called that ‘swings’.”

– Muayyad Abdul Samad

A Disconnected PLO

After the PLO's negotiated evacuation from Beirut in 1982 – part of a deal intended to keep the civilian population safe during the Israeli bombardment – it became removed from the direct plight of their people.

Exiled in Tunis, Tunisia, at the dawn of the First Intifada, the PLO leadership was initially not well informed and sceptical of the popular intifada. They assumed it would not last, and only later started to cooperate and organise with the UNLU.

Beit Sahour and the Dangerous Cows

Beit Sahour is a small, majority Christian village south of Al-Quds (Jerusalem). Here, beginning in 1989, residents refused to pay tax, even demonstrating with the US revolutionary slogan “no taxation without representation”. The Israeli military besieged the city, arresting those who refused to pay, and raiding and demolishing their houses. People threw away their IDs, which they were mandated by the occupation to always carry, and kept watch while others sewed flags. In 1988, as part of a new boycott, residents decided to stop buying Israeli milk and began their own small dairy farm. In response, the Israeli military shut the farm down saying that “these cows are dangerous for the security of the State of Israel”.

Birzeit University

Birzeit University has been a focal point for much popular organizing. A year before Birzeit University officially became a university in 1975, its first president was deported for “incitement against occupation”. In the following years, the Israeli military administration regularly sought to inspect classrooms and textbooks and arrested and deported students and staff. It attempted to enforce a loyalty oath where staff would disavow the PLO and swear to obey the military; staff got around it by signing edited photocopies. The university was shut down multiple times in the 70s and 80s. Beginning in 1988, Birzeit University was closed for 51 months. Classes continued in secret in rented rooms and facilities loaned by the Young Women’s and Men’s Christian Associations (YWCA and YMCA).

Madrid and Oslo

A series of multilateral peace conferences sponsored by the USA and the (then) Soviet Union began in 1991 in Madrid. Initially, the Palestinians did not even have their own delegation, and Israel vetoed the attendance of many key leaders. Many rounds of negotiations stalled, but one secretive backchannel negotiation did ultimately lead to an agreement and the Oslo I Accord was signed in September 1993.

The Oslo I Accord accord was greeted with hope by many at the time, but also criticised as a fake peace process – or in the words of Arafeh (2023): a “mechanism to control Palestinians on the cheap”. The Accord ended the First Intifada. According to numbers of the Applied Research Institute - Jerusalem (2007), during the First Intifada over 1300 Palestinians had been killed; 175000 Palestinians had been arrested, some 23000 of whom had been tortured. 2000 Palestinian homes had been demolished and 489 Palestinians illegally deported.

The Legacy of the First Intifada

Many view the First Intifada with nostalgia. Palestinian Studies expert Nadia Naser-Najjab (2020) describes it as the first point at which Palestinians “gathered the strength and collective sense of purpose which enabled them to confront an occupation which had imposed itself upon Palestinian society for two decades.” The Intifada marked a shift from militant struggle rooted in the camps in Lebanon and Jordan to popular nonviolent organisation within Palestine itself. And even though the First Intifada did not end the Israeli occupation, the collective memory of this historical moment of proud defiance has remained an important inspiration for the ongoing Palestinian struggle for liberation ever since.

Recommendations

We have collected a multimedia resource list for anyone who would like to inform themselves more on the First Intifada. The list includes films, books, articles and videos.

Films:

Alkhatib, B. (Director). (2022). Palestine 87 [Short film]. Available on MUBI.

Caccia, A. (Director). (1989). Voices from Gaza [Documentary]. Available on Youtube. https://www.youtube.com/watch?v=Bu-0_obE-34.

Cowan, P., and Shomali, A. (Directors). (2014). The Wanted 18 [Documentary]. Available on Amazon Prime Video.

Franklin-Trout, J. (Director). (1989). Days of Rage: The Young Palestinians [Documentary]. Available on archive.org. https://archive.org/details/days-of-rage-the-young-palestinians.

Harb, S. (Director). (2018). The White Elephant [Documentary]. Trailer available here: https://youtu.be/cD_J1EEINIA?si=H_iMi8SxM6eooLbV. The film will be available to see at the International Film Festival Rotterdam (30 Jan. – 09 Feb. 2025). See here for more: https://iffr.com/nl/iffr/2020/films/the-white-elephant

Shahin, M. (Director). (2014). Stories from the Intifada [Documentary]. Available on Youtube (in two parts). https://youtu.be/0pRnUPaIesQ?si=fcIm45mj0p-88agz

https://youtu.be/S6P6JNDfbRE?si=oNsLVyM75BSIXHkG

Books:

Harlow, B. (1989). Narrative in Prison: Stories from the Palestinian Intifada. MFS Modern Fiction Studies 35(1), 29-46. https://dx.doi.org/10.1353/mfs.0.0207.

Lockman, Z., & Beinin, J. (Eds.). (1989). Intifada: the Palestinian uprising against Israeli occupation. South End Press.

Robinson, Glenn E. (1997). Building a Palestinian State: The Incomplete Revolution. Indiana University Press.

Sacco, Joe. (2003). Palestine. Graphic novel. Cape.

Articles + videos:

Kuttab, E. S. (1993). Palestinian Women in The" Intifada": Fighting On Two Fronts. Arab studies quarterly, 69-85.

Makhoul, M. (2012). Palestinian Identity in Israel since the First Intifada: Un-erasing the Nakba. Al Majdal Magazine, 51, 12-16. https://badil.org/publications/al-majdal/issues/items/1503.html

Middle East Monitor. (n.d.). Remembering the First Intifada. https://www.middleeastmonitor.com/specials/first_intifada/

Naser-Najjab, N., & Khatib, G. (2019). The First Intifada, Settler Colonialism, and 21st Century Prospects for Collective Resistance. Middle East Journal, 73(2), 187–206.

Naser-Najjab, N. (2020). Palestinian leadership and the contemporary significance of the First Intifada. Race & Class, 62(2), 61-79.

https://www.jstor.org/stable/26933058

Said, E. (1989). Intifada and independence. Social Text, (22), 23-39.

De eerste intifada

Intifada: Arabisch voor “afschudden”

Op 9 december 1987 overreed en doodde een IDF-truck vier Palestijnen in het Jabalia-kamp in Gaza (op dat moment direct bezet door Israël). Geruchten dat dit opzettelijk was en een reeks eerdere aanvallen waarbij protesterende jongeren werden gedood, leidden ertoe dat rouwenden een nabijgelegen politiebureau omsingelden en stenen gooiden. Israëlische troepen doodden er één, verwondden er 16 en arresteerden er nog veel meer. Spontane protesten in heel Palestina volgden. Buurten werden bezet, barricades werden opgeworpen en winkels bleven gesloten.

“Vrouwen sta op, de jeugd is meegenomen” - Sahar Jermi (Shahin, 2014)

Voor de Eerste Intifada

De Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en de Gazastrook werden door Israël bezet na de Zesdaagse Oorlog van 1967. Vrijwel onmiddellijk werd begonnen met de bouw van nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. Palestijnen werden gedwongen om vergunningen bij zich te dragen om te reizen en te werken, de nationale vlag werd verboden en veel boeken werden gecensureerd.

Een grote landconfiscatie in 1976 leidde tot een massaal volksprotest dat met geweld werd onderdrukt. De datum waarop dit gebeurde - 30 maart - werd daarna jaarlijks herdacht als Landdag. Na de eerste Landdag begonnen studenten- en culturele comités en vakbonden zich te organiseren in Palestijnse gemeenschappen tegen de bezetting - vaak met de hulp van lokale burgemeesters. Vrouwen vormden vaak de ruggengraat van dergelijke comités en vakbonden.

Totale non-coöperatie

Na de aanval in Jabalia Camp in december 1987, werd er opgeroepen tot totale burgerlijke ongehoorzaamheid en non-coöperatie met de bezetting. Oproepen tot demonstraties, stakingen en boycots werden gedaan en comités probeerden een tegenmacht op te bouwen om de bezetting te ondermijnen door alternatieve organisaties op te richten voor gezondheidszorg, werk en onderwijs.

Een aanvankelijk spontane opstand werd een georganiseerde opstand. De Unified National Leadership of the Uprising (UNLU) werd gevormd als een overkoepelende organisatie, die PLO-leden Fatah, het Democratisch Front voor de Bevrijding van Palestina (DFLP), het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP), en de Palestijnse Communistische Partij (PCP) samenbracht in een coalitie. Eind december 1987 waren de acties in heel Palestina geharmoniseerd. De Eerste Intifada was begonnen.

De centrale eisen van de volkscomités waren:

Terugkeer naar de grenzen van vóór 1967
Verwijdering van nederzettingen
Oprichting van een Palestijnse staat

“De Intifada slaagde erin alle sectoren en klassen van het Palestijnse volk te mobiliseren. Dit aspect van de Intifada ondermijnde het individualistische en patriarchale karakter van de samenleving en versterkte haar collectieve, coöperatieve en democratische waarden, vooral tijdens het eerste jaar van de Intifada.” (Kuttab, 1993)

Botten breken

Israël was verrast door de snelheid waarmee de opstand zich verspreidde. Aanvankelijk was het Israëlische leger slecht voorbereid op het grote aantal gelijktijdige demonstraties onder leiding van de jeugd. In feite koos het er vaak voor om scholen en universiteiten te sluiten als preventieve maatregel.

In 1988 voerde het Israëlische leger een beleid van ‘Botten Breken’ in, na de verklaringen van de toenmalige Israëlische minister van Defensie Yitzhak Rabin (ARIJ, 2007):

‘[Het breken van botten van demonstranten] is veel efficiënter dan arrestatie, want een gearresteerd persoon zou 18 dagen doorbrengen in een gevangenis zoals Far'a bijvoorbeeld, en dan zou hij de straat op gaan om stenen te gooien en te demonstreren; terwijl, als de soldaten zijn beide handen breken, hij daarna minstens anderhalve maand niet meer de straat op kan.’

Een beroemde video uit februari 1988 toonde Israëlische soldaten die demonstranten met stenen sloegen. In mei 1989 gold voor meer dan een miljoen Palestijnen een spertijd van 23 uur per dag. Marteling door de Israëlische inlichtingendienst Shin Bet was gebruikelijk. Een gevangene vertelt:

‘Ze lieten me vier dagen niet slapen. Ik kon mijn ogen niet sluiten. Als ik van de stoel viel, goten ze een emmer koud water over me heen. Of ze sloegen me op mijn buik. Dat noemden ze “schommelen”.’

- Muayyad Abdul Samad

Een PLO in ballingschap

Na de onderhandelde evacuatie van de PLO uit Beiroet in 1982 - onderdeel van een deal die bedoeld was om de burgerbevolking veilig te houden tijdens de Israëlische bombardementen - raakte ze verwijderd van de directe benarde situatie van het volk.

In ballingschap in Tunis, Tunesië, aan het begin van de Eerste Intifada, was de PLO-leiding aanvankelijk niet goed geïnformeerd en sceptisch over de volksintifada. Ze gingen ervan uit dat deze geen stand zou houden en begonnen pas later samen te werken en te organiseren met de UNLU.

Beit Sahour en de gevaarlijke koeien

Beit Sahour is een klein, voornamelijk christelijk dorp ten zuiden van Al-Quds (Jeruzalem). Hier weigerden de inwoners vanaf 1989 belasting te betalen en demonstreerden zelfs met de revolutionaire slogan van de VS ‘no taxation without representation’. Het Israëlische leger belegerde de stad, arresteerde degenen die weigerden te betalen en deed invallen en sloopte hun huizen. Mensen gooiden hun identiteitsbewijzen weg, die ze van de bezetting altijd bij zich moesten dragen, en hielden de wacht terwijl anderen vlaggen naaiden. In 1988 besloten de bewoners, als onderdeel van een nieuwe boycot, om geen Israëlische melk meer te kopen en begonnen ze hun eigen kleine melkveehouderij. Als reactie hierop sloot het Israëlische leger de boerderij met de mededeling dat ‘deze koeien gevaarlijk zijn voor de veiligheid van de staat Israël’.

Birzeit Universiteit

De Birzeit Universiteit is een brandpunt geweest van veel volksorganisatie. Een jaar voordat Birzeit Universiteit in 1975 officieel een universiteit werd, werd de eerste rector gedeporteerd wegens “opruiing tegen bezetting”. In de jaren daarna inspecteerde het Israëlische militaire bestuur regelmatig klaslokalen en studieboeken en arresteerde en deporteerde het studenten en personeel. Het probeerde een loyaliteitsverklaring af te dwingen waarbij het personeel de PLO zou afzweren en zou zweren om het leger te gehoorzamen; het personeel omzeilde dit door bewerkte fotokopieën te ondertekenen. De universiteit werd in de jaren 70 en 80 meerdere keren gesloten. Vanaf 1988 was Birzeit Universiteit 51 maanden gesloten. De colleges werden in het geheim voortgezet in gehuurde zaaltjes en in gebouwen die beschikbaar waren gesteld door de Young Women's and Men's Christian Associations (YWCA en YMCA).

Madrid en Oslo

In 1991 begon in Madrid een reeks multilaterale vredesconferenties die gesponsord werden door de VS en de (toenmalige) Sovjet-Unie. Aanvankelijk hadden de Palestijnen niet eens hun eigen delegatie en Israël sprak een veto uit tegen de aanwezigheid van veel belangrijke leiders. Vele onderhandelingsronden liepen vast, maar één geheime onderhandeling via achterkamertjes leidde uiteindelijk tot overeenstemming, en het eerste Oslo Akkoord werd ondertekend in september 1993.

Het Oslo I Akkoord werd destijds door velen met hoop begroet, maar ook bekritiseerd als een vals vredesproces - of in de woorden van Arafeh (2023): een ‘mechanisme om de Palestijnen goedkoop onder controle te houden’. Het akkoord maakte een einde aan de Eerste Intifada. Volgens cijfers van het Applied Research Institute - Jerusalem (2007), waren tijdens de Eerste Intifada meer dan 1300 Palestijnen gedood en 175.000 Palestijnen gearresteerd, waarvan er 23.000 waren gemarteld. 2000 Palestijnse huizen waren gesloopt en 489 Palestijnen illegaal gedeporteerd.

De nalatenschap van de Eerste Intifada

Velen kijken met nostalgie naar de Eerste Intifada. Deskundige op het gebied van Palestinastudies Nadia Naser-Najjab (2020) beschrijft het als het eerste punt waarop Palestijnen ‘de kracht en het collectieve doelbewustzijn verzamelden die hen in staat stelden om de confrontatie aan te gaan met een bezetting die zich twee decennia lang aan de Palestijnse samenleving had opgedrongen’. De Intifada markeerde een verschuiving van militante strijd geworteld in de kampen in Libanon en Jordanië naar geweldloze volksorganisatie in Palestina zelf. En ook al maakte de Eerste Intifada geen einde aan de Israëlische bezetting, de collectieve herinnering aan dit historische moment van trots verzet is sindsdien een belangrijke inspiratiebron gebleven voor de voortdurende Palestijnse vrijheidsstrijd.

Aanbevelingen

We hebben een multimediale bronnenlijst samengesteld voor iedereen die meer wil weten over de Eerste Intifada. De lijst bevat films, boeken, artikelen en video's.