Opinion – How Inclusive is ‘Inclusion’ When it Comes to Palestine?

Anas-Mohammed/Shutterstock

By dr. Dina Zbeidy, 18 June 2024

On the 31st of March the New York Times reported on Hesen Jabr, a nurse who was fired after using the word genocide when referencing Gaza during an award ceremony speech. A labor nurse herself, she said the following when accepting her award: ‘It pains me to see the women from my country going through unimaginable losses themselves during the current genocide in Gaza…Even though I can’t hold their hands and comfort them as they grieve their unborn children and the children they have lost during this genocide, I hope to keep making them proud as I keep representing them here at NYU.’ According to a hospital spokesperson, Jabr was warned in December not to bring up her “views on this divisive and charged issue into the workplace.” The award ceremony was attended by many of Jabr’s colleagues, “some of whom were upset after her comments. As a result, Jabr is no longer an NYU Langone employee” said the spokesperson.

Read the full article on E-International Relations

Continue reading for a Dutch translation

Opinie - Hoe inclusief is ‘inclusie’ als het om Palestina gaat?

Dina Zbeidy, 18 juni 2024

Op 31 maart berichtte de New York Times over Hesen Jabr, een verpleegkundige die ontslagen werd nadat ze het woord genocide had gebruikt toen ze tijdens een prijsuitreikingstoespraak verwees naar Gaza. Zelf een verloskundige, zei ze het volgende toen ze haar prijs in ontvangst nam: “Het doet me pijn om te zien hoe de vrouwen uit mijn land zelf onvoorstelbare verliezen lijden tijdens de huidige genocide in Gaza... Ook al kan ik hun handen niet vasthouden en hen troosten terwijl ze rouwen om hun ongeboren kinderen en de kinderen die ze tijdens deze genocide hebben verloren, hoop ik dat ik hen trots kan blijven maken terwijl ik hen hier op NYU blijf vertegenwoordigen.” Volgens een woordvoerder van het ziekenhuis werd Jabr in december gewaarschuwd om haar "opvattingen over deze verdeeldheid zaaiende en beladen kwestie op de werkplek” niet naar voren te brengen. De prijsuitreiking werd bijgewoond door veel collega's van Jabr, "van wie sommigen van streek waren na haar opmerkingen. Als gevolg hiervan is Jabr niet langer een medewerker van NYU Langone", aldus de woordvoerder.

Uit het bovenstaande kunnen we een aantal dingen afleiden. Ten eerste was Jabr waarschijnlijk een hele goede werknemer, aangezien ze een prijs kreeg voor haar werk. Ten tweede deed het haar pijn om te zien dat zoveel Palestijnse vrouwen hun geboren en ongeboren kinderen verloren. Een kwestie die haar waarschijnlijk aan het hart ligt omdat ze zelf verloskundige is. Ten derde gebruikte ze het woord 'genocide' om te verwijzen naar wat er gaande is in Gaza, in lijn met honderden genocide-geleerden en internationale rechteninstituten, die ofwel stellen dat er al een genocide aan de gang is, of de waarschuwing voor een aannemelijke genocide van het ICJ volgen. Ten vierde vond het ziekenhuis haar woorden "verdeeld en geladen". Haar woorden maakten "sommige collega's" van streek en daarom was haar ontslag legitiem. Omdat sommige collega's van Jabr boos waren, werd Jabr in de meest letterlijke zin uitgesloten: ze verloor haar baan.

Toen ik dit artikel tegenkwam, moest ik denken aan een blogpost die ik zelf een paar maanden geleden had geschreven. Daarin vertel ik hoe ik mensen, vooral op instellingen voor hoger onderwijs, het argument heb zien gebruiken dat we het woord 'genocide' niet moeten gebruiken, omdat het sommige mensen zou kunnen kwetsen. In de post verwonder ik me over het feit dat de gevoelens van 'sommige' mensen belangrijker worden gevonden dan praten over het feitelijk doden en schenden van mensenrechten van anderen.

Een van de argumenten om gebeurtenissen en uitingen over Palestina, op universiteitscampussen en andere werkplekken, het zwijgen op te leggen, is de focus op 'inclusie' die de laatste jaren een stijgende trend vertoont. Veel werkgevers ontwikkelen beleid en projecten rond wat D&I (diversiteit en inclusie), DEI (diversiteit, gelijkwaardigheid en inclusie) {DIG (Diversiteit, inclusie en gelijkwaardigheid) in het Nederlands} of DEIB (diversiteit, gelijkheid, inclusie en erbij horen) wordt genoemd.  Hoewel er in de literatuur niet één definitie is voor het onderdeel ‘inclusie’ van deze benaderingen, kwam ik in mijn onderzoek naar het onderwerp twee aandachtspunten tegen. Sommige beleidsmaatregelen voor inclusie richten zich op emoties en het belang van het creëren van een werkomgeving waarin individuen en groepen zich welkom, gerespecteerd en gewaardeerd voelen om volledig deel te nemen. Andere definities richten zich meer op structurele inclusie, waarbij werkgevers zorgen voor gelijke kansen en gelijke toegang tot besluitvorming en informatie. Sommige benaderingen combineren beide.

In beide voorbeelden die ik hierboven heb genoemd, dat van verpleegkundige Jabr en mijn eigen observatie binnen academische instellingen, lijkt de focus van de werkgevers/managers/besluitvormers te liggen op de eerste definitie, terwijl de tweede volledig wordt genegeerd. Het feit dat sommige werknemers zich boos of gekwetst voelen, bedreigt het gevoel van inclusie en om ervoor te zorgen dat ze erbij horen en betrokken worden, is het gerechtvaardigd om andere werknemers het zwijgen op te leggen en zelfs te ontslaan. Hoe ironisch is het dat, als het op Palestina aankomt, de inclusie van sommigen leidt tot de uitsluiting van anderen, en besluitvormers lijken zich geen zorgen te maken over die uitsluiting.  

Betekent dit echter dat werknemers altijd het recht hebben om te zeggen wat ze willen en nooit buitengesloten mogen worden? Absoluut niet. De meeste instellingen en werkplekken hebben een ethische code en verklaren publiekelijk dat ze achter internationale verdragen en documenten over mensenrechten staan en zich eraan houden. De meeste werkgevers zullen zeggen dat ze geen haatdragende taal tolereren, waaronder racisme, islamofobie, homofobie, antisemitisme en andere vormen van discriminatie. Als een collega een racistisch scheldwoord gebruikt tegen een andere collega of tegen een groep mensen, dan schrijft de ethiek van de werkplek voor dat deze uitsluitende taal moet worden tegengegaan en dat de persoon in kwestie ter verantwoording moet worden geroepen.

De vraag is echter of het als genocide bestempelen van het doden, verminken en uithongeren van duizenden Palestijnen onder racistisch en exclusief taalgebruik valt? Of is het juist het tegenovergestelde - dat het monddood maken van degenen die kritiek hebben op een lopende genocide, zelf een uitsluitende en vaak racistische daad is? Ik zou voor het laatste willen pleiten. Als werkplekken, inclusief ziekenhuizen en universiteiten, serieus zijn over 'inclusie', dan zullen ze ervoor zorgen dat er ruimtes worden gecreëerd om te praten over, te rouwen om, en kritiek te leveren op de ernstige mensenrechtenschendingen ten aanzien van Palestijnen. Zelfs - of vooral - als sommige mensen zich daardoor ongemakkelijk voelen.