the balfour declaration
COLONIAL PROMISE OF THE UNITED KINGDOM TO ZIONISTS
Today, November 2, 2024, is the 107th anniversary of the Balfour Declaration. This 67-word letter from the then British Minister of Foreign Affairs gave the Zionist movement its first and arguably most decisive official support from a Western power.
This factsheet explains how the Declaration became a key reference to Israel in seeking to legitimize – politically and legally – its forcible displacement and subjugation of Palestinians in the name of the Zionist project.
What did the Declaration say? Who and what was behind it? How has this Declaration been used and interpreted? What have been the consequences?
This factsheet addresses these questions and offers useful links to find more information about the Balfour Declaration.
WHAT THE UK WANTED TO GAIN WITH THE DECLARATION
The Declaration (cited in full in the next slide) is named after the British Foreign Secretary at the time, Arthur Balfour, who wrote and signed it on behalf of the British Government. Addressed to Lord Rothschild, leader of the Jewish Zionist movement in the UK, the Declaration ostensibly aimed to encourage Jewish people in the UK and elsewhere to support The Allies, Britain’s coalition during the 1st World War.
This strategy was rooted in the belief that most Jewish people were Zionists and part of a global collective with enormous power to shape decisions from the US and the Russian governments and to finance key war efforts.
The Balfour Declaration was one of several promises the UK made about Palestine’s fate after the war. There are records showing that it had also promised Palestinian independence to Arabs for their support against the Ottomans and had secretly agreed with France that that country would also play a role in Palestine’s administration.
BALFOUR DECLARATION
“Dear Lord Rothschild,
I have much pleasure in conveying to you on behalf of His Majesty's Government, the following declaration of sympathy with Jewish Zionist aspirations which has been submitted to, and approved by, the Cabinet:
His Majesty's Government view with favor the establishment in Palestine of a national home for the Jewish people, and will use their best endeavors to facilitate the achievement of this object, it being clearly understood that nothing shall be done which may prejudice the civil and religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine, or the rights and political status enjoyed by Jews in any other country.
I should be grateful if you would bring this declaration to the knowledge of the Zionist Federation.
Yours, Arthur James Balfour”
(Balfour, 1917)
DISAGREEMENT WITH BALFOUR
The UK’s support for a Jewish state in Palestine was highly controversial in Balfour’s time. Significant opposition came from many British Jews, who regarded Zionism as anti-Semitic. One of the most prominent critics of Balfour’s negotiations was Edwin Montagu, the only Jewish member of the British Cabinet at the time. This is how Montagu explained his position in a memorandum addressed to the British government in August 23, 1917:
“I wish to place on record my view that the policy of His Majesty's Government is anti-Semitic in result will prove a rallying ground for Anti-Semites in every country in the world.”
“[I]t seems to be inconceivable that Zionism should be officially recognised by the British Government, and that Mr. Balfour should be authorized to say that Palestine was to be reconstituted as the ‘national home of the Jewish people’. I do not know what this involves, but I assume that it means … that Turks and other Mahommedans in Palestine will be regarded as foreigners, just in the same way as Jews will hereafter be treated as foreigners in every country but Palestine. Perhaps also citizenship must be granted only as a result of a religious test.” (Montagu, 1917)
WHO WAS ARTHUR BALFOUR?
Conservative British politician Arthur Balfour served as Chief Secretary for Ireland (1887- 1891), Prime Minister (1902-1905), and Foreign Secretary (1916- 1919). His politics, interventions and writings reflected clear racist and anti-Semitic views.
In Ireland, he was known as “Bloody Balfour” for how he dealt with Irish insurgency. As Prime Minister, he supported the Aliens Act of 1905, which restricted Jewish immigration from Eastern Europe to the UK. In 1916, in a discussion about South Africa’s black population in the House of Commons, Balfour said: “We have to face the facts. Men are not born equal, the white and black races are not born with equal capacities: they are born with different capacities which education cannot and will not change” (Munayyer, 2017).
In 1919, Balfour’s introduction to the book History of Zionism by Nahum Sokolow, described Zionism as: “a serious endeavor to mitigate the age-long miseries created for western civilization by the presence in its midst of a Body which it too long regarded as alien and even hostile, but which it was equally unable to expel or to absorb. Surely, for this if for no other reason, it should receive our support” (Balfour, 1919).
WHAT HAPPENED AFTER THE BALFOUR DECLARATION?
With the end of the 1st World War and the defeat of the Ottoman Empire (which had ruled Palestine since the 16th Century), the Balfour Declaration was incorporated into the UK’s Mandate for Palestine. This Mandate was part of the League of Nations’ imperialist plan to distribute the administration of the territories that had been under Ottoman rule to “advanced nations” (the Mandatories) as a “tutelage.”
Article 22 of the League of Nations’ Covenant framed these territories as being “inhabited by peoples not yet able to stand by themselves under the strenuous conditions of the modern world,” and thus, established the “... principle that the well-being and development of such peoples [in mandated territories] form a sacred trust of civilisation” and that this tutelage “be entrusted to advanced nations.” (The Covenant of the League of Nations, 1920)
Palestine, according to the Mandate, would be administered by the UK (which did so for three decades). This international legal arrangement was agreed and implemented despite strong and concerted Arab political and popular opposition across that region.
The Balfour Declaration remained controversial in the UK and was in tension with the League of Nations Mandatories’ obligation toward the well-being of local populations. However, it was incorporated into the British Mandate for Palestine in 1922, becoming legally binding. At the end of the Mandate, the United Nations further reinforced the division of the territory and proposed the partition of Palestine in 1949, thereafter officially accepting Israel as a full member.
WHAT ABOUT PALESTINIANS?
At the time of the Balfour Declaration (Balfour, 1917), only a small minority of those living in Palestine (approximately 10%) were Jewish people.
Notably, the Declaration stated that “nothing shall be done which may prejudice the civil and religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine, or the rights and political status enjoyed by Jews in any other country.” However, it did not mention Palestinians’ political rights.
In the Balfour Declaration, legal scholar Noura Erakat explains, Palestinians “are not recognized as a nation and to the extent that they have rights, those entitlements are ‘civil and religious’ but not national, thereby negating a right to self-determination. The Declaration marked the juridical erasure of Palestinians as a political community” (cited by Reynolds, 2020).
WANT TO LEARN MORE ABOUT BALFOUR AND ITS IMPLICATIONS?
Al Jazeera produced a useful 5 minute video on the 100 anniversary of the declaration (https://www.youtube.com/watch?v=Tz7JJcO-rWw). They also have this valuable background explanation “More than a century on: The Balfour Declaration explained” (https://www.aljazeera.com/features/2018/11/2/more-than-a-century-on-the-balfour-declaration-explained) and photo gallery (https://www.aljazeera.com/gallery/2017/10/30/a-century-since-the-balfour-declaration).
Interview with Noura Erakat about her book “Justice for Some: Law & the Question of Palestine” (https://twailr.com/international-law-and-the-question-of-palestine-imperial-exceptionalism-third-world-resistance-the-entanglement-of-law-and-politics/)
Britannica > History > Palestine > World War I and after (https://www.britannica.com/place/Palestine/World-War-I-and-after)
Geneva International Centre for Justice (GICJ) (2017). Positions and opinions. “Balfour’s Legacy in Palestine: A Century of Unjust Reign” (https://www.gicj.org/positions-opinons/gicj-positions-and-opinions/1281-balfour%E2%80%99s-legacy-in-palestine-a-century-of-unjust-reign)
Yousef Munayyer (2017). It's time to admit that Arthur Balfour was a White supremacist — And an anti-semite too. Institute for Palestine Studies. (https://www.palestine-studies.org/en/node/232119)
Jonathan Schneer (2010). Backstory. “How Anti-Semitism Helped Create Israel.” Foreign Policy. (https://foreignpolicy.com/2010/09/08/how-anti-semitism-helped-create-israel-2/)
De Balfour-verklaring
KOLONIALE BELOFTE VAN HET VERENIGD KONINKRIJK AAN ZIONISTEN
Vandaag, 2 november 2024, is het 107 jaar geleden dat de Balfour-verklaring werd getekend. Met deze brief van 67 woorden van de toenmalige Britse minister van Buitenlandse Zaken kreeg de zionistische beweging haar eerste en misschien wel meest beslissende officiële steun van een Westerse mogendheid.
In deze factsheet wordt uitgelegd hoe de verklaring een belangrijke referentie werd voor Israël in zijn pogingen om - politiek en juridisch - zijn gedwongen verplaatsing en onderwerping van Palestijnen in naam van het zionistische project te legitimeren.
Wat stond er in de verklaring? Wie en wat zat er achter deze verklaring? Hoe is deze verklaring gebruikt en geïnterpreteerd? Wat heeft deze verklaring voor gevolgen gehad?
Deze factsheet gaat in op deze vragen en biedt nuttige links voor meer informatie over de Balfour-verklaring.
WAT HET VERENIGD KONINKRIJK WILDE BEREIKEN MET DE VERKLARING
De verklaring (volledig geciteerd op de volgende slide) is genoemd naar de auteur, toenmalige Britse minister van Buitenlandse Zaken Arthur Balfour, die haar ook ondertekende namens de Britse regering. De verklaring was gericht aan Lord Rothschild, leider van de Joods-zionistische beweging in het Verenigd Koninkrijk, en had ogenschijnlijk tot doel om Joodse mensen in het Verenigd Koninkrijk en elders aan te moedigen om de Geallieerden, de coalitie van het Verenigd Koninkrijk tijdens de Eerste Wereldoorlog, te steunen.
Deze strategie was geworteld in het geloof dat de meeste Joodse mensen zionistisch waren en deel uitmaakten van een wereldwijd collectief met enorme macht om beslissingen van de VS en Rusland vorm te geven en om belangrijke oorlogsinspanningen te financieren.
De Balfour-verklaring was slechts een van de beloften die het Verenigd Koninkrijk deed over het lot van Palestina na de oorlog. Er zijn documenten waaruit blijkt dat het Verenigd Koninkrijk de Arabieren ook Palestijnse onafhankelijkheid had beloofd in ruil voor hun steun tegen de Ottomanen, en dat het Verenigd Koninkrijk een geheime afspraak met Frankrijk had gemaakt dat dat land ook een rol zou spelen in het bestuur van Palestina.
BALFOUR-VERKLARING
‘Dear Lord Rothschild,
I have much pleasure in conveying to you on behalf of His Majesty's Government, the following declaration of sympathy with Jewish Zionist aspirations which has been submitted to, and approved by, the Cabinet:
His Majesty's Government view with favor the establishment in Palestine of a national home for the Jewish people, and will use their best endeavors to facilitate the achievement of this object, it being clearly understood that nothing shall be done which may prejudice the civil and religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine, or the rights and political status enjoyed by Jews in any other country.
I should be grateful if you would bring this declaration to the knowledge of the Zionist Federation.
Yours, Arthur James Balfour’
(Balfour, 1917)
MENINGSVERSCHIL MET BALFOUR
De Britse steun voor een Joodse staat in Palestina was in de tijd van Balfour zeer controversieel. Aanzienlijke tegenstand kwam van veel Britse Joden, die het zionisme als antisemitisch beschouwden. Een van de meest prominente critici van Balfour's onderhandelingen was Edwin Montagu, in die tijd het enige Joodse lid van het Britse kabinet. Dit is hoe Montagu zijn standpunt uitlegde in een memorandum gericht aan de Britse regering op 23 augustus 1917:
‘Ik wil laten vastleggen dat ik van mening ben dat het beleid van Zijne Majesteits regering antisemitisch is en een voedingsbodem zal zijn voor antisemieten in elk land ter wereld’.
‘Het lijkt ondenkbaar dat het zionisme officieel zou worden erkend door de Britse regering en dat de heer Balfour toestemming zou krijgen om te zeggen dat Palestina opnieuw moest worden ingericht als het “nationale thuis van het Joodse volk”. Ik weet niet wat dit inhoudt, maar ik neem aan dat het betekent ... dat Turken en andere Mohammedanen in Palestina als vreemdelingen zullen worden beschouwd, net zoals Joden hierna als vreemdelingen zullen worden behandeld in elk land behalve Palestina. Misschien moet het staatsburgerschap ook alleen worden toegekend op basis van een religieuze test’. (Montagu, 1917)
WIE WAS ARTHUR BALFOUR?
De Conservatieve Britse politicus Arthur Balfour was Chief Secretary voor Ierland (1887-1891), premier (1902-1905) en Minister van Buitenlandse Zaken (1916-1919). Zijn politiek, interventies en geschriften weerspiegelden duidelijk racistische en antisemitische standpunten.
In Ierland stond hij bekend als ‘Bloody Balfour’ vanwege de manier waarop hij met de Ierse opstand omging. Als premier steunde hij de Vreemdelingenwet van 1905, die de Joodse immigratie vanuit Oost-Europa naar het Verenigd Koninkrijk beperkte. In 1916 zei Balfour in een discussie over de zwarte bevolking van Zuid-Afrika in het Lagerhuis:
‘We moeten de feiten onder ogen zien. Mensen worden niet gelijk geboren, het blanke en het zwarte ras worden niet geboren met gelijke capaciteiten: ze worden geboren met verschillende capaciteiten die onderwijs niet kan en zal veranderen’ (Munayyer, 2017).
In 1919 beschreef Balfour in zijn inleiding op het boek History of Zionism van Nahum Sokolow het zionisme als volgt:
‘een serieuze poging om de eeuwenlange ellende te verzachten die voor de Westerse beschaving is ontstaan door de aanwezigheid in haar midden van een Lichaam dat het te lang als vreemd en zelfs vijandig heeft beschouwd, maar dat het evenmin kon verdrijven of absorberen. Zeker, daarom, als om geen andere reden, zou het onze steun moeten krijgen’ (Balfour, 1919).
WAT GEBEURDE ER NA DE BALFOUR-VERKLARING?
Met het einde van de Eerste Wereldoorlog en de nederlaag van het Ottomaanse Rijk (dat Palestina had geregeerd sinds de 16de eeuw), werd de Balfour-verklaring opgenomen in het Britse Mandaat voor Palestina.
Dit Mandaat maakte deel uit van het imperialistische plan van de Volkenbond om het bestuur van de gebieden die onder Ottomaanse heerschappij hadden gestaan te verdelen onder ‘ontwikkelde naties’ (de Mandatarissen) als een ‘voogdij’.
Artikel 22 van het Convenant van de Volkenbond omschreef deze gebieden als ‘bewoond door volken die nog niet in staat zijn om op zichzelf te staan onder de zware omstandigheden van de moderne wereld’ en stelde dus het principe vast ‘... dat het welzijn en de ontwikkeling van zulke volken [in gemandateerde gebieden] een heilige trust van de beschaving vormen’ en dat deze voogdij ‘moet worden toevertrouwd aan ontwikkelde naties’. (The Covenant of the League of Nations, 1920)
Palestina zou volgens het Mandaat worden bestuurd door het Verenigd Koninkrijk (dat dit drie decennia lang deed). Deze internationale juridische regeling werd overeengekomen en geïmplementeerd ondanks sterk en gezamenlijk Arabisch politiek en volksverzet in de hele regio.
De Balfour-verklaring bleef controversieel in het Verenigd Koninkrijk en stond op gespannen voet met de verplichting van de Volkenbond Mandatarissen ten aanzien van het welzijn van lokale bevolkingen. De verklaring werd echter opgenomen in het Britse Mandaat voor Palestina in 1922 en werd daarmee juridisch verplicht. Aan het einde van het Mandaat bekrachtigde de Verenigde Naties de verdeling van het gebied verder, en stelde in 1949 de verdeling van Palestina voor, waarna ze Israël officieel als volwaardig lid accepteerden.
HOE ZIT HET MET DE PALESTIJNEN?
Ten tijde van de Balfour-verklaring (Balfour, 1917), was slechts een kleine minderheid van de inwoners van Palestina (ongeveer 10%) Joods.
In de verklaring stond dat ‘niets zal worden gedaan dat afbreuk kan doen aan de burgerlijke en religieuze rechten van bestaande niet-Joodse gemeenschappen in Palestina, of aan de rechten en politieke status die Joden in enig ander land genieten’. De politieke rechten van de Palestijnen werden echter niet genoemd.
Rechtsgeleerde Noura Erakat legt uit dat in de Balfour-verklaring Palestijnen ‘niet [worden] erkend als natie en voor zover ze rechten hebben, zijn die rechten “burgerlijk en religieus” maar niet nationaal, waardoor het recht op zelfbeschikking wordt ontkend. De verklaring markeerde de juridische uitwissing van de Palestijnen als politieke gemeenschap’ (geciteerd door Reynolds, 2020).
MEER WETEN OVER DE BALFOUR-VERKLARING EN DE GEVOLGEN ERVAN?
Al Jazeera maakte een nuttige video van 5 minuten over de 100ste verjaardag van de verklaring (https://www.youtube.com/watch?v=Tz7JJcO-rWw). Ook publiceerde ze een waardevolle achtergronduitleg ‘More than a century on: The Balfour Declaration explained’ (https://www.aljazeera.com/features/2018/11/2/more-than-a-century-on-the-balfour-declaration-explained) en een fotogalerij (https://www.aljazeera.com/gallery/2017/10/30/a-century-since-the-balfour-declaration).
Interview met Noura Erakat over haar book ‘Justice for Some: Law & the Question of Palestine’ (https://twailr.com/international-law-and-the-question-of-palestine-imperial-exceptionalism-third-world-resistance-the-entanglement-of-law-and-politics/)
Britannica > History > Palestine > World War I and after (https://www.britannica.com/place/Palestine/World-War-I-and-after)
Geneva International Centre for Justice (GICJ) (2017). Positions and opinions. “Balfour’s Legacy in Palestine: A Century of Unjust Reign” (https://www.gicj.org/positions-opinons/gicj-positions-and-opinions/1281-balfour%E2%80%99s-legacy-in-palestine-a-century-of-unjust-reign)
Yousef Munayyer (2017). It's time to admit that Arthur Balfour was a White supremacist — And an anti-semite too. Institute for Palestine Studies. (https://www.palestine-studies.org/en/node/232119)
Jonathan Schneer (2010). Backstory. “How Anti-Semitism Helped Create Israel.” Foreign Policy. (https://foreignpolicy.com/2010/09/08/how-anti-semitism-helped-create-israel-2/)
reference list
Al Tahhan, Z. (2018, Nov. 2). More than a century on: The Balfour Declaration explained. Al Jazeera English. https://www.aljazeera.com/features/2018/11/2/more-than-a-century-on-the-balfour-declaration-explained
Balfour, A. J. (1917). Balfour Declaration. Foreign Office.
Balfour, A. (1919). Introduction. In N. Sokolow. History of Zionism, 1600-1918 (Vol.1, pp. xxix-xxxiv). Longmans, Green and Company. https://archive.org/details/historyofzionism01sokouoft/page/n9/mode/2up
Balfour’s Legacy in Palestine: A Century of Unjust Reign (2017, Nov. 3). Geneva International Centre for Justice (GICJ), positions and opinions. https://www.gicj.org/positions-opinons/gicj-positions-and-opinions/1281-balfour%E2%80%99s-legacy-in-palestine-a-century-of-unjust-reign.
Erakat, N. (2020). Justice for some: Law and the question of Palestine. Stanford University Press.
Kattan, V. (2009). From coexistence to conquest: International law and the origins of the Arab-Israeli conflict, 1891-1949. Pluto Press.
Keynyon, K. M. & Faris, N. A. (last updated 2024, Oct. 30). Palestine: World War I and after. Britannica. https://www.britannica.com/place/Palestine/World-War-I-and-after
Montagu, E. (1917, August 23). Memorandum of Edwin Montagu on the Anti-Semitism of the (British) Government. Jewish Virtual Library. https://www.jewishvirtuallibrary.org/montagu-memo-on-british-government-s-anti-semitism
Munayyer, Y. (2017, Nov. 1). It's time to admit that Arthur Balfour was a White supremacist — And an anti-semite too. Institute for Palestine Studies. https://www.palestine-studies.org/en/node/232119
Origins and Evolution of the Palestine Problem: 1917-1947 (Part I). https://www.un.org/unispal/history2/origins-and-evolution-of-the-palestine-problem/part-i-1917-1947/#Origins_and_Evolution_of_the_Palestine_Problem_1917-1947_Part_I United Nations.
Quigley, J. (2023). Britain’s failure to gain legal standing for the Balfour Declaration. Cogent Arts & Humanities, 10(1), 2231683.
Reynolds, J. (2020). International Law and the Question of Palestine: Imperial Exceptionalism, Third World Resistance & the Entanglement of Law and Politics [Interview with Noura Erakat about her book Justice for Some: Law & the Question of Palestine]. https://twailr.com/international-law-and-the-question-of-palestine-imperial-exceptionalism-third-world-resistance-the-entanglement-of-law-and-politics/
Schneer, J. (2010, Sept 8). Backstory. “How Anti-Semitism Helped Create Israel.” Foreign Policy. (https://foreignpolicy.com/2010/09/08/how-anti-semitism-helped-create-israel-2/)
The Balfour Declaration explained (2017, Nov. 3). Al Jazeera English. https://youtu.be/Tz7JJcO-rWw?si=zrSZNk-vX71cAUgO
The Covenant of the League of Nations (1920).https://www.ungeneva.org/en/about/league-of-nations/covenant. United Nations.